Մոնիրու Ռավանիփուր

Ժանետ Լազարյանին[2] Հասմիկը բարձրահասակ էր, կլորավուն դեմք ուներ և աչքեր, որոնց մեջ արցունքի երկու կաթիլ էին շողում, նրան նայելիս կշփոթվեիր ու կմտածեիր՝ ուր որ…

Մրրկացող, համառ ու կատաղի քամին պար էր բռնել մերկացած ծառի շուրջբոլորը, որ նրանից պոկի իր վերջին տերևները: Ազարն՝ աշնան վերջին ամիսը: Մարիամը աստիճանների հետևից…