Էդուարդ Հախվերդյան

ՍԱՀՄԱՆԻ ՊԱՏԵՐԸ Այժմ, վերստին, գիշերվա մեջ լուռ, Վեր են ձգվում բույսերի պես Արգելապատերը` պատերը սահմանի, Որ պահապան կանգնեն իմ սիրո արտին: Այժմ, վերստին, ստոր…

Ներեցեք և մոռացեք Մեղքերս, Բայց ոչ այնպես, Որ դրանք լրիվ մոռացության մատնեմ…   *** Շարունակ անավարտ է մնում Իմ խոսքը Ինձ հետ…   ***…

ՄԻ ԱՐԹՆԱՑՐՈՒ ԱՅՍ ԱՆՔՆՈՒԹՅՈՒՆԻՑ ՆԱԽԱՍԿԻԶԲ Եվ ի վերջո Ինչպես նորաքայլ մանուկ Կանգնեց մոռացված ոտքերի վրա Պատռեց սև թիկնոցը Կրակի ճարակ դարձրեց սավանները ճերմակ Եվ…