Ուզում էի մոռանալ քեզ,
ռետինով ջնջեցի մատիտանկարդ,
թուղթը փչեցի,
հիմա ամբողջ սենյակումս դու ես…
***
Մոպասանի 11-րդ էջում
չորացած երիցուկներ էին,
Մոպասանի 11-րդ էջում
սիրում էիր ինձ…
***
Ծխախոտը խլեց մտորումներս,
թափ տվեց մոխրամանի մեջ`
սև, մրոտ…
Հարևան պատշգամբից երկու երեխա
դիտում էին արևագալը:
Նրանց ժպիտներում տխրություն չկար…
***
Իմ ու քո տան կտուրից
լուսինը նույն ձևն ունի,
տանիքին եմ բարձրացել,
որ աչքերդ մոտ լինեն…
***
Գարուններ եմ լցրել գրպաններս,
որ ինձ շռայլված աշունների
մանրը վերադարձնեմ…
***
Ես քեզ ընտրել եմ
չկարդացած բոլոր գրքերի
և չնայած բոլոր ֆիլմերի
փոխարեն…
***
Հիշու՞մ ես`
լուսանկարչական ապարատով
մեր ստվերը նկարեցինք,
երկար, նման ու անդեմ…
Մոտ…
***
Բարձրակրունկներով
մտար սիրտս,
հետո՝ թանաքամանս
և սկսեցիր վազել
սպիտակ թղթերիս վրայով…
***
Դատարկությունս երկարել է,
կացինով կտրել չի լինում…
գունավոր մատիտներս խլել,
սրճեփի մրուրն են խառնում…
***
Դու լավ նկարիչ ես.
սև թախիծ ես դեմքիս նկարել,
որ երկու ափով ծածկել չի լինում:
Դիմախաղս խախուտ շրջանակ է…
***
Սիրտս
անփույթ գրամեքենա է.
վրիպակներ է անում,
բանականությունս
տառաճանաչ չէ.
գրամեքենայիս պատմությունները
չսրբագրված են մնում…
***
Լուսինը
կախվել է
ծովածոցի պռնկից,
լաստանավերը
շողերը կապել են
թիակներից,
որ հորիզոնը չանցնեն…
***
Ծխնելույզով իջած
երջանկության նման՝
աննկատ
ու սպասված այնքան,
եկար,
արթնացրիր,
գնացիր…
***
Անձրևոտ գիշերը
քաղաքի վրա
լվանում է
իր թեյի բաժակը,
Երևանիս թթենիները
թրջվել ու ճկվել են
իմ և քո մանկության
խարխուլ անձրևանոցի պես…
***
Լուսինը
մոլորվել է
լապտերների փողոցում,
Լապտերավառի մոլորակում
նրա բացակայությունը
ոչ ոք չի նկատել.
այնտեղ հիմա անձրևներ են…
***
Քեզ չհանդիպած օրերիս արանքում
փնտրել ու կորցրել եմ ինձ
հազարների մեջ,
հազարների հետ,
հազարներից հեռու,
հազարներից՝ ուրիշ…
***
Քեզ համար վարդեր էի խնամել,
դու չեկար,
վարդերը շուկա տարա,
հիմա նրանց փողով են գնում…
***
Ավտոբուսում
մի ոտքի վրա
կանգնած է երջանկությունը,
ներկոտ ձեռքերին՝
թաց կտավներ,
ռադիոյից քամի է փչում,
ականջներից
քարեր են կախված,
որոնցով փոքր տարիքում
խաղացել եմ.
մենք չգիտենք՝
երբ են մեռնում բանաստեղծները…
***
Գյուղական տուն ունեի,
որ քիչ ավելի փոքր էր քո նկարածից,
որտեղ մի քանի ակնարկ եմ գրել,
մեկ-երկու բանաստեղծություն,
որտեղ կարևոր հանդիպումներ չեն եղել,
որտեղ վարագույրից նայել եմ
ու երազել գրող դառնալու և Փարիզի մասին…
Փարիզի Ռիվոլի փողոցի առանձնատանս փոստին
նոր գրքիս մասին հարյուրավոր նամակներ են եկել,
բայց երազանքներս մնացել են
գյուղի հին տանը՝ վարագույրի հետևում:
Ես ինչ-որ տեղ գրել եմ ծերության մասին,
որ երբեմն ներել բոլորին հնարավոր չէ…
***
Ինչի՞ մասին են երազում խամաճիկները,
որ կախված են տանիքի բերանից.
այն աղջիկը, որ երբեք ոչինչ չի ասում
և ճոճվող ոսկորներով վստահ է իր կյանքի վրա՝
շնորհիվ քեզ, որովհետև միշտ հեռանում ես:
Դիմացի սուրճի խանութից
տանիքիս խամաճիկները չեն երևում,
այնպես որ, մենք կարող ենք լինել ընկերներ.
պարզապես մտածում եմ, որ
մեկ բառով քեզ սիրելը վտանգավոր է՝
մի ինքնակառավարվող խամաճիկի՝
ձեռքի մղոն հեռավորության վրա:
Քո մասին ոչ ոք չգիտի ինչ-որ բան,
թեև բոլորը գիտեն ամեն ինչի մասին…
Հիշու՞մ ես`
լուսանկարչական ապարատով
մեր ստվերը նկարեցինք,
երկար, նման ու անդեմ…
Մոտ…
Ավելի քան տպավորված եմ
Տպավորիչ էր
հաճելի երևանոտ, տղամարդավարի թափթփված
Ճապոնական բանաստեղծության ձև ունի…..
որոշակի վերապահումով եմ մոտենում ժամանակակից պոեզիային…նույնիսկ ինձ համար էր զարմանալի,բայց գրավեց մի տեսակ…նոր գործերի կսպասեմ
Երեկոյան Երևանի հոտով։ Սիրուն են։
սիրեցի ես իրան
Hrashali gorcer en