Մեֆիստոֆել էր ամեն ոք,
որից բառն էր հալվում անհոգ:
Որից անուն, դեր էր մուրում
նախկին ասպետը կամ գուրուն:
Որից տկար մի առասպել
դառնում էր հենց նոր ապրած սեր:
Որից աղջիկն էր մանկանում,
և վրձինը բռնում քամուն:
Ես, ես տեսա ամեն մի բան
մարդու դեմքին և հոգում բարդ:
Տեսա կանգնած ակնթարթում
էլ ավելի կարճ սեր: Չէ, թույն:
Տեսա հունը վարար բախտի`
թիթեռնիկի աչքում, ձախից:
Տեսա մի բառ անհավասար`
ոչ ականջի համար ասած:
Տեսա սպիտակը անհասցե
ինչ-որ սրտում` վերքի պես սև:
Ինքնահնար տեսա հերթով
ուրվականներ սիրուց հետո:
Մեֆիստոֆել է ամեն ոք
կամ ոչ մեկը` մահվան օրոք:
Ես եմ`այսքան առանց տեսիլք,
մանկատխուր մահվան կեսին,
ես` խարույկի մեջ անըսկիզբ,
թավալ եկող սառցի կսկիծ:
Տեր խաղացի սիրո մեջ թարս`
խեղկատակի հոգով մտած:
Իմ դերերում ներփակ ու նեղ
ինձ են խաղում ուրիշ նույններ:
Մեկն` հեզանազ, մյուսը` փնթի,
եռամեծար իջմամբ խրթին,
մեկը` ընտիր մի մերձավոր,
մյուսը մարմին ունի հայցվոր,
էլի մեկը` հոդաբաշխ լույս,
մյուսը` մտնող մութ ապակուց,
Մեկը կույսի իր ծարավով,
մյուսը` հենց կույս Աղեղնավոր:
Այսպես մեղքով` աչքերը բաց,
թիկունքներով նույն ավետյաց,
նենգ ծարավով հարսնատեսի,
հուշիկ, ինչպես հարս կամ կես կին,
կամակատար մի համբույրով
շռայլում են իրար կիրք, գովք:
Չէ ոչ մեկը դեռ նրանցից
դևի կրքերով փոխանցիկ
ինձ խցանել իմ սրտի մեջ…
Այս եմ` Ֆաուստ մի ինքնամերժ:
Ահա այսպես ինքս ինձնից
մեկ մարդ պակաս ու մի քիչ` քիչ,
առատաձեռն անգոյությամբ
պիտո է, որ լինեմ խցան
Ալեքսանդրի մահվան հետքով:
Այլ է հիմա կյանքն ինձ հերքող,
ես` հոշոտված, ես` մեկուսի,
ես` վարակված ինձնով` ես-ից,
ես արդեն կամ, կյանք է եռում
իմ աչքերից, սրտից հեռու,
ամենն այստեղ ու այս պահին
հրաժարվում է իմ մահից:
Եվ ամեն ոք ինձնից հեռու
Մեֆիստոֆել է լինելու:
