0 աստիճան
↗
Արևն այսօր գրկեց գլուխս ու թեքեց վեր՝
Զոդելով այն բութ անկյան տակ։
Ուղեղս սկսեց արտադրել հորմոն՝
Երջանկության։ Ու դարձա բարեբեր։
Հանկարծ աջ կիսագունդս քոր եկավ,
Ընկղմվեցի ու բացվեց մի նոր աշխարհ․
Երազանք,
Պատրանք,
Երևակայություն,
Ցանկություն,
Գայթակղություն։
Եվ հետո արարում։
Ու ապրեցի բերկրանք։
↘
Արևն անցավ ամպերի ետևը
ու հաճույքն էլ քարշ տվեց իր ետևից։
Գլուխս պոկվեց տեղից
ու դեմքով սրբեցի հատակի փոշին։
Պիտի ցավեր, բայց չզգացի։
Կորագլուխ նայում էի արյանս կաթիլներին․
ավելի խորտակող էին, քան
Սենայի տիղմոտ ալիքների հորձանքը,
զի պատկերել էին վախճան։
Տխրություն ու թախիծ հետևեց
և անդունդն սկսեց նայել իմ մեջ․
Սառը քրտինք,
Մրմռացող քունքեր,
Մզվող կոկորդ,
թրթռացող կոպեր։
Գոռոց, արցունք ու դող։
Ու տիրեց ազատում։
➙
Անդունդը քաշում է իր գիրկը։
Հանձնվելը հեշտանքից գրավիչ է ու թեթև,
Ճիշտ ծովում խեղդվելու պես։
Դիմադրում եմ ու փնտրում արև,
բայց ամպերի ետևը թաքնված՝ մատնում է փորձության,
ինչպես բագինին պառկած Իսահակին։
Ու հանկարծ մի ճիգ․․․
Եվ հայացքս ուղղվում է դեպի 0-ն,
որտեղ տիրում է հանգստություն ու հավարակշռություն։
․․․Եվ ապրեցի ընդարմացում․․․
