Ծնվել է 1988թ. նոյեմբերի 22-ին, Բաթումիում։
Բանաստեղծություններ է գրել 10 տարեկանից։ 1995թ. ընդունվել է հոգևոր գիմնազիա, իսկ 2006թ.՝ Թբիլիսիի՝ Իվ. Ջավախիշվիլու անվան պետական համալսարանի իրավաբանական ֆակուլտետը։
2007թ. հրատարակել է բանաստեղծությունների առաջին ժողովածուն, երկու տարի անց՝ երկրորդը։ Այժմ Վրաստանի գրողների միության ամենաերիտասարդ անդամն է (2010թ. մարտից)։
ԵՐԿԻՆՔ
Դու ոչ թե դու ես, այլ ես, ես ոչ ոք եմ, ավաղ,
ճշմարստւթյունը միշտ դառն է, գիտեմ,
Բախտն ինձ տանում է լուսավոր ուղիով,
Բայց վիճակախաղը դեպ խավարն է քաշում։
Դու ոչ թե դու ես, այլ ես, ես ոչ ոք եմ, ավաղ,
Ես իմ մի մասնիկն եմ, էլ ոչինչ չկա,
Պողպատում եմ Հուդաների բաժին կոպեկները,
Պիղատոսի ձեռքերը արցունքով լվալուց հետո միայն։
Դու կրում ես Աստծո լույսը քո մեջ,
Ես պարզապես սիրում եմ լույսը, իրոք,
ժամանակը ինձ բերում է դեպի քո ճանապարհները,
Իսկ վիճակախաղը դեպ այլ կողմ է քաշում։
Եվ եթե նույնիսկ ապագա չունեմ ես քեզ հետ կապված
Երկինքը,
Երազիս սրբապատկերը,
(Ինքնասպան լինել, ոչ, ես չեմ կարող),
Եվ ոչ էլ նույնիսկ կրակոցն ինքը
Չեն կարող հրեշտակիս յուր քնից հանել…
ԱՊՐԻԼ
Եթե բաժանեմ բացակայությունդ երկու մասի, կլինի ապրիլ,
Ապրիլն ինձ ստիպում է մաքրել գարնան արցունքները։
Աշխարն ապշած է պոետական խենթությունից,
Եվ բանաստեղծն էլ իր հերթին ապշած է աշխարհի հանդգնությունից:
Մտքերդ տանջվում են բանաստեղծական չարչարանքներից,
Դու չես հիանում ուժեղ բոհեմիայով իմ,
Երբ ապրիլն է տառապում սառցակալված բողբոջներից իր,
Դու ցավը թարգմանում ես լոկ արցունքների։
Երբ արցունք ես ցողում երկնքին և օրվան,
Եվ ժամանակը քամուն շեղելուց հետո աղոթք է ասում,
Ես հիշում եմ ապրիլը՝որպես վառման մոմ
Եվ երեսուն փայլող բողբոջուն օրեր։
Եթե բաժանեմ բացակայությռւնդ երեք մասի, կլինի ապրիլ,
Կլինի մայիս, հունիս, հուլիս, և այդպես շարունակ,
Խենթ աշխարհն է ապշած գժությունից բանաստեղծի,
Այնինչ բանաստեղծն ինքը գրում է սոսկ ապրիլի մասի:։
Սիրտ իմ
Կանգնել ես ու ժամացույցի նման
իմ ժամերն ես հաշվում,
ես քեզ հանեցի սրտիս միջից ու
երկար զրուցեցի քեզ հետ…
քեզ՝ որպես լուսին,
կախեցի իններորդ երկնքից։
Սիրտ իմ,
վերջ տուր այս կյանքի վեր ու վարին։
Պատմիր ինձ ցավերդ անամոք,
դո ւ էլ քսան տարեկան ես ինձ պես,
ներիր, եթե վերքդ
չկարեցա բուժել ժամանակին…
Ներիր ինձ երազանքների
թափված բաշը,
եթե կրկին քեզնով եմ ուզում որսալ
փամփուշտը մահվան,
տուր ձեռքդ՝ մեռնենք միասին,
ԱՅՆՏԵ՛Ղ էլ միասին քայլենք։
Դու իմ՝ լեզվով վիրավորված
ու փամփուշտով՝ իննակի,
փույթ չէ, թե չես կարողանա
կյանքն այս ըստ քե զ վերուվարել,-
ժողովուրդը գոնե կասի,
որ սրտից եմ մահացել։
Հրեշտակի արցունքները
Մանկությունից երազում էի,
որ գրկիս մեջ գեղեցիկ աղջիկ արտասվեր…
Եվ երկար ժամանակ
սրտի ցավի դեղատոմսը ձեռքիս
շրջում էի փողոցից փողոց, բակից բակ՝
փնտրելով լացող աղջկան…
Բայց չգտա նրան ու հոգնեցի,
և թախիծը կախվեց սրտիս մեջ,
ինչպես կիսավեր ամրոցը ժայռի վրա։
Երբ մտածում էի, որ իմ արևն արդեն մայր է մտնում,
զեփյուռի մեղմ ձեռքով հանկարծ նա եկավ ինձ մոտ,
և նրա աչքերից թափվող արցունքները
գարնան նրբությունն ունե՛ին,
որ պատեցին սիրտս՝ ինչպես անձրևն ապակուն։
Ես ուզում էի դառնալ արցունք և կախվել նրա թարթիչներից,
հետո գրկել նրան, տաքացնել ու ծիծաղեցնել…
Սառած քամին
փչում էր գետի ափից, և հրեշտակը լաց էր լինում
նրա աչքերի մեջ։ Ես անիծեցի ինքս ինձ, որ տեսա
հրեշտակի արցունքները։
Քամին նիրհում էր… գունատված քաթանի արանքից
արևը նայում էր մեզ։
Հեռու Աբխազիայում՝ ծովից այն կողմ,
Տիրամայրն էր լաց լինում։
