Իտալացի մեծ բանաստեղծ, վիպասան և ռեժիսոր Պիեր Պաոլո Պազոլինիի (1922-1975) գրական գործունեությունը բնորոշվում է իր ժամանակի հոսանքին հակառակ, խիզախ և ըմբոստ մտավորականի քննադատական կեցվածքով։

Պազոլինին իր ժամանակի հասարակական-քաղաքական և մշակութային նահանջով մտահոգ՝ իրականությունը բնութագրում է այնպիսի գույներով, որոնք ուղղակիորեն թիրախավորում են հորիզոնում արդեն նշմարվող կարգերն ու դրանցից ածանցվող երևույթները՝ պատմության մեջ բռնապետության ամենամեծ դրսևորումը։

«Ազգիս» (“Alla mia nazione”) բանաստեղծությունը ներմարմնավորում է Պազոլինիի հասարակական, քաղաքական և մշակութային քննադատական մտքի ողջ լիցքը, ու թեև այն գրվել է 1960-ականներին՝ մինչ օրս էլ զարմանալիորեն պահպանել է ասելիքի արդիականությունը։ Բանաստեղծությունը ներկայացված է Նոր էպիգրամներ (1958-1959) շարքում, որը լույս է տեսել 1961 թվականին «Իմ ժամանակի կրոնը» խորագրով ժողովածուի մեջ։

Պազոլինիի կողմից կանխամտածված է «Իտալիա» և «հայրենիք» բառերի փոխարեն «ազգ» բառի կիրառումը, ինչը համահունչ է նաև Պետրարկայի և Լեոպարդիի ձեռագրերին, ովքեր, խոսելով հայրենիքի մասին, դիտավորյալ կերպով թույլ էին տալիս վերոնշյալ «բացը», որը խոշոր հաշվով արտացոլում էր «հայրենիքի» իրենց ընկալումը[1]։ Սրանով իսկ հայրենիքը ներկայացվում է որպես անցյալում եղած զորավոր ուժ, որը ներկայումս կորսվել է, զրկվել դարերի ընթացքում փայփայած իր նվիրական արժեքներից։ Սա է անցյալի «հայրենիքը» ներկայիս «ազգով» փոխարինելու պոետի հիմնական շարժառիթը։ Հատկանշական է նաև, որ բնագրում ազգ («nazione») բառի կիրառումը գաղափարին հավելում է «ծագումի» իմաստը, քանի որ իտալերենում նշված հիմքը ստուգաբանորեն կապվում է «ծնվել» nascere արմատի հետ։