Լուսանկարը՝ Անահիտ Հայրապետյանի
Մենք, որ նման ենք ապակու հետևում բզզացող,
բայց ոչ մի կերպ դուրս պրծնել չկարողացող մեղվի,
չգիտենք, թե ինչ գույն ունի ծաղկափոշին,
որի վրա քիչ առաջ թափվեց ապրիլյան անձրևը։
Մենք, որ նման ենք երազում կապված ձեռքերով անօգնականի,
դուրս ենք պրծնում քնից սառած-վախվորած,
մոտենում լուսամուտին, որից երևում են
մեղուն, ծաղկափոշին, ապրիլյան անձրևը։
Մեկուսացում։
Օրերը շարունակում են երկարել։
Բանաստեղծության նման։
Բանաստեղծության նման։
Ու հիմա, երբ փողոցն ավլող այն կնոջ համար
սպիտակ հացը երանություն է, ինչպես երբեք,
ինչպես վերջին փամփուշտը՝ գրավված խրամատում,
հասկանում ես, որ այս օրերի խաղաղությունը
լռություն է պայթյունից առաջ։
Իսկ հենց հիմա իմ երազանքը հեռու մի տեղ է,
ուր փողոցներում գեղանկարներ էին վաճառում,
ու հերթ կանգնում Սանտա Մարիա դել Ֆիորեի համար,
ուր գրականությունը կախված է քաղաքի պատերից,
և շրջանաձև պտտվում է կարուսելի ձիերին թամբած։
Մեկուսացում։
Բանաստեղծությունը շարունակում է երկարել։
Օրերի նման։
Օրերի նման։
Բանաստեղծություն մեկուսացման մասին,
որ մատնում է քո շնչառությունը,
բանաստեղծություն քո մասին,
որ փակված ես մեկուսի։
Երկուսիդ շնչառությունն էլ մատնված է։
Բանաստեղծություն շնչառության մասին։
