Սերգեյ Սաֆարյան Նեմրութ | Մենք հողի տակ ծովից-ծով հայրենիք ունենք

***
Ով է տեսել`
քաղաքն ինչպես է
ամեն երեկո
6 անց յոթ մեռնում.

տեսել եք մարդիկ
ինչպես են
ուղիղ ոտքերով
ծուռ քայլում,

թաքուն ժպտում,
թաքուն լացում,
և խոսում անգամ
թաքուն…

Տանիքների վրա
իջնող
ձյունը
հազիվ է զսպում
որ չհեծկլտա
ու չվերածվի
անձրևի:

Ով է տեսել
էթնիկ
մարդիկ,
էթնիկ լեռներ,
էթնիկ քարեր
ու էթնիկ սեր…

Երևի այդպես են
ապրում
խիստ անհետացող
երգերը.

կամ էլ
ոչ ոք չի տեսել
քաղաքն ինչպես է
ամեն երեկո
6 անց յոթ մեռնում:

 

***
Միայն
դու կարող էիր
իմը լինել:

 

***
Մշուշից հետո
ամպերը
քեզ նման են:

 

***
Վախենալու բան է
սերը,
երբ
նրա պատճառով
սկսում ես
սիրահարվել:

 

***
Երբեք
չեմ նկատել,
որ
քաղաքում
մարդիկ են ապրում.

…քո մեջ
ինչ – որ
աննման բան կա:

 

***
Մեռնելու
տեղ լինի,
ապրելը
ոչինչ…

 

***
Գիշերը
միշտ
նույն բանի
մասին է խոսում:

 

***
Ամպերը
հետո
կպատմեն,
թե ինչու
մնացին
երկնքում:

 

***
Հետո
կսկսենք
ավելի խիստ
կարոտել.

և հուշերը
կամաց-կամաց
կվերածվեն
նոր ու չավարտվող
պատերազմի …

( Մենք հողի տակ ծովից-ծով հայրենիք ունենք):

 

***
Երգեր կան,
որոնք
կիսատ են
երգվում:

Ձիերը
նրանց փոխարեն են
հայտնվում
ճանապարհներին…

ԵՎ որքան կուզեք
աղավնիներ
բաց թողեք.

միևնույն է
խաղաղությունը
բերում են
արծիվները:

( …ճախրանքի բոլոր զենքերը
հակիրճ կենսագրություն են դառնում, երբ ընդհատվում են վերադարձի արահետներին
խաչվող առավոտները):

Առավոտները
Արցախում
վաղուց
անծայրածիր են…

 

***
Կարո՞ղ եմ
քեզ հիշել,
երբ
համբուրելու
ցանկություն
ունենամ․․․

․․․սերը բացառում ենք իհարկե։

 

***
Ձանձրալի է
նայել
պատուհանին
առանց քեզ։

 

***
Իհարկե
վաղը
նույնպես
կարելի է հանդիպել,
բայց
վաղը
այսօրվա
չափ իմը և քոնը
չի լինելու․․․

***
Տերևները
ամեն անգամ
քո մասին
ինչ -որ բան
ասում են
միայն
քամուն․

․․․ես սիրահարվել եմ քամուն։

 

***
Լռության մեջ
անտանելի է
հիշել քեզ․

 

***
Մի քիչ
հետո երեկոն
կսպառի
ինքն իրեն․

հետո
բոլորը կմեղադրեն
կամ ինձ,
կամ քեզ։

 

Share Button

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *