Պատուհանս բաց,
Բայց աչքերս՝ փակ,
Միտքս շատ հոգնած,
Խոր անդունդի տակ,
Ես ճմրթում եմ սպիտակեղենս ճերմակած,
Որ ինձ պես հոգնած մնացել է թաց,
Ես կորցնում եմ նորից վերմակիս մեջ փաթաթված
Ժպիտս կորած,
Որ թատրոնի ետնաբեմում,
Հանդերձարանում մնաց,
Ու հեռացող աշնան հետքում,
Կամ էլ հուշերում մնաց,
Նախընտրեցի չ’վերցնել,
Տարա՜ն,
մնաց
գողացված…
Ու ամպակույտ գիշերվա կեսին,
Նորից պատուհանս բաց,
Նորից աչքերս հոգնած, բայց փակ,
Ու ես էլի արթուն՝
Ժպիտս եմ որոնում,
Որ գլխավոր դեր էր,
Բայց կատաղած կատվի նման ճանկռեցին երեսիցս ու տարան հեռու,
Հիմա՝ թռչում եմ ` այն որոնելու,
Ինչպե՜ս եմ դերն իմ պատվով տանելու։
Վարագույրս փակ,
Ներսս՝ նահատակ,
Ներկա են միայն՝
հայելու կտորներ,
Կարմրաճաք Աչքեր,
Կիսալույս գիշեր,
Առաստաղս սև,
Խզբզած մտքեր՝
Որ իմաստ չունեն,
Կորցրած «ություն»
Մի անվերջություն,
Անսահմանություն,
Որն տանո՜ւմ է ինձ…
Բայց չկա ավարտ,
չկա հայտնություն,
բացակայություն…
Ու դատարկություն ՝
Մտքի ու հոգու։
Դատարկված շշեր,
Ծխախոտ,
Հույզեր,
Ու
ԱնՓրկություն …
Ու Անքնություն…
***
Անջատեմ հեռուստացույցը,
Պարփակվեմ ինքս իմ մեջ,
Դեղեր խմեմ գլխացավից,
Որ թվա՝ լավն է լուսաբացը,
Գրողի ծոցն ուղարկեմ անքնությանն ու
բարև տամ օրվա նոր քննությանը,
Նորից,
Հոգսերս թափեմ աղբամանի մեջ,
Որ չերևալու տամ անկարևորությունս,
Որ չմեռնեմ հոգու սովի մեջ,
Ու չհաստատեմ ոչնչությունս։
Սայթաքեմ,
ընկնեմ հայելու խորքի մեջ,
ապրեմ խեղդող դատարկություն,
Որ լցվել է բբերիս մեջ,
զգամ՝
կորցնում եմ
Հավասարակշռությունս….
Փրկության դուռ սկսեմ որոնել,
բանալին մտքերով փորձեմ հուցել.
Մի օր էլ, նորից
Լույսով արթնանամ,
գրողի տարած
Այն իրերս, մամ,
Որ դեռևս կան,
Ու աղբամանում պիտի տեղ գտնեն՝
Լուռ կհավաքեմ։
Ու կհեռանամ։
Ճամպրուկ կդառնամ մի ամբողջական
Ու վերածվեմ տան,
Որտեղ դատարկ պատերն են խոսում,
Խաղաղություն է միայն,
Որտեղ ինձ չեն զրպարտում,
Որտեղ սիրու՜մ են միայն…
Չպահե՛ս ինձ,
թող գնամ,
Հեռանամ,
«Տուն» դառնամ։
Ուր գրքերը խոսում են,
Ընկճախտն ինձ չի տանում
Ուր գրիչս հոսում է,
Ու Մա՛հն էլ ինձ չի գրկում։
Ես կանջատեմ լույսերը քո տան,
Դուռը կկողպեմ,
Կձուլվեմ, կմանրանամ,
Կփոխվեմ մի տան,
Մի հին ճամպրուկի,
Ինքս ինձ հավաքեմ
Դասավորեմ ինձ,
Ու լուռ հեռանամ…
Իսկ
քեզ համար
բարձ կդառնամ հիշողության,
Ու կգամ հյուր երազներիդ,
Կամ կմնամ նկարներում՝
Որպես մի ստվեր։
Մի հի՜ն անցյալ
***
Չփակես ինձ քո սահմանված պատերի մեջ,
Չչափես ինձ քանոններով, սուր մկրատով չկտրես ինձ…
Ինձնից մի կողմ տար գրչով ջնջումներդ,
սևագիր մի դարձրու ինձ…
Սահման մի գծիր,
Մի փակիր նկուղում փոշոտված,
թող ինձ օդի շնչառության մեջ,
Քանդիր բոլոր կապված պարանները,
տո՛ւր ինձ իմ «Ես»-ը,
Ու այդպե՛ս սիրիր, թե իրավ սիրում ես…
Կուլ չտաս ինձ ծխախոտիդ ծխի մեջ,
Գինուդ հետ ինձ չխառնես,
Ու կենացս սուտ չխմես,
Ինձնից նկար ու հիշողություն չնըկարես,
«Ներկադ» կնքիր ինձ
ու այդպես սիրիր, թե իրավ սիրում ես։
Իմ կարճ մազերը չեն փոխում հոգիս…
Ես նույն խենթն եմ մնացել հոգով։
Բանտարկյալ ինձ չդարձնես,
Չչորացնես իմ հետքերը թաց,
Չկողպես էջերն իմ բաց,
Չկորցնես ինձ, իմ սիրելի գրքերի արանքներում,
ինձ չթողնես, չմոռանաս…
Որպես մի գիրք, որ կարդացվեց հարյուր անգամ,
Ինձ չուրանաս։
Եւ…
Երբ կպահես հոտն իմ մարմնի քո հնացած թաշկինակում,
Միշտ կհիշես, որ ես հավերժ ազատություն եմ սիրում։
***
Սա այն քաղաքն է,
Որին ես մահու չափ եմ սիրահարված.
Սիրահարված եմ այնքան, որքան Քահանան՝ եկեղեցուն,
Ծառան՝ Աստծուն,
Երեխան՝ հորը,
Եւ Մայրը՝ Զավակին։
Քաղաք, ում
Մայթերի ցեխաջրերի մեջ եմ կորել ,
անհասցե, դեղնոտված տերևների մեջ մոլորվել,
Թափառող շներին նմանվել,
որ անգիր են արել նրան ոտքից գլուխ,
ու ամեն փողոցի արանքում թողել թաթերի հետքեր՝ հաց որսալով։
Քաղաք, որտեղ ամեն անկյունում
մահն ու կյանքը բախվում են իրար,
երջանկությունը՝ հարգում է սուգը,
ծերերը՝ մանկանում են,
պատերը՝ նկարներ են հագնում,
Փողոցը՝ աղմուկ,
Պատշգամբները՝ պատվում անկեղծ լվացքով,
սիրո խոստովանություններով,
Սա է իմ քաղաքը։
Քաղաք, որի վիշտը ծանր է,
Բայց նրանում ապրող սերը թթվածին է արտադրում,
քաղաք, որ միշտ տխրում է,
Բայց երբեք երջանկությանն ու Կյանքին «Ոչ» չի ասում.
Եւ չի դադարում ապրել։
Այստեղ երկար ես խաղաղվում,
հետո կարճ տխրում,
Սրտառատ ծիծաղում,
և նեղանում անքնության չափ։
Սեփական մոնոլոգների գիրք է այս քաղաքը,
Հմուտ նկարիչների աշխարհ,ովքեր կտավում են
Մարմնագծերն անցորդների,
Քաղաք,
որտեղ ես ինքս մի թռչող շենք եմ,
որի մեջ քաոսներ են մարվում
ու հրաժեշտներ կնքում,
Որտեղ ես սիրում եմ խմել տաք գույն,
ու կեսգիշերին սպառվում եմ
Մտքից։
Իսկ երբ օրն իր մահն է կնքում, նոր արևի ծննդի հետ վերածնվում, ու նորից եմ սիրում այս քաղաքը։
Քաղաք, որում ես արևի կրողն եմ համարվում։
***
Այս քաղաքում ես կարծես մի համրացած պատ լինեմ, որին կից աթոռակին գալիս են ուժասպառները նստելու, խոսելու իրենց ծուռ կյանքի աստիճաններից, խուճուճ ու տարակուսված մտքերից…
Այս քաղաքում ես մի սառած ամպ եմ օդում, որից բոլորը խուսափում են, բայց երկինք են նայում, որովհետև բացառություն է, սիրուն է նայվում։
Գուցե
գաղտնափակ դարակ եմ, որի մեջ սիրում են գցել գաղտնիքներ, բայց երբեք՝ գաղտնիքը վերցնել։
Այս քաղաքի փուշն եմ, որովհետև տարբեր մարդկանց վիշտն է ուսերիս հենվել ու քնած մնացել,
Իսկ ես չեմ կարողանում շարժել ինքս ինձ, որ չարթնացնեմ վշտին, ու չցավացնեմ հոգուն,
որովհետև աթոռակիս ուժասպառներ են հենվում
ու լալիս են անվերջ,
Անձայն են լալիս։
Իսկ ես համր եմ։
Ժպտում էի, երբ լացս խեղդում էր,
Լացում, երբ ծիծաղելի էր միայն։
Ես համրացա, որովհետև հասկացա։
Համրացա,
Որովհետև …
մեծացա՞ գուցե…
Որովհետև ուժասպառներ կան, որոնց պիտի լսել ու ապրեցնել։
Իսկ այս քաղաքում պիտի համր լինել ու կույր…
Պիտի թռչող աստիճանների ճիշտ կանգառ ունենալ,
Պիտի չորացած արմատներով չմնալ,
Որպեսզի Կյանքը շարունակվի,
Ու աթոռակիս ժպիտով մարդկանց նստելու «կանգառը» ժամանի։
