(ԲԱԼԼԱԴ ՄԵԾ ՊԱՏԵՐԱԶՄԻ ՄԱՍԻՆ)
Ես որդի ունեի, որի անունը Խուան էր:
Ես որդի ունեի:
Մի ուրբաթ օր մյուս մեռելների հետ ընկավ խրամատում:
Տեսա նրան` պատարագի վերջին ժամին
և գլխարկի զնգոց էր լսվում տերտերի սրտից:
Հարվածում էի դագաղներին: Որդի′ս: Որդի′ս: Որդի′ս:
Լուսնի մյուս կողմից դուրս քաշեցի ճանկը հավի, ավաղ
հասկացա, որ դստրիկն իմ ձուկ էր.
ո՞ր ճամփով հեռացան սայլերը:
Ես դստրիկ ունեի:
Ես մեռած ձուկ ունեի՝ խնկի մոխիրներում թաղված:
Ես ծով ունեի…Ի՞նչ ծով էր: Տե′ր իմ: Իսկական ծո՛վ:
Ձեռքս վեր պարզեցի` զանգերը տալու, ավաղ, որթնած էին մրգերը,
ու մարած էին լուցկիները,
իրենք իրենց ուտում էին գարնան հասկերը:
Ես տեսա հարբած թափանցիկ կռունկին
կտցում էր հանգչող զինվորների ճակատները սև.
և փոքրիկ հյուղակներ տեսա,
ուր արցունքով լի բաժակներ կային շարած:
Ս′իրտ իմ, քեզ կփնտրեմ ակտինիաների մեջ,
երբ տերտերն իր ուժեղ ձեռքերով վեր բարձրացնի եզին ու այծին
սաստելու համար սառը հողի վրա շրջող գիշերային դոդոշներին:
Ես որդի ունեի, որ հաղթանդամ էր,
սակայն մեռածներն ավելի ուժեղ են, գիտեն` ինչպես հոշոտել երկինքը:
Եթե իմ որդին արջ լիներ,
ես չէի վախենա խորամանկ կոկորդիլոսներից,
չէի տեսնի ծովը, որ օղակում է ծառերին,
չէի տեսնի զոհված, վիրավոր իմ զինվորներին:
Եթե իմ որդին արջ լիներ:
Ես կփաթաթվեմ այս հաստ կտորով, որպեսզի չզգամ ցուրտը ջրիմուռների:
Շատ լավ գիտեմ՝ ինձ երկար թևքով շորեր կտան կամ փողկապ.
սակայն պատարագի ժամին ես կփշրեմ ղեկը, և այդ պահին
քարին կհասնի պինգվինների ու ճայերի խենթությունը
նրանք կխոսեցնեն քնածներին և նրանց, որ երգում են անկյուններում.
նա որդի ուներ.
Որդի′: Որդի′: Որդի′,
որը միայն նրա որդին էր՝ուրիշ ո՛չ մեկի,
Նրա որդի′ն: Նրա որդի′ն: Նրա որդի′ն:
Թարգմանությունը իսպաներենից՝ Ռուզաննա Պետրոսյանի
