Ես բանաստեղծ չեմ…
Ես այսպես ապրում եմ…
Մեղվապարս տեսա
ուշացած գարնան
ծաղկաթափ դեմքին:
Ու կարոտ տեսա
գետնին տրորված
ծաղկաթերթերում`
փոշոտումների տենչը
ցեխի մեջ:
***
Ես տեսա լուսաբացը,
որ քայլում էր խավարի միջով,
մերկ ու քարահար ոտքերը տեսա
ու փեշերը խեղճ` ծվեն առ ծվեն…
Ցավը զգացի լույսը բացողի:
***
Ես թակում էի դուռը արևի`
այն թաքուն հույսով,
որ դուռը հավերժ գոց է մնալու
իմ կոպերի պես…
Մոռացել էի իմ խեղճ աչքերը:
Ցավ էի ուզում…
***
Մենակությունը վերմակիս տակ
պտտում է մերկությունը հոգուս,
ուր սահման չունի ազատությունը
գալարումների…
Որ չի հարցնում բնորդին բնավ`
ի՞նչ է ուզածը:
***
Ծաղկամանիս հողը ճաքել,
խեղճացել է.
ջուր է ուզում ամենքի պես:
Բանտարկել եմ հողը`
կավին ի պահ տալով
ու արարման իրավունքը
գողացել եմ անձրևներից…
Ի՜նչ անբույր են իմ տնային ծաղիկները`
մեղքերը իմ:
***
Ռեմբրանդտ եմ ուտում
Մորու կարմիրը մածնի ճերմակին…
ինչպես մարմինը մերկ Դանայայի
…իմ ափսեի մեջ…
***
Շուկայում տարեց մսավաճառը
ջահել ցլիկի մարմինն է կախում
երկաթյա կեռից,
ու թոթովախոս որդիս հարցնում է.
– Ասա, սա է, չէ՞, մարմնավաճառը:
***
Կիլիմանջարո…
Ի՜նչ սիրուն բառ է:
Գիտեմ, որ սար է
հեռու՜, տաք երկրում:
Ու բառն էլ է տաք
իր աշխարհի պես…
Իմ այս ցուրտ երկրում
տաք բառեր չկան,
սարեր են, սարեր…
***
Մերկանում է կարտոֆիլը
ձեռքերիս մեջ,
ես Աստված եմ
եռացող իմ թավայի մոտ:
Ի՜նչ համեղ է
դժոխաեռ կարտոֆիլը:
Մերկ եմ ես էլ
ու թավայի ձայնն եմ լսում`
ինձ սպասող:
Ո՞վ է տեսնես համտեսելու
մարմինը իմ:
***
Մի անլուսին գիշեր
իմ պատուհանին
ու մեն-մի տերև
բքի բերանին,
ինչպես հույսը այն,
որ սիրահարը կապեց
սիրածին փրկելու համար
մի պատմության մեջ:
Ո՞վ է կապողն իմ…
Մի՞թե Դու, Աստված…
մորս
Երբ չկաս վաղուց աչքերիս համար,
ես քեզ տեսնում եմ ինֆրակարմիրով.
ափերս են փակվում ոստրեի նման
քո ձեռքերի մեջ ու տաքանում են…
Օրերի տարտամ հարահոսի մեջ
ամեն բան թողած`
ես քեզ եմ փնտրում`
ափերիս ոստրեն վերև պարզելով
աղոթախորհուրդ…
Երբ չկաս վաղուց աչքերիս համար,
ես քեզ գտնում եմ ինֆրակարմիրով:
Կարոտի ձև
Տանիքից կախված սառույցները
նման են ձգված մատների …
Կարոտի ձև է երևի:
Ջրերն այդպե՞ս են կարոտում
գարնանը, հողին, արևին`
դեռ անպատասխա՞ն,
դեռ նոյեմբերի՞ն:
***
Դիմացի շենքի տանիքից
մի աղջիկ իրեն նետել է ցած:
Գուցե՞ թռչել է ուզել,
կամ էլ իր բաժին Աստծուն
փորձելու համար…
Մի՞թե ներում են
չվախենալու այս ընդվզումը:
***
Իմ տեսած բոլոր երազներից հետո
ես նախընտրում եմ անքնությունը
ու տարածում եմ թևերս հոգնած
Լեոնարդոի վիտրուվիանական
այն մարդու նման,
աստղաձև ու լուռ
պառկում երեսին անանց ջրերի
ու հիշում ծովը մորս կրծքի տակ`
տաք ու անալիք…
Չեմ ուզում ծնվել:
***
Կյանքս, նախշազարդ կարպետի նման
տատիս օժիտի,
սկզբում պատին, հետո հատակին,
հետո հացատան նախամուտքի մոտ,
թոնրի պռնկին, հետո…
հետո թռչող գորգ` հեքիաթի միջից,
որ պիտի տանի Բաղդադի գողիս
էլի տատիս մոտ:
***
Իմ տնային հագուստը, որ նման է ինձ`
բազում ջրերի բերանն ընկած,
մաշված` տրորումից անկյանք ձեռքերի,
որ տառապում են մարմաջով մաքրության…
Իմ տնային հագուստը… ի՜նչ նման է ինձ:
***
Վանաձորս անձրևի մեջ
իր բորբոսից սևացած ամպերով
ու հոդացավով
որ այցեքարտն է քաղաքիս,
ջրակայուն մի սոսնձով
կպցրել է ինձ խոնավահոտ իր փեշին
ու չի թողնում` եսասեր մոր նման:
Իսկ ես Աստծո ամեն առավոտ,
դեռ ասում եմ, որ սիրում եմ, որ իրենն եմ՝
իր փեշի խունացած կարկատանը:
***
Երբ արթնացնում են ինձ առավոտյան
զարթուցիչը, քաղաքը, օրը և … ոմանք,
չեն պատկերացնում` որքան են հոգնած
երազում թռչող թևերս անփետուր….
***
Ես Քո անունը Արև եմ դնում,
որ դու իմանաս`
տեղդ երկնքի կապույտի մեջ է,
իմ անկողնում չէ,
ոչ էլ բազմոցին…
Այստեղ բառերն են
պառկում ծանր ու թաց,
և չեմ հասցնում
սրբել հետքերը
հրաժեշտների:
***
Մի թող ինձ այսքան որբացած
ու կոշիկներդ հագիր հեռանալիս.
սրտիցս ես գնում
Մանկություն
Մի թղթի վրա արև նկարիր
ինձանից հետո,
մի տուն նկարիր
ու մի ծխնելույզ,
մի հատ պատուհան
ու կախված մի լամպ,
որ երևում է պատերի միջից:
Իսկ երբ վերջանան
բոլոր ներկերդ,
կարոտ նկարիր
թաց-թաց մատներով,
խառնիր գույները,
որ մնացել են ինձանից հետո
ու տան պատերին անունս գրիր:
*
Դու կարող ես քայլել ջրերի վրայով,
երանի ջրերին…..
Որքա՜ն ջուր կա իմ մեջ….
