Սեմյոն Պեգով ռազմական լրագրողին (Wargonzo տելեգրամ ալիք) շատերդ եք ծանոթ, բայց երևի քչերն են տեղյակ, որ Սեմյոն Պեգովը նաև բանաստեղծություններ է գրում:
Սեմյոն Պեգովի բանաստեղծությունները տպագրվել են ռուսական մի շարք ալմանախներում։ Մասնակցել է «Լիպեցկ 2011» երիտասարդ գրողների ֆորումին։ Թարգմանաբար ձեզ ենք ներկայացնում Սեմյոն Պեգովի մի քանի բանաստեղծություն:
Մի անվերջ Համլետ
Եվ ինչ էլ գրես՝ մի անվերջ Համլետ է,
ու շուրջբոլորդ վազում են հայրերի հետևից:
Եվ թափված արցունքներն արդեն կշռում են կիլոգրամներով:
(Հանդիսատեսն, այո՛, հավանաբար մեռել է և ոչ թե քարացել դահլիճում):
Թխկացրել են հայրիկին, սպանել են ինչ-որ քեռիներ,
ոչ մի բանի և ոչնչի համար շան տղերքը իզուր արյուն թափեցին,
քայլում ես հիմա ու ծամծմում՝ «Էլ ինչ ծառկուտուտ եմ, որ
չեմ կարող կանգնել անցավորներիս ու հայրենիքիս պատվին»:
Էն իմ աստված, պապան կպել ա ոնց որ կպչուն տերև՝
թե բա վրեժ լուծի ամեն ինչի համար ու վախեցնում ա իրա ուրվականով:
Դե մի կողմ քաշվիր, ասում եմ նրան, էդ ես եմ ինքս ինձ ձևում,
իսկ քո ձևերը մենակ քո փոսում են անցնում:
Ու հա, քեռիների տեղը ես էլ կսպանեի քեզ,
թե բա ոնց կարելի ա էդքան ձանձրալի լինել:
Առավել ևս՝ երկիր կառավարել, երբ հերդ վամպիր է,
ու ոնց ա ինձ զզվեցրել քո էդ իմաստությունը:
Ըհը, էս ա պատկերն ու դրվածքը,
ու եթե ճիշտը՝ չի էլ դզում արդեն, խնդալու էլ չի,
էլ տեղ չկա գունազարդելու, ու ավելի հեշտ ա թարգելը,
առավել ևս՝ ամեն պահ կա պահակ կանգնող մեկը:
Հետույք է գրողի տարած պոեզիան,
հենց սկսում ես՝ արդեն բիձա է,
ու ստիպված թափ ես տալիս ձեռքերդ, բիբիկ անում ազարտի խաթեր,
ու մնում ա մենակ, որ ինքդ քո ներսում աճես
ու աչքերում արնոտ համլետներ պահես:
Ափին
Նեխած ծովի հոտը կարծես Հադեսի արտաշնչումն է:
Իսկ ծովը նեխում է այնժամ, երբ Պոյսեդոն է հիվանդ,
ուշ տարիքում ջարդրտվում են ոսկորներն ու ցավում հոդերը,
ուշ աշնանը, ինչպես գիտեք, սրացումներ են:
Մենք նստած ենք նավամատույցում: Հեղուկի պատահական թռիչք:
Որը կսատկի մինչ մեզ հասնելը:
Եվ հարկ կլինի կոտրել ներքին արգելանքները,
որ հաղթահարես ինքդ քո ներսում աճող բույսին:
Հասունացրու քո ներսում աճող հոեկտեմբերյան ընդվզումը շագանակի,
հակառակ դեպքում կթաղվես ասֆալտի մեջ ամենաքիչը մինչև ծնկներդ,
հետզհետե քուն կմտնես, արմատ կգցես, ճյուղեր կտաս,
և գարնանը հետույքիցդ տերևներ կաճեն:
Ես նայում եմ նրան: Նա այնքան չքնաղ է, կարծես գաղտնիք լինի,
և մի տաք հոսանք, որ անցնում նրա յուրաքանչյուր բջջով,
բաժանում է իմ կյանքը երկիմաստ մի անցման՝
մահվան ծարավ ու ցանկություն մի վրեժխնդիր լեռնականի:
Եվ կան, այո, այնպիսի մարդիկ, որ նման են ծեսի՝
ու խաղաղվում ես նրանց կողքին գտնվելով,
վերադառնում ես քո կյանք՝ չհիշելով անգամ քո ով լինելը.
նրանք քեզ քեզ են վերադարձնում:
Ու երազում ես արթնանալ ինչ-որ տեղ մի արևմտյան ճակատում,
իսկ դիմացդ նա է՝ քեզ բաց թողած տեսադաշտից,
և անգամ ցանկություն չունի գուշակելու ճշմարտությունը:
Մոլեգնում է ծովը: Ափը դատարկ է: Եվ այդ համապատկերում
Աստվածները ծերանում են և վաղ թե ուշ ուղևորվում Հադեսի մոտ:
Ու Հադեսը չի թաքցնում իր վրդովմունքը:
ՕՖԵԼՅԱ
Ցանկացիր ինձ, սիրելիս, ցանկացիր,
առանց ցանկության ես — ինչպես ցավագարը՝ առանց ցավի,
քո մեջ եմ արդեն, ինչպես գիտակցության մեջ — նախակերպը,
ներս արի, ես կազատեմ քեզ շապկից,
«քո մեջ եմ» — նկատի չունեմ անդամը,
քո մեջ եմ — ասենք սենց՝ «ինչպես յոդը՝ օրագնիզմում»
ներս արի, դեռ սովորական ան… եմ,
անհատ եմ, մաման քու..մ:
Ներս արի, քեզ կնվիրեմ գլխակապ,
լուսանկարը ան…ի և այլ պիտույքներ.
ձեռնաշղթաներ, ինքնաձիգ, կեղծ իրավունքներ,
իսկ վերջում — մարզակոշիկներ,
ցանկացիր ինձ, և կարճատև երջանկություն կտիրի,
գրեթե այնքան, որ կհերիքի
հետագա ամբողջ կյանքի համար, արի հիմա,
արի էսօր, իսկույն ու հիմա,
որովհետև հանկարծ ու ինձ կտոր-կտոր անեն,
երբեք չես իմանա՝ ինչ կլինի պայծառացումից,
կարելի ա վերածվել, օրինակ, ոչ անծանոթ ճայի,
ձեն-բուդդայական ճյուղի,
սողացող տարիների, թե չէ վերջնականապես դրախտ կշպրտեն,
էնպես որ կսկսես անեկդոտների փոխարեն առակներ բստրել,
միայն թե դեռ անկարող եմ քեզ խաբել —
գործ ունես ցնդած դանիացի արքայազնի հետ,
որպիսին լինել նույնիսկ թշնամուդ չես ցանկանա,
նման դեպքերում բոլորն ինձ ուղարկում են գրողի ծոցը…
Արի, քեզ պաշտում եմ, ի դեպ,
թե գնացիր խեղդվելու — վերջդ եկել ա:
***
Լ.Բ
Աստված զառ չի գցում, հյուր չի գնում ու ձեռնափայտ չի բռնում,
ձանրույթից չի մեռնում, արյան ծարավ չունի ու չի կաղում:
Ու թե մի օր դեպի նրան ձգվող ինչ-որ կամուրջ գցենք,
նա մեզ մորի կկերակրի, կպատմի հեքիաթ ու տրամվայով զբոսնելու կտանի:
Աստված՝ հենց ինքը Լյուբա տատիկն է՝ կապիտանի կինը, հաշվապահը շրջգործկոմի,
հիշում եմ նրա կյանքից ուժասպառ սիրտը լիառատ,
որ լքեց մեզ մեր տան երկու սենյակներից մեկում՝ ծանր հիվանդությամբ տառապելով,
և որտեղ դեռ փակ է դուռը դեպի երկինք նայող:
Աստված՝ հենց ինքը Լյուբա տատիկն է, հավատացեք ինձ,
և վայ նրան, ով ինձ չհասկանալով՝ Նրան կպարսավի:
Աստված հենց նրա սևուկ մաշկն է որ կա և մոլախոտերը,
որ նա փորում է բահով չոր հողում ամառանոցի:
Աստված հենց այն նուրբ ճիպոտն է, որ մանկության տարիներին հետույքիդ էր իջնում,
երբ լողացել էիր ջրավազանում. սիրով և ոչ երբեք որպես պատիժ:
Աստված հենց մայրս է՝ իր մոր արգանդում՝
երկնագույն աչքերով ու ափերին կոշտուկները Նրա:
Վերջին տասը տարին գյուղում էր ապրում Լյուբա տատիկը
իմ Նաստյա նախատատի հետ. ժամանակային ճեղվածքի մեջ,
ես այցելում էի նրանց՝ ջուր բերելու և ծառերը խնամելու համար:
Աստված իմ մի լքիր ինձ, ինչպես որ նա լքեց:
Թարգմանությունը ռուսերենից՝ Հասմիկ Հակոբյանի
