Պաբլո Ներուդա | Քո մասին հիշողությունը լույսից է

ՊՈԵՄ ՀԱՄԱՐ ՎԵՑ

Հիշում եմ քեզ այնպես, ինչպիսին անցյալ աշնանն էիր:
Մոխրագույն բերետավորն էիր և խաղաղ սիրտը:
Աչքերիդ մեջ մթնշաղի բոցերն էին կայծկլտում:
Եվ թափվում էին տերևները` ջրերին հոգուդ:

Որթատունկի պես ձեռքերս գրկած՝
Ամբարում էին տերևները քո հանդարտ ու խաղաղ ձայնը:
Ապշանքի խարույկ, ուր այրվում էր ծարավս:
Քաղցր կապույտ հակինթ՝ հոգուս թեքված:

Զգում եմ ճամփորդությունը հայացքիդ, և հեռու է աշունը:
Մոխրագույն բերետ, թռչնի ձայն և տան սիրտ,
Ուր գաղթում էին նվիրական տենչանքներս,
Եվ ընկնում էին երջանիկ համբույրներս՝ ածուխների պես:

Երկինք՝ նավից: Դաշտ՝ բլուրներից:
Քո մասին հիշողությունը լույսից է, ծխից, խաղաղ լճակից:
Քո աչքերից անդին մթնշաղներն էին հրդեհվում:
Աշնան չոր տերևներ էին պտտվում քո հոգում:

ՊՈԵՄ ՀԱՄԱՐ ՏԱՍՆՉՈՐՍ

Խաղում ես ամեն օր տիեզերքի լույսով:
Նրբագեղ այցելու, դու ծաղկի և ջրի կերպով ես գալիս:
Ավելին ես, քան այս փոքրիկ սպիտակ գլուխը, որ սեղմում եմ
Ձեռքերիս մեջ ամեն օր՝ ինչպես ողկույզ:

Նման չես ոչ ոքի՝ ինչ քեզ սիրում եմ:
Թույլ տուր տարածել (սփռել) քեզ դեղին ծաղկաթերթերի մեջ:
Ո՞վ է գրում անունդ ծխե տառերով՝ հարավային աստղերին ի տես:
Ա՜խ, թույլ տուր հիշեցնել քեզ, թե ինչպիսին էիր, երբ դեռ չկայիր:

Հանկարծ քամին ոռնում է ու հարվածում փակ պատուհանիս:
Երկինքը ստվերոտ ձկներով լի ցանց է:
Այստեղ գալիս են բոլոր քամիները, բոլորը:
Անձրևը մերկանում է:

Թռչունները թևում են, փախչում են:
Քամին… Քամին…
Ես կարող եմ պայքարել մարդկային ուժի դեմ միայն:
Փոթորիկը պտտում է տերևները մթին,
ԵՎ արձակում է բոլոր նավակները, որ անցյալ գիշեր կապված էին երկնքին:

Դու այստեղ ես: Ա՜խ, դու չես փախչում:
Դու կարձագանքես ինձ մինչև վերջին ճիչը:
Կծկվիր կողքիս այնպես, կարծես վախեցած ես:
Սակայն… մի անգամ տարօրինակ ստվեր անցավ աչքերիդ միջով:

Հիմա´, հիմա էլ, փոքրիկ(ս), ինձ համար ցախկեռաս ես բերում,
Եվ բուրում են կրծքերդ անգամ:
Մինչ տխուր քամին սլանում է՝ թիթեռներ սպանելով,
Ես սիրում եմ քեզ, և ուրախությունս կծում է բերանդ սալորե:

Որքա՜ն ցավոտ է եղել ինձ ընտելանալը.
Իմ միայնակ ու վայրի հոգուն, իմ անվանը, որ վանում է բոլորին:
Տեսել ենք քա՜նիցս՝ ինչպես է այրվում աստղն այգաբացի՝ մեր աչքերը համբուրելով,
ԵՎ մեր գլխավերևում ՝ մթնշաղների վերափոխումը պտտվող հովհարների:

Անձրևեցին բառերս քեզ վրա՝ շոյելով քեզ:
Ես վաղուց եմ սիրել արևոտ մարմինդ սադափե:
Նույնիսկ, համարում եմ քեզ տիեզերքի տիրուհին:
Կբերեմ երջանկաբույր ծաղիկներ լեռներից,
Մուգ տխիլներ և դաշտային զամբյուղներ համբույրների:

Ուզում եմ անել քեզ հետ այն,
Ինչ անում է գարունը բալենիներին:

ՊՈԵՄ ՀԱՄԱՐ ՏԱՍՆՎԵՑ

Իմ մթնշաղի երկնքում նման ես ամպի…
ԵՎ քո գույնն ու ձևն այնպիսին են, ինչպես ես եմ ուզում:
Դու ի´մն ես, ի´մն ես, քաղցրաշուրթ կի´ն,
ԵՎ ապրում են քո´ կյանքում անհուն երազներս:

Հոգուս ճրագը շառագունում է ոտքերիդ,
Իմ թթու գինին քաղցրանում է քո շուրթերին.
Օ՜հ, հնձվոր, իմ իրիկնային երգի,
Որքա՜ն իմն են զգում քեզ երազներս մենակյաց,

Դու ի´մն ես, ի´մն ես՝ գոռում եմ իրիկնաժամի
զեփյուռին, և քամին տանում է այրի ձայնս:
Աչքերիս խորքի որսորդ, գողոնդ
Լճանում է գիշերային հայացքում քո:

Իմ երաժշտության ցանցում կալանված ես դու, իմ սե´ր,
Իսկ իմ երաժշտական ցանցն ընդարձակ է երկնքի պես:
Հոգիս ծնվում է քո վշտաբեկ աչքերի ափին:
Քո վշտաբեկ աչքերում սկսվում է երկիրը երազի:

Թարգմանությունն իսպաներենից՝ Աղավնի Գրիգորյանի