Լուսանկարը՝ Սամվել Սևադայի
Աշուն: Օրացույցին` 19, 21, 25…
Սեպտեմբերյան օրեր են` դառն ու աղի:
Մի’ ընկիր, ոգիս,
իմ թռչուն` տրված ի վերուստ.
մենք շրջելու ենք դեռ ջրերի վրա խաղաղ,
ինչպես Աստծու ոգին է շրջել,
և զատելու ենք ջուր ու ցամաք`
լո’ւյս, լո’ւյս որպես և սե’ր:
Մենք արարելու օրեր ունենք`
մեկից մինչև յոթ,
և դրախտում ապրելու կյանքեր.
դեռ շուտ է, ոգիս,
թե հանգիստ առնենք:
Ահա, ես էլ եկա
և տեսնում եմ այն,
որ կարդացել էի ծանր գրքերում,
թերթել պատմության փոշոտ էջերին
և խոտորվել խութուխորշում ժամանակների:
Արդ, թույլ չեմ տա ինձ,
որ նորից ձեռքս գրի`
ցեղասպանություն.
իմ աչքերը գունաթափվել են
բառն այդ կարդալուց:
Թող հնչի հոգիս թեկուզ անհարմար,
սակայն կապույտ մեղեդի ջութակի համար:
Խեթի’ր կողս, հրեշտակ իմ փափուկ քնի,
մղձավա՞նջ է գուցե սա.
արթնանամ և տեսնեմ նորից,
որ չքնաղ է աշունն այս ու անարատ:
Երկար քայլում են, դանդաղ, խռնված,
աչքերը դատարկ, հոգու մեջ ոչինչ.
նրանք ելել են տնից,
թիկունքում` սպանդ,
կրծքին` հրազեն,
ու մի ճանապարհ`
կոկորդին կապած պարանի նման:
Կին ու երեխա, տարեց ու ջահել,
մարդիկ, պարզապես մարդիկ…
Բնիկների արտագաղթն է սա,
տեղահանություն,
որ վարք ունեն շերտ-շերտ
և հիշողություն,
լեռների վրա և այս հողի տակ`
հազար ու հազար
և էլի հազար տարիների մեջ:
Կանգ մի’ առ, սիրտ իմ,
խփիր թեկուզ թույլ,
ևս մեկ անգամ ու էլի’, էլի’,
գուցե խաղաղվե՞ն մարմին ու հոգի
և գտնեն հաշտվելու
մի աղոտ եզր,
գոնե չժխտող մեկմեկու` ինձ և ինձ:
Շուրջս խանութներ,
դուրս եկող կանայք` լիքը ձեռքերով.
գոհ են, հայացքը խաղաղ,
և` մանուկներ գույնզգույն:
Գարեջուր, չիփսեր ու թղթախաղ
տաղավարներում,
զբոսանք, ժամանց.
զառն է գլորվում նարդու տախտակին`
գրազ ու փողով,
թե ով է վառելու կրակը խորովածի:
Այդպես իջնում են օրերը`
զվարթ, տոնական,
մեր թափված արյան,
անթաղ զոհերի
և կորցրած երկրի քանդուավերին`
դեռ տաք տնքացող ու թարմ:
Եվ չգիտեմ,
ինձ այդպես` մի սփոփ խոսքով,
փրկո՞ւմ եմ, որ չխելագարվեմ,
թե՞ փրկությունը
խելագարվելն է մինչև վերջ:
Մի’ ընկիր, հոգիս,
երկինք ունենք մենք,
և թևե’ր,
որ ծվատ չեն
ու չեն փետրաթափ.
մեր թռիչքը մեր մեջ և մեզնից է վեր:
Մի’ ծալվեք դեռ, իմ հոգնած ծնկներ,
գնանք քայլ առ քայլ,
անտարակույս.
պահված առավոտ կա մեզ
և ծագող արև:
