Բացիկ
Մտածում եմ քո մասին: Էլ ի՞նչ կարող եմ ասել:
Հադիպակաց արմավենիները
խաբկանք են, վարդագույն ավազը նույնպես:
Մեր ունեցածը կոլայի սովորական
ճաքած շշերն են ու խցանված
կոյուղու հոտը, չափից դուրս քաղցր,
ինչպես նեխելու չափ հասած
մանգոն: Դրանից էլ կա:
Օդը՝ քրտնաթոր, մոծակներն՝
իրենց բզզոցով, թռչուններն ու խույս տալը:
Ժամանակն էստեղ ալիքներով է գալիս՝ օր օրի
ահագնացող սրտխառնոց,
նախ շարժվում եմ վեր, դա
արթնություն է կոչվում, ապա վար՝ դեպի անհանգիստ
գիշերների խորքը, բայց ոչ երբեք
առաջ: Աքաղաղները ժամերով
կանչում են մինչև արևագալը, իսկ դժկամ
երեխան ոռնում ու ոռնում է դպրոցի ճանապարհին:
Բեռը ձեռքներին
երկու բանտարկյալ են կանգնած՝
գլուխները սվինով սափրած, ու տասը արկղ
լպրծուն ճտեր: Ամեն գարուն
հաշմանդամների մրցարշավը ձգվում է խանութից
մինչև եկեղեցի: Սա էն աղբն է,
որ կրում եմ ինձ հետ, ու տեղական թերթից
պատռած մի կտոր՝ ժողովրդավարության մասին:
Պատուհանից այն կողմ
էդ գրողի տարած հյուրանոցն են սարքում՝
մեխ առ մեխ, մեկի
փշրվող երազանքը: Քեզ իր մեջ ներառող տիեզերքը
չի կարող վատը լինել,
չէ՞: Այս հեռավորությունից
դու ցնորք ես, փայլփլուն տեսիլք՝
քարացած այն դիրքով,
որով վերջին անգամ քեզ տեսել եմ:
Շրջում եմ, հատուկ տեղ կա
հասցեն գրելու համար: Երանի
այստեղ լինեիր: Սերը օվկիանոսի պես
ալիքներով է գալիս՝ սրտխառնոց, որ
չի դադարում, դատարկ խոռոչ
գլխիս մեջ՝ լցվող ու բաբախող. հարված ականջին:
Պահը
Պահը, երբ տարիների տքնաջան աշխատանքից
կամ երկար ճամփորդությունից հետո
կանգնած ես քո սենյակի,
տան, կես ակրի, քառակուսի մղոնի, կղզու, երկրի կենտրոնում՝
վերջապես հասկանալով՝ ինչպես ես հասել այստեղ,
ու ասում ես՝ սա իմն է,
նույն այն պահն է, երբ ծառերը քեզ բաց են թողնում
իրենց քնքուշ գրկից,
թռչունները հետ են վերցնում իրենց լեզուն,
ժայռերը կոտրվում ու քարուքանդ են լինում,
օդը հետ է քաշվում ալիքի նման,
ու դու խեղդվում ես:
Չէ, շշնջում են: Դու ոչինչ չունես:
Դու այցելու էիր, որ երբեմնակի
լեռն էր մագլցում, դրոշ ամրացնում, հռչակում իրեն:
Մենք քեզ չենք պատկանում:
Դու մեզ չես գտել:
Ամեն բան ճիշտ և ճիշտ հակառակն է եղել:
Մայրամուտ II
Մայրամուտը, երբ վերջապես նրա մեջ ենք,
բոլորովին էլ մեր մտածածը չէ:
Դեպի դուրս տանող մանուշակասև
փափուկ ե՞զրն էիր սպասում՝ քամու քշած մոխրի պես փխրուն
ու նավթի պես թրթռացող, թե՞ կարմրավուն
նարնջագույնը, որ դեպի թոքերդ է հոսում ու մատներիդ արանքներով:
Ալիքները՝ մեղմ շրթնագույն, լուսավորվում են
ծալք առ ծալք աչքերիդ շուրջ:
Դու արևն ես ներս շնչում՝
խամրած կապույտ: Մտքովդ կանցնե՞ր,
որ տաք կլինի այսքան:
Նորից հրաժեշտ՝
բոլոր հրաժեշտների պես զգացմունքախեղդ:
Հեռու արևմուտքը փախչում է մեզնից՝
ինքն իրեն պատկերող կարմրակապույտ բացիկի տեսքով,
ու ծովի մեջ տարրալուծվում:
Ահա լուսինը՝
հեգնանք: Քայլում ենք
հյուսիս՝ այնտեղ, ուր տուն չկա,
ձեռք-ձեռքի:
Քեզ սիրելու եմ հավերժ:
Ժամանակը կանգնեցնել չեմ կարող:
Սա դու ես իմ մաշկին ինչ-որ տեղ՝
ավազի տեսքով:
«Քուն» բառի վարիացիաներ
Կուզեի նայել՝ ինչպես ես քնում.
գուցե երբեք էլ առիթ չունենամ:
Կուզեի նայել՝ ինչպես ես
քնում, քո կողքին
քնել, քո քնի մեջ մտնել,
թողնել, որ քնիդ խավար, սահուն ալիքը
գլուխս ծածկի
ու քայլել քեզ հետ դեպի այն թափանցիկ
երերուն անտառը կապտականաչ տերևների`
ջրոտ արևով ու երեք լուսիններով,
դեպի անձավը, ուր պիտի իջնես,
դեպի վատթարագույն քո վախը
կուզեի քեզ տալ արծաթե
ճյուղը, փոքրիկ ծաղիկը ճերմակ, այն միակ
բառը, որ երազիդ կենտրոնի
վշտից քեզ կպաշտպանի, կենտրոնի
վշտից: Կուզեի նորից քեզ հետևել
երկար սանդուղքն
ի վեր ու դառնալ
մակույկը, որ քեզ հետ կբերի
զգուշորեն, ափերի
մեջ վառվող կրակ,
որտեղ մարմինդ իմի կողքին է
պառկած, որտեղ մտնում ես
նույնքան հեշտ, որքան օդն ես ներս շնչում
կուզեի լինել այն օդը,
որ ապրում է քո մեջ մի ակնթարթ
միայն: Կուզեի լինել այն չնկատվողը
ու անհրաժեշտը:
Թարգմանությունը անգլերենից՝ Ռուզաննա Սուքիասյանի
