***
Բարև
գնացած,
արևների մեջ անցած
տուն,
որտեղ ես
երկնքում երևում էի…
***
Դու կգնա՞ս,
հետաքրքիր է` կգնա՞ս, թե՞ չէ,
և որտե՞ղ էիր դու, երբ բոլորը հասել էին…
Տունը, որ թևերը բացելու համար է…
***
Չհոգնելու համար խնդրեցի, որ գրկի ինձ,
թեև ճանապարհին չէինք
կամ ճանապարհին էինք, բայց չէինք քայլում:
***
Նստել կողք կողքի`
հազում ենք:
Լաց լինելդ եկա՞վ:
Դու խմելու՞ ես ափիդ մեջ կաթող ջուրը…
Աշուն
Գետնին թափված մազերի մեջ
ճանաչեցի մազերիս գույնը
այն պահին,
երբ տերևը տնային բույսից պոկվեց…
***
Շնչում էր ծառերն ու աշնան վերջին արևը,
դասավորում էր մազերի մեջ արևի շողերը…
Ես նրա հետ էի…
***
Այստեղ երազն էր
և պղպջակի մեծության մի ժպիտ…
…Այնքան վստահ էր քայլում անձրևի տակ,
որ մտածեցի`
նրանից լավ ոչ ոք չի պաշտպանի ինձ:
Գժվելու աշուն
Օրը տղա լիներ, սիրեի…
***
Իսկ մենք զբոսնել չգիտենք:
Գնում ենք անկյուններ գտնելու`
ամռանը շալակած ծառերը, տները, շենքերը
կամ ստվերները դրանց,
վերմակներ քարշ տալով երազի մեջ,
որ երազում չմրսենք…
Գնում ենք ձայներ հանելու…
***
-Իմ մեջ պարող մի բան կա,-
մատներս նվագելով` ասացի ես
(տպագրության դարի մարդիկ ենք
ու սիրում ենք ձեռքերը):
Գնանք պատուհանից կախվենք.
թռչուններ կմտնեն տուն,
կնստեն ու ոչինչ չեն խոսի,
կնստենք- կհոսենք…
Եվ բոլորս երջանիկ կլինենք լռության մեջ…
***
Որոշեցի չզրկել ինձ,
և այնպես միանգամից
դիմացս դուրս եկա
Ես:
Մենակության իր բաժնին սովորել էր,
իսկ ես կողքից ինձ համար լաց եղա…
Ֆելլինի
Նա երկար պատմում էր,
թե ինչպես չէին լսում հրեշտակներին,
այնքան երկար,
որ խլանում էիր…
***
Նորից մի ժամ է,
երբ նայում ես սեփական մազերի արանքից…
Հետո ես էլ կկախեմ գլուխս ջրերի վրա և ուռենի կդառնամ:
Ես սիրում եմ, երբ գլուխը կորցնելուց հետո գտնում են սեփական ուսերին ու կախում են գլուխը, ու գլխից երկար տերևներ են աճում…
***
…Ասաց` գտա՜,
հետո լույսը բացվեց:
Հետո
ես ընկա երկնքից
ու ասացի
բարև ձեզ…
***
Իսկ սա էկրանների մոլորակն է:
Տնակում, որտեղ բոլորը ճանաչում էին իրար,
նրանք ժպտացին, քայլեցին,
ժպտալով քայլեցին մինչև
տարածությունը իրենց միջև:
Այսօր բոլորը կրճատում են ճանապարհը:
***
Կծկվելու չափ հեռու,
արևի մասին մտածող հին սրտեր…
Իմ ականջներն այնքան տրամադրող են.
պատմում ու պատմում են…
…Եթե տիեզերքում ես,
ուրեմն կարող ես թռչել,
չէ՞…
***
Հետո նույն երթուղայինն են նստում
իրար շատ նման երկու մարդ:
-Բարի լույս:
-Այո…
***
Փակում ես աչքերդ,
հետո մեծ աշխարհի վրա ես բացում,
փոխարենը քեզ մի քիչ
պատուհան են տալիս:
Քունքերդ ծակծկում են,
երբ քամին քեզ տանում է…
Դրանք
մտածելով գրված երազներ են,
երազելու հետ ոչ մի կապ չունեցող բաներ են
հավատալու մասին…
***
Ես միայն հասկանալ սովորեցի:
Րոպեական կարոտ համատարած մայրամուտին,
և կարող է ձայն գալ երկնքին նկարած շենքերից…
***
Այս արևը իմ պարգևն է
ավելի հեռվում` քո մեջ,
և ինչ-որ անորոշ,
կիսատ պատկերացնելի գլուխ
կրծքիս վրա…
***
Արևը, որ անցնում է,
տեսե՞լ ես…
***
Այստեղ են
և ալիքների նման
գնում-գալիս են
տխրողները,
որ քո կողքին են,
երեկոն`
ապակիների չափ լայն…
Դրանք քո մասին են…
***
Թակում էի մարդկանց սրտերը,
Ու բացվում էին…
Եվ ես փաթիլի հետևում էի…
***
Նույն մեղեդին,
և կրկնում եմ
մատները դնելու տեղերը…
Ու կարոտի երգերի մեջ`
մարդիկ, որ անցյալի մասին են…
Եվ նա ինձ է
ամեն անգամ
ասում
Մարիամ…
***
Մոմի կրակներ
աչքերի մեջ
որ հետո
չբաժանենք
մեր իրար խառնված
գրքերը…
***
Եվ իմ կանչով եկածները
և քո կանչով եկածները`
մինչև անվերջություն ճկվող…
Եվ իմ բոլոր մկանները`
Ժպիտիս մեջ…
© Մարիամ Կարապետյան
***
Չհոգնելու համար խնդրեցի, որ գրկի ինձ,
թեև ճանապարհին չէինք
կամ ճանապարհին էինք, բայց չէինք քայլում:
***
Շնչում էր ծառերն ու աշնան վերջին արևը,
դասավորում էր մազերի մեջ արևի շողերը…
Ես նրա հետ էի…
Այս արևը իմ պարգևն է 🙂 🙂 🙂
Եվ իմ կանչով եկածները
և քո կանչով եկածները`
մինչև անվերջություն ճկվող…
Եվ իմ բոլոր մկանները`
Ժպիտիս մեջ…
Մարիամ ջան ջան
Կեցցես, Մարիամ ջան
վերմակներ քարշ տալով երազի մեջ,
որ երազում չմրսենք…
Շնորհակալություն բոլորին :)))
Բարև
գնացած,
արևների մեջ անցած
տուն,
որտեղ ես
երկնքում երևում էի…
Ես միայն հասկանալ սովորեցի:
Րոպեական կարոտ համատարած մայրամուտին,
և կարող է ձայն գալ երկնքին նկարած շենքերից…
Շատ հավանեցի 🙂