Ադամ Միցկևիչ | Զրույց

Adam Mickiewicz 1897 – portret, malowal S.Chejmann. Reprodukcja: Marek Skorupski / FORUM

Զրույց

Սե՜ր իմ, ու՞մ են պետք խոսքերը,
Ինչու՞, տենչալով քեզ հետ կիսել իմ հույզերը,
Անկարող եմ հոգիս խառնել հոգուդ:
Ինչու՞ է պետք բառերի մասնատել նրան,
Բառերի, որ քեզ են ականջալուր ու քո սրտում են ջանում հանգրվանել,
Որ միայն քամիանալ գիտեն շուրթերին ու օդում սառչել:

Ա՜խ, սիրում եմ: Կպատռեմ կոկորդս, կգոռամ թեկուզ հարյուր անգամ` սիրում եմ,
Իսկ դու տխրում ես ու բարկանում,
Որ ես` տկարս, սիրել չգիտեմ,
Գովերգել, սեր տալ, ավա՜ղ, չգիտեմ:
Չեմ տեսնում ելք, չկա էլ ելք, լոկ մահաքուն
Չեմ տեսնում կյանքի նշույլ, չկա նշույլ, լոկ գերեզման:

Միամիտ փորձեր էին, զուր ու անպտուղ
Շուրթս շրթիդ հալեցնել, հյուսել
Սրտին տալ լեզու` բաբախյուն կամաց
Ժեստերով խոսել ու համբուրվել բաց:
Թող ճեմեն ժամերը, տարիները սողան,
Անցնեն անտարբեր, բայց մեզ ձեռք չտան,
Մինչ աշխարհի վերջ ու վերջից անդին:

Թռչնակս

Երբ իմ թռչնակը զվարթ է, խնդուն,
Երգ է հյուսում ու ծլվլում է իրենից գոհ,
Ա՜խ, ինչ քնքուշ են հոսում այդժամ նոտաները,
Եւ շունչս պահում եմ, որ կլանեմ ամենը:
Մեղք է ընդհատելը, խանգարե՞լ` երբեք,
Լսել ու լսել, լսել ու լսել:

Երբ աչքերը ժիր կփայլփլեն,
Ու այտերը կվառվեն կարմիրով,
Գոհար-ատամները կպսպղան մանրոտ,
Ա՜խ, լոկ այդ պահին կհամարձակվեմ աչքերին նայել,
Երգը շուրթերին լռեցնել նրան,
Համբուրել ու զգալ, համբուրել ու զգալ:

Օդեսական սոնետներ

XIII.

Առաջին անգամ եմ ստրկանում, տրվում գերության,
Նայում եմ քեզ… անտանելի է, չեմ կշտանում,
Միտքս ամբողջ դու քեզ ենթարկած՝ իշխում ես այնտեղ, ազատ ճեմում,
Սիրում եմ քեզ` սրտիս ներարկում ես ցավազրկում:

Պատահում էր` երջանկությունը նվիրում էր հրճվանքի սոսկ պահ,
Պատահում էր` հիվանդ երևակայությանս էի դառնում գերի,
Կամ պատանդ խոսքերի դավաճան ու գայթակղիչ իրանի:
Մոլորվել եմ, ո՞րն ընտրեմ` սթափեցնող ապտակ թե՞ մահ:

Գուրգուրում էի հուրը սիրո,
Լալիս, սրտնեղում, դառնում կորուսյալ,
Ու անտեղի է արդեն անունդ հիշատակել… Անցել ես, սպառվել:

Քո կողքին է երանությունը, միայն քո, իմ թանկագին:
Փառք Աստծո, որ ինձ հետ նման սեր պատահեց,
Փառք քեզ, սիրելի՜ս, որ ես գտա Աստծուն:

XV. Բարի լույս

Բարի լույս: Երանավետ տեսարան, թող քնի, չարթնացնեմ:
Նրա հոգին դրախտի կեսճամփին է,
Բայց մարմինն այստեղ է, անմեղ, ալարկոտ,
Ինչպես արև՝ կես երկնքում և կես արծաթե ամպերի մեջ կոծկված:

Բարի լույս: Շունչ քաշեց… արև ցողաց աչքերում:
Բարի լույս: Լույս է պատկերված քո բիբերում:
Չարաճճի ճանճերն են կպչում երեսիդ լուսե:
Բարի լույս: Արևը՝ պատուհաններին, իսկ դու՝ ինձ:

Բարի լույս: Ամենաքաղցր բարի լույսն է այսօր,
Բայց քնկոտս դեռ չի լքել անկողինը տաք:
Ասա՛ ինձ, թույլ տուր իմանալ՝
Ինչպե՞ս ես քեզ զգում, առո՞ղջ ես, տկա՞ր:

Բարի լույս: Թույլ տուր համբուրել ալարկոտ մատիկները:
Վանու՞մ ես, գնա՞մ:
Ահա քո զգեստը, հագնվիր, փութա,
Թող անկողինդ… բարի լույս, իմ լու՜յս:

XVI. Բարի գիշեր

Բարի գիշեր: Այսօր բերկրանքի կարոտ կմնամ,
Թող հրեշտակը քեզ օրոր ասի, մեղմ պարուրի,
Բարի գիշեր: Աչքերդ թող շունչ քաշեն արցունքներից:
Բարի գիշեր: Թող իմ սիրտը հանգիստ ննջի:

Բարի գիշեր: Թող իմ ներկայությունից
Հիշվի գեթ բառ, գեթ լռություն,
Լռությունը թող խաղ անի քո ականջներում,
Ու պատկերն իմ թող դրոշմվի քնաթաթախ քո բիբերում:

Բարի գիշեր: Հառիր աչքերդ աչքերիս,
Թող երեսիդ լույսից շվարեմ:
Կուզե՞ս կանչեմ ծառաներիդ,
Բարի գիշեր: Թույլ տուր կուրծքդ համբուրել:

Բարի գիշեր: Փախար, էլ չեմ բռնի,
Դռները փակել, թաքնվել ես հետևում:
Բարի գիշեր: Ա՜խ, կողպված են դռները:
Բարի գիշեր: Քնել քեզ չեմ թողնի, մնա անքուն:

Թարգմանությունը լեհերենից՝ Տաթևիկ Պետրոսյանի