– Գնացքը շարժվեց իրիկնապահից մի սրտխփոց անց: Վերջին անգամ նայեցի պատուհանից քո դողացող կերպարանքին ու անցա: Երևի գիշերը անձրև է եկել, ապակու վրա անձրևի հետքեր կային, որ ներսից չեն մաքրվի: Մտածեցի, որ հոգին էլ գնացքի ապակի է, տեսնում ես հետքը, բայց մաքրել չես կարողանում, իսկ կյանքը ժամանակի ռելսերով սլանում է Հետդարձի տոմս չկա… Հետդարձի տոմս չկա, իսկ դու դողում էիր. ցուրտ էր: Երբ բաժանվեցինք, ես քեզ ջերմություն կտակել չկարողացա, նայեցինք իրար նույն աչքերով, նույն լեզվով լռեցինք, կիսեցինք միևնույն դողն ու անցանք… Շարունակ նայում եմ ծնկներիս հենած ձեռքերիս. դրանք չբարձրացան քեզ գրկելու, չբարձրաձան, որ գոնե խոնավ այտիդ դիպչեին կամ ճակատիդ իջած հրաժեշտը համբուրեին, չբարձրացան: Չգիտեի` ժպտայի, թե ցած թողնեի արցունքներս: Երկու նույնություն թողեցին իրար, հիմա էլ կարող եմ զգալ այտիս խոնավությունը, բայց չեմ ուզում, վախենում եմ, որ զսպել չեմ կարողանա փղձուկը, որ այ այս ձայնալարերում վերջին խոսքերը խեղդեց, ու թույլ չտվեց ասել, որ ետ կգամ անգամ եթե հետդարձի տոմս ամբողջ կյանքում չգտնեմ, լաց կլինեի, կհեկեկայի ու անզորությունից նորից կգրկեի ուսերդ: Ներսի հետքերը հաճախ ևս չեն մաքրվում: Բայց չասացի, չգրկեցի, որովհետև ձեռքերիս ճամպրուկներ կային: Անցյալը միշտ էլ ծանր ճամպրուկի նման խրվում է ներկայի ու ապագայի միջև, իսկ դրանից բաժանվելը գուցե անհնար է…
Հեռացա: Նայում եմ ձեռքիս ժամացույցին, ամենասովորական քայլքով սահում են սլաքները, վաթսուն վայրկյանը դառնում է րոպե, նույնքան րոպեն ժամ, ու նկատում եմ, որ արդեն 3 ճերմակ մազ ունեմ… Մարդիկ նման են տարվա եղանակներին, նրանք տարբեր հետքեր են թողնում վագոնիդ ապակուն, այնուամենայնիվ, եթե սահմանված է, որ չորսից մեկը պիտի քեզ վշտացնի, կլինի այդպես: Անձմեռ տարի չի լինում, իսկ ես ապրել եմ այնպիսին, որում երկու ձմեռ եղավ. մեկում կորցրի ինձ, մյուսում` քեզ… Գլուխս հենել եմ ապակուն, տեսնում եմ ծույլ աչքերիս արտացոլքը, որ կախվել է անծայրության վրա: Աչքերս չեն շարժվում, կարծես չեն տեսնում ակնթարթորեն փոփոխվող աշխարհը,նայում են ու լռում…
– Գնացքը շարժվեց սրտխփոցից մեկ իրիկնապահ անց: Յոթ միլիարդ վագոն առաջ գնացին: Սկզբում դանդաղ, միշտ էլ այդպես է լինում բաժանվելիս: Բաժանման հայացքը մեխվում է դիմագծերին ու գծագրում հիշողության հավիտենությունը, որն անգամ հանդիպումը ընդհատել չի կարողանում: Բաժանումից հուշեր չպիտի մնան, անգամ եթե դրանք բարի են: Բոլոր վագոնները դատարկ թվացին ինձ, միայն մեկի պատուհանից տխուր թրթռաց հայացքդ: Ես դողացի, բայց ոչ նրա համար, որ ցուրտ էր, այլ որովհետև դու մոռացել էիր ետդարձի տոմսը իմ ափերում: Անձրևի հետքերը ապակու վրա սպիներ թվացին, ու դրանց արանքում ժպիտդ կոտրվեց: Գիտես` կուզեի, որ ափդ դնեիր ապակուն, տեսնեի փափուկ մատներդ, ու թվար, թե դու հաշտվել ես սպիների հետ ու ողջ ճանապարհին կռիվ չես տա, բայց հավանաբար ձեռքերդ ծնկներիդ են, ինչպես խռոված ժամանակ. խռովկանի մեկն ես: Ճամպրուկդ ցած չդրեցիր: Սովորական մարդիկ հրաժեշտ տալիս գոնե գրկախառնվում են: Ախր ես մարդ չեմ, ինձ ոչ ոք չէր տեսնում, և ես չէի տեսնում այն յոթ միլիարդ ճանապարհողներին: Ես կայարանում էի մենակ, դու`գնացքում: Նայեցի աշտարակի մեծ ժամացույցին: Ո’չ սլաքներ կային, ո’չ թվեր, միայն շրջանակն էր, որ կարծես ստեղծվել էր հիշեցնելու առհասարակ աշխարհում ժամանակի գոյությունը և ապացուցելու, որ այս կայարանում ժամանակն ու տարածությունը ուղիղ համեմատական են հետդարձի տոմսին: Կա տարիք, որն, այնուամենայիվ, չի ավարտվում: Դու երբևէ քաջություն չունեցար բացեիբաց արտասվելու: Կուլ տվեցիր խոսքերը, որ ամբողջ կյանքում չեն մարսվի: Լաց լինեիր, ցույց տայիր, որ դու մինչև վերջին նյարդը տխրել կարողանում ես, որ գոնե այս պահին Դու դու ես ու ապրում ես ՔՈ հույզը, բայց դու կիսով ժպտացիր, կիսով լցրեցիր աչքերիդ հատակը: Քո դժբախտությունը կիսաներն են, դու ժխտեցիր բացարձակությունը ու չկարողացար աշխարհին գոռալ, որ մահու չափ տխուր ես, որովհետև այլևս չես հանդիպի ինձ: Անցյալը ձեռքիցդ ցած չդրեցիր.. Երբ ձմեռն անցնի, դու կհասկանաս, որ ոչ մեկը չի պատրաստվում քեզ երջանկացնել, եթե դու որոշել ես դժբախտանալ: Եվ ցավալին այն է, որ դու դա գիտակցում ես, գիտակցելով ստում, թե ամեն տարի պիտի ձմեռ լինի ու քեզ վշտացնի…
Ձմեռները հաճախ տաք ու անձյուն են լինում, սակայն չկա աշուն, որ տերևաթափ ապրած չլինի..
