Լուսանկարը՝ Լուսի Սարգսյանի
Ու հերթը ինձ հասավ ասելու…
…Որ մայրս արդեն չկար, երբ ես ծնվեցի.
մնացածը՝ ըստ այդմ:
Ու ձյուն եկավ մամայի փոխարեն,
ու ես սիրեցի ձյունը,
ինչպես չխմած կաթն են սիրում:
Ու հերթը ինձ հասավ ասելու…
…Որ այդ օրից Ձյունը ծաղկում է իմ սրտում,
երբ մարտի մեջ է խցկվում գարունը,
երբ հունիսի մեջ է խցկվում ամառը,
երբ սեպտեմբերի մեջ է խցկվում աշունը…
Չժպտաց ինձ կյանքը, մայր, և չուղեկցեց
դեպի սերը առաջին պատահածի:
Հենց սկզբից գլուխս առա ափերիս մեջ
ու հավատացի բոլոր հեքիաթներին.
ուրիշները
ապրելիս դա նկատի են ունենում:
Իմ հերթն է, ուրիշը չի ասի…
…Որ մարդը քամուց տարբերվում է լկստվելով,
ու ես քամի եմ, սիրելիս, քամի,
այսօր ինձ չսպասես:
Ու ես բանաստեղծություն գրեցի,
որպես,-ասելու բան չէ,-մարդ լինելու
ջանք:
Եվ պատահեց այնպես…
…Որ ես սիրեցի Աստվածաշունչ կերածի դեմքով
մի աղջկա,
որն արդեն ասել էր իր խոսքը սովածներին:
Հետո նա թթվեց իմ մեջ,
ինչպես միրգը, որից թորում են օղին:
Ու պատահեց մնացածը…
Քաղաքական առոգանությամբ ես լռեցի
բոլոր կարևոր բաների մասին:
Հավաքեցի կամուրջների վերևն ու ներքևը:
Ես սովորեցի «Համլետը» կարդալ միայն
Շեքսպիրի բացակայությամբ:
Ուրիշ ոչ մի բացակայություն այդ օրից
չիմացա:
Եվ այդ օրից ես հաճույքով եմ պատմում
այն ամենը,
ինչն ինձ հետ չի կատարվել:
Ու հաշտ եղա…
…Որ ապրել կարող ես ամեն օր՝
այդպես էլ կյանքի մեջ չմտնելով,
որովհետև նույն դուռը չունեն:
…Որ յուրաքանչյուր տղամարդ
գոնե մի ղզիկոտ ստիխ պիտի գրի,
եթե գոնե մի օր եղել է երջանիկ:
…Որ վարքի շեղումներով կահավորվում է
մահվան վերնահատակը:
…Որ ամբողջ ապագան
հեռացող երկինք է՝
մեռնելու տեղից չպակասելով:
…Մայր, տեսնու՞մ ես ինչեր են կատարվում
ու ի՜նչ լավ է, որ չկաս…
