Սուրեն Ստեփանյան | Իմ ու քո ջազը

Սուրեն ՍտեփանյանՄի կես շիշ վիսկի լիներ, մի վեց հատ սառույց, ջրով կիսալիքը երկաթե դույլի մեջ լող տային էդ վեց սառույցի կտորներն ու լսեին մեր խոսակցությունը, միայն իրենք լսեին ու վստահեի էդ անպետքներին, որովհետև 10 րոպե հետո հալվելու էին ու մոռանան լսածը:
Կապույտ ֆրակով ջահել մեկը բարձրանար կես մետրանոց բեմի վրա ու կիսաձայն հայտարարեր, որ այսօր Ջոն Կոլտռեյնը ծայրից ծայր կատարելու է Blue Train ալբոմն ու վերջում էլ jam session անի Մալխասենց հետ: Ուրախությունից մոռանայի սիգարետի ծուխը դուրս փչել, խեղդվեի ու ուրախանայի, որ սառույցի կտորների հալվելուց հետո էլի մեկը կլսի մեր խոսակցությունը, կլսի ու էլի կմոռանա, որովհետև Ջոնի սաքսոֆոնի ձայնը բարձր կլինի իմ ու քո ձայնից: Ջազը կլսի մեզ:
Պատմեի, որ ոտքերս անասելի ցավում են, որովհետև չտեսություն եմ արել ու առել մի համար փոքր կապույտ կոշիկները, որովհետև գիտեի, որ Ջոնը «Կապույտ գնացքն» է նվագելու, կապույտի հետ կապույտն է սազում ախր:
Պատմեի, որ վաղուց եմ փնտրել քեզ, որովհետև քաղաքում խելքը գլխին իսան քիչ է մնացել, որ քեզ փնտրել եմ Բուկովսկու նկարագրած նեղլիկ ամերիկյան փողոցներում, Դովլաթովի նկարագրած աղմկոտ Նյու Յորքում, նույնիսկ Կոնդի հողաշեն տների արանքում. փնտրել եմ, բայց չեմ գտել:
Վիսկիի կիսատ շիշը կես գցեինք ու տեսնեինք, որ սառույցներից երկուսն էս ընթացքում հալվել են ու մոռացել դուրս տված էշություններս: Նոր սիգարետ կպցնեի ու մի հիսուն-հիսուն էլ ավելացնեի՝ հաջորդ էշությունների համար:
Պատմեի, որ նախորդ գիշեր վատ երազ եմ տեսել, թե շշի տակը տվել ենք, բայց դեռ չենք ավարտել խոսակցությունը: Որ ընկել ենք ջազով ու մի 20 ստանդարտ լսել առանց ծպտուն հանելու: Պատմեի ու չհավատայիր, որովհետև լավ ես ճանաչում ինձ … «Դու շշի միջինն ու մտքերդ հավասար ես բաշխում-սպառում, անհնար է էդպես բան»,- ասեիր ու ձախ աչքդ թեթեւ կկոցեիր՝ ի նշան վստահության:
Շուրթերով վերջին սեղանից Ջոնին հասկացնեի, որ «լավ էլի մաեստրո, էդքան բարձր մի նվագիր, չե՞ս տեսնում, զրուցում ենք, բան չի լսվում ախպերս», դու էլ սաստեիր, թե՝ չափերիդ մեջ մնա, շշի տակը տվել ես ու արդեն Կոլտռեյնին դիտողություններ ես անում:
Ու շարունակվեր զրույցը սառույցի չորս կտորների ու Ջոնի շեփորի ներկայությամբ: Պատմեի, որ էքզիստենցիալ կրիզիսի մեջ եմ, տեղս չեմ գտնում քաղաքում, ավտոբուսներում ու հատկապես մետրոյի գնացքներում օդը չի հերիքում: Խոսակցությունները բոլոր բանական մարդկանց հետ վաղուց արդեն սպառվել են ու գալիս հանգում են բետոնե մի պատնեշի, վրան գրված «բան չէ, ջանսաղություն, դու ասա»: Սապիոսեքուալները դատապարված են լուռ քայլելու էս փոքրիկ պրովինցիալ քաղաքում, որտեղ մեր մասին ամեն ինչ գիտեն, ախր:

Պատմեի, որ կոշիկներիս կրունկները մաշվել են, համարյա սպառվել անվերջ քայլելիս ու փողոցներում քեզ փնտրելիս: Պատմեի ու չհավատայիր, թե էդքան նաիվ եմ, որ քեզ փնտրել եմ առաջս նայելով, չէ որ հետևիցս քայլելիս ես եղել:
Թաքուն մի 50 էլ լցնեի բաժակիս մեջ ու գնդակը գցեի քո դաշտ, թե բա՝ հիմա էլ դու պատմի:
Պատմեիր, որ հերթական կտավիդ վրա աշխատելիս չտեսություն ես արել ու ներկերը շատ օգտագործել ամպերը ներկելիս, որ կապույտը վերջանալուն պես ամպերը կանաչ ես ներկել, խոտերն էլ կարմիր: Ու ծիծաղեի մահու չափ նկարիդ վրա ու արածդ «չտեսության» վրա, որ արվեստ է կոչվում: Ու էլի սաստեիր ինձ, թե արվեստում չտեսություն չկա, տեսած մարդիկ արվեստ չեն ստեղծում, այլ հենց չտեսները, որ քիչ են տեսել ու չտեսածը թղթին, կտավին կամ պարտիտուրին են հանձնում:

-Ջազն էլ, ախր, ստրուկներից ծնվեց Նոր Օռլեանի փողոցներում, գրողը տանի, հենց առանց ավելորդ հաշվարկների:
Պատմեիր, որ էլ առանձնապես բան չկա ասելու, մեծ հաշվով իմաստ էլ չկա, սաստեիր, որ կարճ կապեմ, Ջոնի «Կապույտ գնացքը» ուր որ է ավարտվում է, որ պատմվածքներն էսքան երկար չեն ձգվում, որ իմաստ չկա շարունակելու, դույլի մեջ մի կիսատ-պռատ սառույց է մնացել` շեփորի տզզոցից, ջազից ու մեր խոսակցությունից հոգնած: Առանց վկաների խոսելը մեր կանոններով չի: Ու դուրս գալիս Ջոնին աչքերով հրաժեշը տայի ու երազանք պահեի վաղվա համար … մի լավ շիշ վիսկի լիներ, լիքը դույլ սառույց:

Share Button

1 Կարծիք

  • Հրաշալի պատմվածք էր, թեթև , բայց ասելիք կար յուրահատուկ ձեռագիր նկատեցի ստեղծագործական բուռն կյանք եմ մաղթում , անսպառ մուսա ու լիքը սենց յուրահատուկ գործեր :

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *