Արևս`
տարածությունների վրա սփռված սպիտակ կենդանի,
հեռացրու ինձնից լույսը քո,
ես տեսնեմ.
մի լցվիր վրաս քո արագությամբ,
ես գալդ զգամ,
ինձ մի թաղիր լույսում,
մշուշի մեջ դիր ինձ
ու թավալիր երկրի բոլոր ուղիների վրա,
ինձ դարձրու քարքարոտ ու դանդաղ,
փոշոտ ու հին,
որ տեղ հասնելու պատրանք չունենամ,
ես չլինեմ
քո լինելիք տեղում,
որ իմանամ:
Իմ մեջ մի նայիր,
իմ բարձր տեղ,
ու մի թող` ես նայեմ,
թաքցրու ինձնից մոտիկությունը քո,
որ քայլեմ:
Բոլոր բաների մեջ վերցրու ինձնից գեղեցիկներն ու
տուր տգեղները,
որ անելիք ունենամ,
ինձ տուր գեղեցկացնելու ուժ,
մութ,
որ պատկերացնեմ,
ինձ հույս մի տուր:
Հանիր ինձ այստեղից:
Արևս,
շնորհակալություն:
***
Շնորհակալություն,
որ նա գիտի թեթևն ու ծանրը`
որպես անդադար գիտելիք,
տուր,
որ նա չհոգնի:
Նրան մահացրու իր մեջ,
ու թող,
որ նա դառնա:
Ժայռը պատած մամուռ,
Արևս:
***
Նա պետք է առողջ լինի,
պահպանիր նրան,
Արևս,
նա ոսկե հեքիաթների
հազվագյուտ ձկնորս է:
Շնորհակալություն:
© Աննա Դավթյան 2010
Արևս…
Սիրուն, սիրուն, շաաաատ սիրուն!!!!!!!!
Հրաշալի է, Ան ջան: Որպես ԼԱՎ պոեզիայի մեծ սիրահար ուղղակի երջանիկ եմ, որ նոր բանաստեղծություններ կարդալու հրաշալի այս առիթն ես ընձեռել ինձ: Արև’ս: Իրոք:
Կամ` Մի ընտանիքի պատմություն
Բարիիիիի-բարի ձեռագրով…
Ուժեղ աղջկա ձեռագրով
Շնորհակալություն……
huzveci
շատ նուրբ էր ու լավը
Օրը յոթ անգամ կարդում եմ աղչի, էս ինչ լավն ա… չափազանց տաք ես մամայություն անում, ներսս լուսավորվում ա կարդալուց:
հգ
մարդամեկը էս գործի տակ նոր տուֆտել էր` ջնջեցի, լսի այ թսան բլոճ, մինչև հիմա դուրս տվածներդ ներել էի/կներեի, բայց արդեն հասցրիր ինձ` պինդ բռնվի, քո հետ նենց բան եմ անելու, որից դու հաճույք չես ստանում, մնում ա կողմնորոշվեմ, թե ինչ: Սատանի մայլեն ժավելի սպիրտ ես ծախում այ կլաուստրոֆոբիա: Արա, դու գրականության հետ էնքանով միայն կապ ունես, ինչքանով Կարմիր գլխարկի կերած-հետ տված տատիկը:
Դժվար է, խոսք ասել իսկական պոեզիայի մասին, կամ պետք է ապրումներդ պատմես կամ մեջբերումներ անես…բառերը կարծես հեղինակից անկախ են հոսում ու էդպես էլ պետք է լինի, իսկական պոեզիան վերևներից եկեղ խոսք է ու պոետը ընդամենը միջնորդ, ով պետք է ձգտի այդ խոսքը հնարավորինս անփոփոխ գիր դարձնել…աղոթքի նման էր, որ ասվում է ճանապարհից առաջ ու հետո… ու ամբողջ լուսավորությամբ ու արևավառությամբ հանդերձ համակերպվածի տխրություն կար…
Ուժեղ աղջիկ, ապրես !!!!!! Բորխեսական հանգստություն ու միաժամանակ տագնապ կա մեջը…
“Երեքիս համար”? Օհլալա.. ))
Շնորհակալություն, որ դուք կաք, Արևներսսսսսսսսսսսս……………..
vuuuuuuy arevs…
Բարև Աննա Դավթյան, ով բաժակները մահճակալի տակ էր թաքցնում… Մահճակալի տակից էլ դուրս եկավ արևը… Ան ջան քո տարբերությունը մեր շատ բանիկաստեղծների շատ էական ու կարևոր է… Դու ապրված տող ես գրում, զարմացնելու ճիգ ու ջանք չունես, ապրածդ ես ապրում ու գեղարվեստորեն ընդհանրացնում, խառնում մեր (առնվազն իմ) ապրածի հետ… Գիրը կենսականություն է ստանում, դառնում արև… Այսուհետ քեզ կկոչեմ ԱՐև
Ան, բանաստեղծելով մշո?ւշն է պարզվում, թե? հակառակը: Կամ էլ` մշուշի մե?ջ, թե? դեպի մշուշը:
Մեջ: Դեպի: Եվ ընդհանրապես նաև դրա հակառակը:
Իսկ եթե հանկարծ հանում ես վարագույրը…
Ան ջան ամեն օր ուզում եմ նորից ու նորից վերընթերցեմ “Արևդ”…հրաշքի պես բան կա մեջը` ձգող ու մաքրող…Ապրես!!!
Կար ջան էդ ով ա քեզ տենց ջղայնացրել??? :՛)
Lav e, erb maqur e poezian.
kardaci u mi qani vayrkyanum qez zgaci im AREV@!!! shat shnorhakalutyun AREVS!!!
Արևս… այս անվերջանալի ձմռանը, որում մենք բոլորս ապրում ենք
MERORYA POEZIAYUM, ERB JANUM EN EREVALU HAMAR OGTAGORCEL KEXC APRUMNER U TOXER, DITMAMB GXEHKACNUM EN BANASTEXCUTYUNY, DUQ MAQRUTYUN, HANGSTUTYUN U ANKEXCUTYUN EQ BERUM.
Վայ, ինչ լավն էր, շատ-շատ լավը……….