Ի՞նչ եմ արել սիրո համար
աղոթել եմ Սանտա Մարիա դելլա Սալյուտեում երկու անգամ
և ամեն կիրակի՝ Սբ Պետրոս Էբբիում
համբուրել եմ Օսկար Ուայլդի գերեզմանաքարը
շարունակում եմ կրել խեցիներով վզնոցներս
կարդացել եմ Կաֆկային 13-ում
փորձել եմ ավելի շատ հավանել Տրյուֆֆոյին
սրտակցել հույներին և միջին տարիքի տղամարդկանց
երբեմն շախմատ եմ խաղացել
գտել եմ ձայնավորով սկսվող անունների երկար մի ցանկ
սկսել եմ բարձրագույն մաթեմատիկա սովորել
ամեն ամսվա 11-ին ծաղիկներ եմ գնել
նաև Ֆրանսիայի աշխարհագրության ձեռնարկ եմ գնել բուկինիստի գետնահարկից
ու անգլերեն-ֆրանսերեն խոսակցական բառարան
ժամերով լաց եմ եղել սենյակումս մինչև հարևաններս թխկացրել են պատին
ամեն երեկո գնացել եմ ֆլամինգորներին նայելու՝ ամենաիրական ու
վարդագույն
նավով հասել եմ կզղի, որտեղ մեռածներն են միայն ու ծաղկավաճառները
առավոտյան չորսից հետուառաջ եմ արել Չարլզի կամրջով՝
մտքումս ոչ մի այլ բան, բացի Համմսունի՝ «գիտե՞ս, Եվա, ի՞նչ է հույսը․
առավոտ վաղ դուրս ես գալիս փողոց և հույս ես փայփայում հանդիպել այն
մարդուն, ում սիրում ես»
ու այլևս չեմ հանդիպել մարդուն, ում սիրում եմ
կարծել եմ, որ այլևս չեմ սիրի
(կարծում եմ, որ այլևս չեմ սիրի)
Նա, ով չունեցավ անուն
սա այն չէր, ինչ ուզում էին քեզ համար ջուրը, որ խմում եմ, ֆիլմը, որ դիտում եմ
գիրքը, որ կարդում էի, լեզուն, որ հասկանում եմ կիսատ-պռատ, միջատները,
որ թափվում են ճյուղերից, այգին, ուր նստում եմ ամեն երեկո, աշխարհագրական դիրքը այդ քաղաքի, ծառը, որ զարդարել էին գարնանը եւ ընդհանուր առմամբ՝ իմ սիրտը իմ ձեռքերը մաշկը
թարթիչներն ու կոպերը ծնկներս ձախ ականջս և բոլոր վեց ականջօղերս — մեկ առ մեկ — սա չէին մտապահել քեզ համար
սիրելիս
— գրել հիմա, երբ չեմ մտաբերում սկիզբը ամենի եւ վերջը, որ տեսանելի չէ
հորիզոնում ոչ մի (հատկապես, երբ լեռներն են հորիզոնը)
հիմա, երբ անընդհատ հայտնվում են վկայություններ ամենախորքերից հիշողության
որ բաց էի թողել անկարևոր ինչ-որ պատճառով որ պակասում էին ինչ-որ հաշվարկներում
գրություններում ու ինչու չէ եղանակի տեսությունում
հիմա, երբ լուսանկարներ են գտնվում արխիվներից
և ես հայտնաբերում եմ նոր ձևեր սիրո ու կարոտի
հանկարծ հիշում եմ, որ վախենում ես մութ տեղերում լողալ,
եւ հիշում եմ հստակ բույրը յասամանի,
սպին՝ ձախ հոնքի ներքևում՝ մահճակալին ցատկելուց մնացած,
մի քանի սպիտակած մազ,
եւ վերջապես ծովախեցուց պատրաստածդ վզնոցը՝ հանգիստ հարմարված պարանոցիդ,
հիմա ուզում եմ ասել բաներ — ասել օրինակ սիրելիս ասել թանկագին իմ անգին
հոգիս, հազար ու մի բառ
շռայլել խոսքեր, որոնցում ագահացա այդքան — եւ չասացի որքան ճիշտ էր թվում ամեն ասվող բառը քեզ եւ
չպատմեցի, որ չէի ուզում գնալ, այնքան չէի ուզում գնալ
այդպես
դու ունեցար ամեն ինչ — պատմություններ մանկությունից, սպի ձեռքին, երկիր, որ սիրում եմ այդքան, դու ունեցար քաղաք քո մասին և զրույցներ,
եղանակից պոստքարտերից որ հավաքում եմ նամակներից, որ գրում եմ դանդաղ
երկար դադարներով ,
հասցե ու այգի, ու տեղ իմ կողքին՝ յասամանի ծառի տակ
ճանապարհ շենքերի միջով՝ ստվերներ փնտրելիս ու ծաղկավոր վերնաշապիկ
ու սարդ անգամ, որ վազում էր շապիկիդ վրայով
ու
չունեցար անուն միայն
մի բան, որ որոշեցի չհիշել
եւ հիմա — մեջտեղում աղմուկի այս, բոլոր այս մարդկանց օտար ու հարազատ
գետի այս ափին ոտքերը տաք քարերին, հիմա նվիրել քեզ ինչը որ ուզում եմ –
(նվիրել քեզ բառը, ինչ-որ քար, որ գտել եմ լճի ափից, նվիրել տեսածն ու լսածը, ֆրանսերենը ու բույրը թաց հողի, հասմիկի, ասեղնագործած վարագույրը, ճաքճքած ասֆալտը, կարմիր տանիքները սիրելի քաղաքի այդ, նախադասություն պատահական ու երազ, որից արթնանում եմ ու չգիտեմ)
Ես իսկապես չգիտեմ ինչպես, ինչ հասցեով
և չգիտեմ՝ ում գրել, պատմել, խոսել ում հետ, ումից հարցնել՝ ինչպես պատահեց այս ամենը,
որ արթնանում եմ ու զարմանում ամեն օր, որ
այս իրերից ամեն մեկն ունի անուն
առոթն ու բանալին ու բաժակը դատարկ և տախտակը կախված ու արկղերը՝
լիուլի գրքերով և մատանին և փայտը ու օծանելիքը
եւ ունեն անուններ մարդիկ
հատկապես նրանք ում սիրում ենք
և երկրորդ անուն ունեմ ես
Այսքանից հետո ինքդ էլ հասկանում ես լավ ու պարզ
ես քեզ անվանել ես չեմ կարող
չեմ կարող կանչել
չեմ կարող հավաքել անունդ ինչ-որ տեղ, բացել նկարներդ նայել,
լսել երգերը, որ կիսում ես,
ուղարկել լուսանկարը մայրամուտի
կամ տոմս գնել — գալու քեզ մոտ
եւ ինձ մնացածը նվվան մի տեսակ է ցավի՝ մեկ լուսավոր, մեկ մութ,
որ էլ չունեմ տեղ որևէ թաքցնելու,
և պատմում եմ նրա մասին ամեն օր —
հիմա, երբ գտա ու կորցրի այսքան մարդու
և ուզում եմ վերադառնալ սիրելի քաղաքն այդ
և ուզում եմ չթողնել քեզ մարդկանց մեջ
չկարդալ կունդերա ու բացատրությունները կարոտել բառի՝ երկրորդ գլխում,
և ամենասովորական մարդու ամենասովորական պատմության պես՝
ուզում եմ իմանալ՝ որ փողոցի որ տանն ես, երբ ես քնելու այս գիշեր,
նախաճաշեցի՞ր, իսկ նայեցի՞ր ֆուտբոլ, լսեցի՞ր նորությունները վերջին,
պայմանավորվել՝ որտեղ ենք հանդիպելու, ինչ ենք խմելու (գնա՞նք բուսաբանական այգի),
իմանալ ամենահասարակ ու սովորական բանը,
որ գիտեմ հարևանիս, դպրոցի պահակի, դասախոսիս ու նրա մասին,
իմանալ,
որ շարունակում ես լինել։
