Դեռ չեղածը սիրելիս
հյուսիսն ու հարավը
գիշեր-ցերեկ
տեղերը փոխում էին…
Նույն ձայնի մուտքն էր
երկու տարահայաց դռներից:
Երգերի մասին՝
հերթով վերծանելի զրույցներ…
Էլ ի՞նչ ենք լինելու
այս սիրուց հետո…
***
«Տեսնում եմ մարդկանց,
որ շրջում են ինչպես ծառեր»:
(Մարկոս 8:24)
Հազարամյակում մի տեղ,
թիկունքում՝ տեսարան:
Այն ճանապարհները, որ մենք
օդով պիտի անցնենք:
Երջանիկ՝
անձրևի օրերին
և ուղիները փոխած
գծերի մեջ…
Մասնավորը
Եղանակները, որ անցան
և նույնը մնացին,
օրեր առնչակից՝
լողացող ժպիտով,
գրքեր
առաջիկա ժամանակների
համար,
որ կարևոր համարեցին
իրենց գալն ու չգալը…
Այնպե՜ս զուգորդվեցին
տնակյաց այս պահերը…
***
Վստահի՛ր ինձ,
երբ մենք խոսում ենք:
Ովքե՞ր են լինելու այստեղ
հիշարժան:
Հեռավոր է արդեն
ինչ-որ պատմություն…
***
Մի գեղեցիկ, անբարեհաճ ժամ.
սա գեղեցիկ է հնչում,
մի տեսակ կողմնակի,
և այնքան տարբեր հոլովումներ կան,
որ մերժել են ու հակվել են…
Տևական ու կողմնային…
Օրեր, որ համբերությունից հետո
լրացան,
երկար գրքերի ճանապարհներ…
Եվ գուցե լավն է
այս պատմությունը…
***
Իրերն այդպես շուտ
թեն թեքվում՝
կազմավոր, ամբողջ,
առաստաղները, հայելիները
բացվածքներ չեն,
գրիչը՝
քարի այս դեզի մեջ…
Որտե՞ղ պահել այս
ավերակները,
որ չեն բեկվում…
***
Ճռնչում է դուռը,
փայտերը մարդու ձայն են
հանում:
Երկնքում ինչ-որ
հին թռչուններ են,
հին թևեր են
և չվարանող մարդիկ
պատմություններում…
Իրիկնային մետրո
Արվեստապատում
մի հանդարտ պատմության
երկնքի:
Երգերի եղանակ:
Գիշերվա բռնակները կախվելու
ապրողների ու հիացողների
համար:
Մի ուշացած մարդ՝
ոտքերն ամպոտ
ու մարդահաճ:
Մութ, խաղաղատես գիշեր
ավարտաբան:
***
Կարմիր ամպեր ու կանաչ դաշտ:
Պարպված պատահարներ օդում՝
մի թևի չափ հեռու:
Կոկիկ գոհություններ,
որ տեղ արին
մտքում:
Կառույցների երկինք…
Ձոն
Ներբողայի՜ն ծավալ
Երկարելո՜ւ նշաններով…
Բոլոր բառերը
բոլոր կողմերից
նրանց համար եկան:
Այս լռություն սիրող մարդիկ,
այս մենակները,
որ չեն սպառվում,
երևինե՜րն այս մենակյաց
ո՞ր կողմերից իրենց նախշեցին…
