Միայն մարդկության չարությունն է ինձ երազել տալիս դրախտի մասին:
Դու եթերում ասում ես կյանքը իմաստ չունի (մեր եթերը երբեք նման բան չէր լսել) ու աչքերդ խոնարհում ես:
Ուզում եմ մոռանալ ենթական, ստորոգյալն ու անձնական դերանունները, թվում է կկարողանամ այլ կերպ ապրել:
Իմ հոգին փշրվում է բարձր տեղից ընկած ապակե իրի պես, ամեն անգամ ավելի մանր ու արյունաբեր կտորների բաժանվելով, իսկ կտորներից մեկը իմ կոկորդում է լռվել, որը անվերջ խմում է իմ սակավաթիվ արյունը:
Արցունքներս ցավից չեն պոկվում աչքերիցս ու ընկնում այտիս, դրանք դեպի ետ են գնում, կաթում կոկորդիս մեջ ու այնտեղ լճակ գոյացնում:
Ես ուզում եմ վայրենաբար ճանկռել աշխարհի դեմքը` ինձ պատճառած հորդառատ անհարմարությունների համար: Ուզում եմ խաչել Կամյուին, Դոստոևսկուն, Համսունին, Վիտկոպին այն տողը չգրելու համար, որը կարդալուց հետո վիրակապ կդներ այն վերքերի վրա, որից չռում են ցավե այս բառերը:
Ես հիշում եմ բոլորիդ ծիծաղը: Ձեր ատամները նման էին դիվային մեխերի, որոնք ձեր շուրթերի տակից դուրս էին պոկվում ու սլանում դեպի ողերս` խրվելու: Ես հիշում եմ ձեր ժեստերը, ձեր աչքերը, որոնք փաթաթվում էին իմ վզին ու թույլ չտալիս, որ շնչեմ:
Իմ հիշողությունները չինական պատի նման ամուր ու երկար սեղմված են իմ գլխում, և ես փնտրում եմ հիշողություններ գնող, որ բուռ առ բուռ վաճառեմ իրեն:
Ո՞րն է իմ համար լավագույն հոգատարությունը. իմ սենյակի վերաբերմունքը իմ հանդեպ:
Ես երբեք ու ոչ մի տեղ այնքան ես չեմ, որքան իմ սենյակում փակված ժամանակ:
Ես սրճարանում նստած խմում եմ ջին ու փորձում մոռանալ այն մասին, որ ուզում եմ դառնալ հիշաչար: Ես խողովակներ եմ մտցրել մարմնիս մեջ ու մի մասը հանել մարմնիցս դուրս, որ ներսումս կուտակված մաղձը սկսի դուրս հոսել: Ես մարմնիս մեջ հատուկ ֆիլտրեր եմ դրել` մարմնիս հաղթահարելու այն անվերջ պայքարը, որը տանում է մարմինս իր և ձեր միջև:
Եւ այսքանից հետո, արդյոք կգա մի օր, երբ մենք կնստենք մեր տան բազկաթոռին, կում կանենք սառը մոխիտո, կլիզենք մեր շուրթերն ու անթարթ կնայենք բույսի աճելուն, որը դրված է տան մի անկյունում` արևի երկուսանցկեսյան շողի տակ:
Ես` ատամներս կրճտացնելով նայում եմ շատ հեռու` տեսնելու այդ օրը: Իսկ աշխարհի վրա ոչինչ չի փոխվում: Մենք քայլում ենք նույն փողոցներով, որոնք կառուցված են` բանը չհասկանալու համար:
Մեր շենքի դիմացի մայթը ամեն օր գիշերը 4:20 նույն կինը` արդեն իմ հիշելով մոտ 8 տարիա ավլում է մեր ցերեկվա բնավորության բծերը:
Մեր քաղաքի երիտասարդության ամենասիրելի տեղը էլի նույնն է, նույն փաբի` բեմի կողքի անկյունը:
Չի փոխվում իմ քնի ժամը:
Չի փոխվում մեր ստամոքսային ագահությունը ընդդեմ գաղափարի սովամահության:
Ես շարունակում եմ ամեն օր գրել, իսկ մարդիկ դեռևս շարունակում են պատերազմել, ստել, սպառնալ, ինքնասպանություն գործել, նսեմացնել, ճզմել, լռեցնել, հնազանդեցնել, օգտագործել:
Ես շարունակում եմ գրել հարց տալով ինձ`ինչու`արդյոք ծովափին արևայրուք ստանալով կարդալու համար:
Իմ բառերը պատված են ասեղներով, որոնց սրածայր մասը ուղղված է դեպի ներս` դեպի բառի մեջ: Դրանք արտանետվում են միայն դեպի դուրս` իրենց կանչելու այն բոլոր մյուսների բառերը, որոնք գրվել են Բեքեթից հետո ապրողների կողմից` խոսեցնելու, զրուցելու, ինքնաճանաչման հասնելու` օդում մնացած` Բեքեթից առաջ բառ գրողների տառերի ձայնը: Բայց մարդկության խղճի սենյակից հորդած կարկուտները վեր բարձրանալով բառը կողաջարդում են, ու որպես թափոն գցում անհայտության մեջ` հավերժական ծուխ կոչվելու համար:
Ուրեմն համարձակորեն ասեք, որն է այն չարաբաստիկ կանխագուշակությունը այս բառախաղի, որը ծնված` գոյության փաստից և գոյության փաստը ապացուցելու համար`ի վեր սնանկ ճանաչվելու առաքելության մարտիրոս:
Ուրեմն ես, դու լռության մարտիրոսներ ենք` կոչված տեսնել և լռել բառերի իմաստները սպանելու համար:
Պետք է լինենք միայն հարբած` ուրիշներին մեր բառերը ասելու համար:
Մեր շալվարները` կանաչ, սև, կապույտ, քայլում են փողոցներով անբառացած, քայլում են այնքան, որ գա գիշերը ու ծալվեն պարապությունից սենյակի աթոռի վրա: Փողոցային շները ևս մեկ անգամ ոռնում են ամբողջ ձայնով, իսկ մեր մարդկային ոռնոցը` թոքերում կծկված, ստիպում է մեզ, գոնե վերջին անգամ, գրիչը վերցնելու ու խոսելու:
Ընտիր գործ ,զիլ ու ասելիքով :