Միլենա Բաղդասարյան | Սիրո մաթեմատիկա

-Իմացա՞ր՝ Անիենք բաժանվեցին։
-Ինչի՞։
-Սուրենը խմում էր, Անին էլ․․․
-Չէ՛, հարցնում եմ՝ ինչի՞ բաժանվեցին։
-Դե ասում էի։ Սուրենը խմում էր,․․․
-Չէ՛, չէ՛։ Դու զրոյի մասին ես խոսում, իսկ թիվը զրոյի չեն բաժանում։
-Դա՝ թվի մասին։ Ես Անիի ու Սուրենի մասին եմ խոսում։
-Է՜հ, ի՞նչ տարբերություն։ Էդ, Անին ու Սուրենը թվերի պես բաժանվում են, բայց թվերի պե՞ս չեն բաժանվում։ Օրինակ՝ ես ու դու ինչի՞ կբաժանվեինք։
-Դե՜, որովհետև, մինչև հիմա չգիտես, որ «ինչի՞»-ն սխալ է, ճիշտը «ինչու՞»-ն է կամ, գոնե, քո սրտով, «ինչի՞ համար»-ը։
-Ա՜յ, տե՛ս, բանասիրականիդ էշն առաջ քշած՝ թիվն էլի զրոյի ես բաժանում։ Ու հենց էստեղ էլ, Անիի ու Սուրենի պես, միանալու փոխարեն, բաժանվում են հայոց լեզուն ու մաթեմատիկան։ Բայց մենք չենք բաժանվում։
-Ինչի՞։
-Տե՜ս, արդեն հասկանում ես․․․կյանքն ու մաթեմատիկան։ Բայց, չասեցիր՝ ես ու դու ինչի՞ կբաժանվեինք։
-Է՜, Արմե՛ն, հերի՛ք բաժանվելու մասին խոսես։ Դու, ավելի լավ է, վերևի դարակից դարչինը վերցրու, տուր ինձ․բոյս չի հասնում։ Երնե՜կ, հազա՜ր երնեկ քո բոյին։
-Ինչի՞ «երնե՜կ»։
-Ո՞վ բոյ չի ուզում։
-Զինվորները։
-Հազիվ էի մոռացել, հիշեցրիր։ Չի՞ լինում հետաձգել գնալդ։
-Սո՜ն, մտածե՞լ ես՝ ինչի՞ են մարդիկ ուզում բոյով լինել։
-Դե՜, որովհետև երկար ոտքերը սիրուն են նայվում, համ էլ վերևի դարակին հասնելու համար աստիճանին կանգնելու կարիք չունեն։
-Չէ՜, Սո՛ն, չէ՛։ Ուղղակի մարմնով ուզում են հասնել էնտեղ, ուր սրտով ու մտքով չեն հասել։ Բանակում էլ, սրտի խորքում, ուզում են կոլոտ լինել, որ մի օր մարմնով հասնեն էնտեղ, ուր իրենց համար դարչինով խմորեղեն են թխում։
-Արմե՛ն․․․
-Բայց դու մի՛ մտածիր բոյի մասին։ Դու սրտով ու մտքով հասել ես էնտեղ, ուր մարմնով երբեք չէին հասնի։ Դու իմ սրտին ես հասել։ Ու ես էլ կանեմ ամեն հնարավորը քո թխած դարչինով խմորեղենին հասնելու համար։
-Ռոմանտիկան երբեք քո ոճը չի եղել, Արմե՛ն։
-Ասում են՝ Աշուղ Ռազոն․․․
-Արմե՜ն․․․
-Հա՜ ջան։
-Ես վախենում եմ դրանից։
-Աշուղ Ռազոյի՞ց։
-Արմե՛ն։ Ես վախենում եմ քո ռոմանտիկայից, վախենում եմ վաղվա հրաժեշտից, ես վախենում եմ իմ՝ գալիք երկու տարվա առօրյայից ու էդ անտանելի սպասումից։
-Սուրենն ու Անին էլ վախեցան։ Վախեցան ու, առանց հասկանալու՝ ինչի են բաժանվում, բաժանվեցին վախին։ Կամ վախից․ չգիտեմ՝ բանասիրականում որն ա ճիշտը։ Անին վախեցավ Սուրենի հետ պայքարելուց, Սուրենն էլ՝ ինքն իրեն հաղթելուց։ Արդյունքում երկուսն էլ պարտվեցին։ Ու քանորդում մնաց զրո։ Վախին են բաժանվում, Սո՜ն։ Ի՞նչ կլիներ, եթե սահմանի տղերքը վախենայի՞ն։
-Կկորցնեին հողը։
-Կբաժանեի՜ն, Սո՛ն, կբաժանեին հողը վախին։ Ու քանորդում ի՞նչ կմնար։
-Զրո։
-Ապրե՛ս։ Ու ճիշտ բառ էիր ընտրել, կկորցնեին․ հա՛մ հողը, հա՛մ իրենք իրենց։ Դե՛, դարչինով խմորեղենի մասին է՛լ չասեմ։ Որովհետև, բաժանվելիս, կամ, բաժանվելուց, միշտ ինչ-որ բան կորցնում են, միշտ ինչ-որ բան կիսատ են թողնում։ Վախի նշանն ա բաժանման նշանը, իսկ սիրո հավասարման մեջ գումարման նշան են դնում։ Ու նույնիսկ զրոն, որ զրո ա, մեկին գումարելիս մեկ ա դառնում։ Ու գուցե ճիշտ ժամանակին ճիշտ նշան ընտրելու դեպքում Սուրենն էլ մեկ դառնար։ Հետո երկուսով դառնային երկու, հետո՝ երեք։
-Անին զույգ էր ուզում։
-Ուրեմն՝ չորս։ Սիրո նշանը գումարմանն ա, իսկ գումարելիների տեղը փոխելիս գումարը չի փոխվում։ Հետևություն՝ ես Երևանում լինեմ, թե սահմանին, մեր գումարը շարունակում ա սերը մնալ։ Մինչև վախը չբաժանի մեզ։
-Արմե՜ն։
-Հա՛ ջան։
-Քեզ համար նարինջ կլպե՞մ։
-Ինձ համար ապելսի՛ն կեղևազատիր։