Նադյա Քյուխենմայստերը ծնվել է 1981 թվականին Բեռլինում, որտեղ նա մեծացել է և այժմ ապրում է և ստեղծագործում որպես ազատ գրող։ Սովորել է գերմանագիտություն և սոցիոլոգիա Բեռլինի տեխնիկական համալսարանում և Լայպցիգի գերմանական գրականության ինստիտուտում: Իր պոեզիան և արձակ ստեղծագործությունները տպագրվել են բազմաթիվ ամսագրերում և անթոլոգիաներում: Դասավանդել է Լայպցիգի Գերմանական գրական ինստիտուտում և վարել տարբեր գրական սեմինարներ: Նա նաև գրում է ռադիոպիեսներ և ռադիոհաղորդումներ: Նրա առաջին բանաստեղծությունների ժողովածուն Alle Lichter, (Բոլոր լույսերը), հրատարակված Schöffling & Co. 2010 թվականին Դարմշտադտի ժյուրիի կողմից ճանաչվել է այդ տարվա հունիսին «Ամսվա գիրք»: Նրա երկրորդ բանաստեղծությունների ժողովածուն՝ Unter dem Wacholder,( Գիհու տակ) լույս է տեսել 2014 թվականի աշնանը։ 2015 թվականին Coiscéim-ը հրատարակեց ընտրված բանաստեղծությունների գիրք անգլերեն (թարգմանիչ Հանս-Քրիստիան Օզեր) և գաելերեն (թարգմանիչ Գաբրիել Ռոզենստոկ)՝ Under the Juniper Tree / Faoin Aiteal վերնագրով։
կեսօր
կեսօրը ՝ մոխրագույն թիկնոցով պարուրված, պահպանում է մահճակալի
ջերմությունը,
և այնքան հեշտ է երազել թռչունների հյուծված երգի մասին ՝ վարագույրի հետևում:
ինչքան ծանր է երկուսիս լուռ շնչառությունը, քանի որ այն, ինչ պահում ես քո ձեռքերում, այն չէ, ինչ մնացել է քեզ:
իսկ փոշին, որ ի հայտ է գալիս բոլորի հեռանալու մեջ, քեզ այնքան մեղմ ու երկչոտ է դարձնում:
միևնույն ժամանակ. ինչ լավ է, որ լռությունը խախտվում է:
և այդ ձեռքը, ում նախկինում սիրում էիր, սեղմում է կեսօրը
վերքի մեջ, և այն ամենը, ինչ դիպչում է դրան, նորից քար է դառնում:
ճանապարհորդություն դեպի լուսին
արի հեռանանք, մոռանանք կատարվածը
նաև հղկված դռան զանգը, լա՞վ:
լցնենք մեր թոքերը թթվածնով:
մայիսյան արևի պայծառ փայլով կլանված
գնանք լողալու, մերկ: քիչ ուտենք, լուռ մնանք:
Թողնենք որ շագանակի ծառը խշշա ու հպվի մեր կզակին:
Սահենք գարնանային բուրավետ երեկոյի մեջ,
որը չի ցանկանում բաժանել մեզ իր ջերմությունից:
մենք զգոն ենք մեր քնի մեջ և արթուն ենք, երբ մեր կոկորդը կուլ է տալիս մեր երազները:
աստղերը դողում են իրենց շրջանակում: լուսնի մեջ նշմարվում է արևի շողը:
այն մեզ կուրացնում է: մենք չգիտենք՝ մեռած ենք,
թե պարզապես անսահմանորեն տխուր:
ինձ պես հոգնած
դուռը բաց էր. ոտքերը լույսով ողողված,
երկու ծնկները՝ դանդաղ ուժասպառ, կոնքերը՝
թափառած ու հոգնած, ինձ պես հոգնած
երկինքը պարզ է, օդն այնքան թարմ ՝ լի ամռան շնչով, զարմանալի է, որ դեռ աշուն չէ:
նայեց մատներին, կոպիտ և
միահյուսված, հոգնած, ինձ պես հոգնած:
ամեն քայլ մի քայլ հետ, կենդանիները դուրս են թափվում տերևներից
և մինչ այս ժամը նույնպես անցավ, նրանք ծաղիկներ տնկեցին,
որոնք հոգնած էին, ինձ պես հոգնած։
Թարգմանությունը գերմաներենից ՝ Տաթև Շվաբաուերի
