[հատված 1]
[հատված 2]
16
Պետք է սիրտը մինչև վերջ դարձնել անշահախնդիր, խստորեն պահպանել հանգիստը և բոլոր իրերն այդ ժամանակ իրենք իրենց կփոխվեն, իսկ մեզ մնում է դիտել նրանց վերադարձը։ (Աշխարհում) մեծ է իրերի բազմազանությունը, բայց նրանք բոլորն էլ վերադառնում են դեպի իրենց սկիզբը: Վերադարձ դեպի սկիզբը – կոչվում է հանգիստ, իսկ հանգիստը կոչվում է վերադարձ դեպի էություն։ Վերադարձ դեպի էություն — կոչվում է մշտականություն։ Մշտականության իմացությունը կոչվում է պարզության նվաճում, իսկ մշտականության անիմացությունը տանում է դեպի անկարգություն և (արդյունքում) դեպի չարիքը։ Մշտականության իմացողը դառնում է կատարյալ, ով հասնում է կատարելության` դառնում է արդար, ով ձեռք է բերում արդարություն` դառնում է միապետ։ Ով միապետ է դառնում` հետևում է երկնքին։ Ով հետևում է երկնքին՝ հետևում է ԴԱՈՅԻՆ։ Նա, ով հետևում է ԴԱՈՅԻն, հավերժական է, և մինչև կյանքի վերջը (այդպիսի միապետը) վտանգի չի ենթարկվի։
17
Լավ կառավարողը նա է, ում մասին ժողովուրդը գիտի միայն, որ նա գոյություն ունի։ Որոշ չափով վատն են այն կառավարողները, որոնք ժողովրդից պահանջում են սիրել իրենց և մեծարել։ Էլ ավելի վատն են այն կառավարողները, որոնցից ժողովուրդը վախենում է, և բոլորից վատ են այն կառավարողները, որոնք արհամարհում են ժողովրդին։ Ով չի արժանանում վստահության՝ նա չի օգտվում մարդկանց վստահությունից։ Ով խոհամիտ է և խոսքերի մեջ զուսպ, նա հաջողությամբ գործերն է կատարում և ժողովուրդն ասում է, որ նա հետևում է բնականությանը։
18
Երբ հեռացրեցին մեծ ԴԱՈՆ, հայտնվեցին «մարդասիրությունը» և «արդարությունը»։ Երբ հայտնվեց իմաստասիությունը, ծնվեց նաև մեծ երկերեսանիությունը։ Երբ վեց հարազատները կռվում են, այդ ժամանակ հայտնվում են «որդիական հարգարժանությունը» և «հայրական սերը»։ Երբ պետության մեջ անկարգությունն է իշխում, իսկույն հայտնվում են «հավատարիմ ծառաներր»։
19
Երբ հեռացվեն իմաստասիրությունն ու գիտնականությունը, ժողովուրդը կերջանկանա հարյուրապատիկ, երբ հեռացվեն մարդասիրությունը և «արդարությունը», ժողովուրդը կվերադառնա դեպի որդիական հարգարժանությունը և հայրական սերը, երբ կոչնչացվեն խորամանկությունն ու շահամոլությունը, կանհետանան գողերն ու ավազակները։ Այդ երեքը ծնվում են իմացության անբավարարությունից։ Պետք է մարդկանց սովորեցնել պարզության և համեստության, պակասեցնել (անձնական ցանկությունները) և ազատվել կըքերից։
20
Երբ ոչնչացվի գիտնականությունը՝ չի լինի նաև տխրություն: Ինչ փոքր է տարբերությունը խոստումի և քծնանքի միշև, և ինչ մեծ է տարբերությունը չարի և բարու միջև։ Պետք է խուսափել նրանից, ինչից մարդիկ վախենում են։
Օ, ինչ քաոսային է (աշխարհը), ուր դեռևս կարգ չի հաստատ֊վել։ Բոլորը ցնծում են, կարծես ներկա են հանդիսավոր հյուրասիրության կամ տոնում են գարնան մուտքը։ Միայն ես եմ հանգիստ և ինձ չեմ ցուցադրում աշխարհին։ Ես նման եմ դեռ աշխարհ չեկած երեխայի։ Օ, ես սլանում եմ։ Կարծես թե կանգ առնելու վայր չկա։ Բոլորը լի են ցանկություններով, միայն ես եմ նման ամեն ինչից հրաժարվածին։ Ես սիրտն եմ հիմար մարդու։ Օ, ինչ դատարկ է այն։ Բոլորը լի են լույսով։ Միայն ես եմ նման խավարում սուզվածին։ Բոլորը հարցասեր են, միայն ես եմ անտարբեր։ Ես նման եմ նրան, ով սլանում է տարածություններով աշխարհի և չգիտի թե որտեղ կանգ առնել։ Բոլոր մարդիկ ի հայտ են բերում իրենց ունակությունը, և միայն ես եմ նման հիմարի և ստորի։ Մյուսներից միայն ես եմ տարբերվում նրանով, որ հիմքը տեսնում եմ ուտելիքի մեջ։
21
Մեծ ԴԷԻ իմաստը ենթարկվում է միայն ԴԱՈՅԻն։ ԴԱՈՆ անմարմին է։ ԴԱՈՆ մշուշոտ է և անորոշ։ Բայց նրա մշուշի և անորոշության մեշ պատկերներ կան։ Նա մշուշոտ է և անորոշ։ Բայց նրա մշուշի և անորոշության մեջ թաքնված են իրերը։ Նա խորն է և մութ։ Բայց նրա խորության և մթության մեջ թաքնված են նրբագույն մասնիկները։ Այդ նրբագույն մասնիկները ունեն բարձր իրականություն և հավաստիություն։ Հնագույն ժամանակներից մինչև մեր օրերը նրա անունը չի անհետանում։ Միայն նրան հետեվելով կարելի է ճանաչել սկիզբը բոլոր իրերի։ Ինչպե՞ս ենք ճանաչում սկիզբը բոլոր իրերի։ Միայն շնորհիվ նրա։
22
Անցյալում ասում էին,— «Պակասը կդառնա լրիվ, թեքը ուղիղ, դատարկը — լցված, հինը փոխվում է նորով, ձգտելով փոքրին՝ կհասնես մեծին, շատ ստանալու ձգտումը տանում է դեպի մոլորություն։ Կատարյալ իմաստունը այդ պատճառով լսում է այն ուսմունքը, որին պետք է հետևել աշխարհում ։ Կատարյալ իմաստունը չի ելնում միայն իր տեսածից, դրա համար նա տեսնում է պարզորեն, նա չի համարում ճշմարիտ միայն իրեն, դրա համար նա տիրում է ճշմարտությանը, նա չի փառաբանում իրեն, դրա համար նա ունի վաստակած փառք, նա չի բարձրացնում իրեն, դրա համար նա բարձրն է բոլորի մեջ։ Նա ոչնչի չի հակառակվում, դրա համար նա անհաղթ է Աշխարհում։
Հների խոսքը — «Պակասը կդառնա լրրվ» մի՞թե դատարկ խոսքեր էին։ Դրանք իրականում մարդուն ցույց են տալիս (իսկական) կատարելության ուղին։
23
Պետք է քիչ խոսել, հետևել բնականության։ Ուժեղ քամին չի փչում ամբողջ առավոտ, ուժեղ անձրևը չի տևում ողջ օրը։ Ո՞վ է այղ ամենն անում։ Երկինքն ու երկիրը։ Անգամ երկինքն ու երկիրը չեն կարող հավերժական ինչ֊որ բան անել, առավել ևս մարդը։ Դրա համար նա ծառայում է ԴԱՈՅԻՆ։ Ով ծառայում է ԴԱՈՑԻՆ՝ նա նույնացվում է ԴԱՈՅԻՆ։ Ով ծառայում է ԴԷԻՆ՝ նա նույնացվում է ԴԷԻՆ։ Ով կորցնում է’ նա նույնացվում է կորցրածին։ Ով նույնացվում է ԴԱՈՅԻՆ ձեռք է բերում ԴԱՈՆ։ Ով նույնացվում ԴԷԻՆ’ ձեռք է բերում ԴԷՆ։ Ով նույնացվում է կորցրածին՝ ձեռք է բերում կորցրածը։ Միայն կասկածներն են ծնում անհավատություն։
24
Ով ձգվում է ոտքերի ծայրերի վրա` չի կարող (երկար) կանգնել։ Ով մեծ քայլեր է անում` չի կարող (երկար) քայլել: Ով ինքն իրեն ցուցադրում է աշխարհին’ նա չի փայլում։ Ով ինքն իրեն է գովում’ փառքի չի հասնում։ Ով հարձակվում է՝ հաջողության չի հասնի։ Ով բարձրացնում է ինքն իրեն, նա մյուսների մեջ բարձր չի դառնա։ Եթե ելնենք ԴԱՈՅԻՑ’ դա կոչվում է ավելորդ ձգտում և անօգուտ վարմունք։ Այդպիսինին ատում են բոլորը։ ԴԱՈ ունեցողը չի անում այդ բանը։
25
Ահա նա, քաոսում առաջացած, ավելի շուտ, քան երկինքն ու երկիրը։ Օ, անձայն։ Օ, ձև չունեցող։ Միայնակ կանգնած է նա և չի փոփոխվում։ Ամենուր գործում Է նա և չունի սահման։ Նրան կարելի Է կոչել Աշխարհի մայր։ Ես չգիտեմ նրա անունը։ Նշում եմ հիերոգլիֆով և անվանում ԴԱՈ, քմահաճորեն նրան անուն տալով կոչում եմ նրան ՄԵԾ։ ՄԵԾ՝ նա գտնվում Է անվերջ շարժման մեջ։ Չհասնելով սահմանին՝ նա վերադառնում Է (դեպի իր ակունքը)։ Ահա ինչու Է մեծ ԴԱՈն, մեծ՝ երկինքը, մեծ՝ երկիրը, մեծ՝ նաև միապետը։ Տիեզերքում չորս մեծություններ կան, և նրանց մեջ՝ միապետը։
Մարդը հետևում Է երկրի (օրենքներին )։ Երկիրը հետևում Է երկնքի (օրենքներին, Երկինքը հետևում Է ԴԱՈՅԻ (օրենքներին), իսկ ԴԱՈն հետևում Է ինքն իրեն։
26
Ծանրը հանդիսանում Է թեթևի հիմքը։ Հանգիստը գլխավորն է շարժման մեջ։ Կատարյալ իմաստունը ողջ օրը քայլելով չի հեռանում ծանրաբեռնված սայլից։ Թեև նա ապրում Է գեղեցիկ կյանքով, բայց նա դրա մեջ չի խորասուզվում։ Ինչո՞ւ համար տասնյակ հազարավոր կառքերի տերը, ինքն իրենով զբաղված, այդքան արհամարհանքով Է նայում աշխարհին։ Արհամարհանքը կործանում Է նրա հիմքը, իսկ շտապողականությունը տանում Է դեպի իշխանության կորուստ։
27
Քայլել իմացողը հետքեր չի թողնում։ Խոսել իմացողը սխալներ չի գործում։ Ով կարող Է հաշվել՝ չի օգտվում հաշվիչ գործիքներից։ Ով կարող Է դռները փակել՝ չի օգտվում կողպեքից և փակում Է դռներն այնպես, որ բացել չի լինում։ Ով կարող է հանգույցներ կապել՝ պարան չի գործածում, բայց նրա կապածը քանդել չի լինի։ Կատարյալ իմաստունը հաջողությամբ փրկում Է մարդկանց և նրանց չի լքում։ Նա միշտ կարող Է փրկել էակներին և այդ պատճառով չի լքում նրանց։ Դա կոչվում է խոր իմաստություն։ Այսպիսով, բարին հանդիսանում է ուսուցիչն անբարիների, իսկ անբարիները՝ նրա հենարանը։ Եթե (անբարիները) չեն գնահատում իրենց ուսուցչին, իսկ բարին չի սիրում իր հենարանը, ապա նրանք (իրենք իրենց) խելոք համարող, թաղվում են կուրության մեջ։ Ահա՝ ինչն է ամենից խորն ու կարևորը։
28
Ով ճանաչում է իր քաջությունը և պահպանում է համեստություն, նա ինչպես լեռնային վտակ, գլխավորն է դառնում երկրում: Ով գլխավորն է դառնում երկրում, նա չի հեռանում մշտակայուն ԴԵԻՑ և վերադառնում է դեպի մանկական վիճակը։ Ով ճանաչում է տոնականը և իր համար պահպանում սովորականը, նա բոլորի համար դառնում է օրինակ։ Ով օրինակ է դառնում բոլորի համար՝ նա հեռանում է մշտակայուն ԴԷԻՑ և վերադառնում սկզբնականին։ Ով ճանաչում է իր փառքը և պահպանում է իր համար անհայտությունը, նա գլխավորն է դառնում երկրում։ Ով գլխավորն է դառնում երկրում, նա հասնում է կատարելության մշտական ԴԷԻ մեջ և վերադառնում է բնականությանը։ Երբ քանդվում է բնականությունը՝ դառնում է միջոց, որի օգնությամբ կատարյալ իմաստունը դառնում է առաջնորդ և մեծ կարգը չի կործանվում։
29
Երբ մեկը փորձում է ուժով տիրանալ երկրին, ապա, ինչպես տեսնում եմ, նա չի հասնի իր նպատակին։ Երկիրը նման է խորհրդավոր անոթի, որին չի կարելի ձեռք տալ։ Թե մեկը ձեռք տա նրան՝ անհաջողության կմատնվի։ Թե մեկը հափշտակինրան՝ նրան կկորցնի։
Այդ պատճառով, ոմանք գնում են, մյուսները հետևում են նրանց, ոմանք ծաղկում են, մյուսները՝ չորանում, ոմանք ամրապնդվում են, մյուսները՝ թուլանում, ոմանք ստեղծվում են, մյուսները՝ կործանվում։ Կատարյալ իմաստունը հրաժարվում է ավելորդություններից, հեռացնում ճոխությունն ու շռայլությունը։
30
Ով Ժողովրդին ծառայում է ԴԱՈՅԻ միջոցով, նա չի նվաճում մյուս երկրներն իր զորքի օգնությամբ, քանի-որ դա կարող է ուղղվել ընդդեմ նրա։ Ուր զորքեր են անցել, այնտեղ աճում են տատասկներ ու փշեր։ Մեծ պատերազմներից հետո վրա են գալիս սովի տարիները։ Հմուտ զորավարը հաղթում է և դրանով էլ կանգ առնում, նա չի համարձակվում ճնշում դործադրել։ Նա հաղթում է և իրեն չի փառաբանում։ Նա հաղթում է և չի հարձակվում։ Նա հաղթում է, բայց նա ռազմասեր չէ։ Երբ ուժերով լի մարդը ծերանում է, դա կոչվում է ԴԱՈՅԻ (բացակայություն)։ Ով չպահպանի ԴԱՈՆ՝ կկործանվի ժամանակից շուտ։
31
Լավ զորքը դժբախտություն ծնող միջոց է, բոլոր էակները ատում են նրան։ ԴԱՈՅԻՆ հետևողը նրանից չի օգտվում։
Բարեշնորհ (կառավարողը) խաղաղ տարիներին գերադասում է հարևան երկրների հետ զիջող լինել և միայն պատերազմի ժամանակ է ճնշում գործադրում։ Զորքը միջոց է դժբախտության, այդ պատճառով բարեշնորհ (կառավարողը) չի ձգտում օգտվել դրանից, նա դիմում է դրան, երբ իրեն ստիպում են։ Գլխավորն այն է, որ նա պահպանի հանգստություն և հաղթանակ տանելիս՝ չփառաբանի իրեն։ Փառաբանել ինքն իրեն հաղթանակի համար՝ նշանակում է ուրախանալ մարդկանց սպանությամբ։ Ով ուրախանում է մարդկանց սպանությամբ, նա երկրում չի կարող գտնել կարեկցանք։ Բարեկեցությունը հարգանքով է ստեղծվում, իսկ դժբախտությունը առաջանում է ճնշումից։
Ձախից շարված են զորասյուների հրամանատարները, աջում կանգնած է զորավարը։ Ասում են, որ նրանց պետք է դիմավորել թաղման թափորներով։ Երբ շատ մարդկանց են սպանում՝ պետք է դառնորեն արտասվել։ Հաղթանակը պետք է նշվի թաղման թափորներով։
32
ԴԱՈՆ հավերժ է և անանուն։ Թեև նա չնչին է, բայց ոչ-ոք չի կարող նրան ենթարկել իրեն։ Եթե ազնվականներն ու միապետները պահպանեն նրան, ապա մարդիկ հանգիստ կլինեն։ Երկինքն ու երկիրը այդ ժամանակ ձուլվում են ներդաշնակության մեջ, լինում է երջանկություն և բարեկեցություն, իսկ ժողովուրդը հանգստանում է առանց հրամանի։ Կարգ սահմանելիս հայտնվեցին անունները։ Քանի-որ անուններն առաջացել են, պետք է իմանալ (նրանց գործածման) սահմանները։ Սահմանների իմացությունը թույլ է տալիս ազատվել վտանգներից։
Երբ ԴԱՈՆ աշխարհում է (բոլոր էությունները լցվում են նրա մեջ), ինչպես լեռնային վտակներն են հոսում դեպի գետերն ու ծովերը։
33
Մարդկանց իմացողը բարեմիտ է։ Լուսավորված է ինքն իրեն իմացողը։ Մարդկանց հաղթողը ուժեղ է։ Հզոր է ինքն իրեն հաղթողը։ Չափն իմացողը հարուստ է։ Ով գործում է համառությամբ՝ նա կամքի տեր է։ Ով չի կորցնում իր բնությունը՝ հավերժական է։ Անմահ է նա, ով մահանում է, բայց չի մոռացվում։
34
Մեծ ԴԱՈՆ հոսում է ամենուր։ նա կարող է գտնվել և աջում, և ձախում։ Նրա շնորհիվ էակները ծնվում են և աճում անարգել։ Նա սխրանքներ է գործում, բայց չի ձգտում փառքի։ Սիրով դաստիարակում է բոլոր էակներին, բայց իրեն չի համարում նրանց տիրակալ։ Նա երբեք սեփական ցանկություններ չունի, դրա համար կարելի է նրան չնչին անվանել։ Բոլոր էությունները վերադառնում են նրան, բայց նա իրեն չի համարում նրանց տիրակալ։ Նրան կարելի է անվանել մեծ։ Նա մեծ է դառնում, որովհետև ինքն իրեն երբեք չի համարում այդպիսին։
35
Նրա մոտ, ով իրենով ներկայացնում է մեծ պատկերը (ԴԱՈՅԻ), ողջ ժողովուրդն է գալիս։ Մարդիկ գալիս են, նա վնաս չի պատճառում նրանց։ Նա բերում է նրանց խաղաղություն, հանգստություն, երաժշտություն և ուտելիք։ Անգամ ճանապարհորդն է նրա մոտ կանգ առնում։
Երբ ԴԱՈՆ դուրս է ելնում բերանից, անալի է, անհամ։ Նա աննկատ է, նրան չեն լսում։ Գործողության մեջ նա անսպառ է։
36
Որպեսզի ինչ-որ բան նեղացվի, պետք է նախապես լայնացվի այն։ Որպեսզի ինչ-որ բան թուլացվի, պետք է նախապես ամրացվի այն։ Որպեսզի ինչ-որ բան ոչնչացվի, պետք է նախապես զարգացվի այն։ Որպեսզի ինչ-որ բան վերցվի ինչ-որ մեկից, պետք է նախապես տալ այն։ Դա անվանվում է խոր ճշմարտություն։ Փափուկն ու թույլը հաղթում են կոշտին և ուժեղին։ Ինչպես ձուկը չի կարող լքել խորությունը, այնպես էլ պետությունը չպետք է մարդկանց ցուցադրի կատարյալ մեթոդները իր (կառավարման)։
37
ԴԱՈՆ մշտապես իրագործում է անգործությունը, բայց չկա մի բան, որ նա չանի։ Եթե ազնվականներն ու միապետները պահպանեն նրան՝ բոլոր էակներն էլ կփոխվեն իրենք իրենց։ Եթե նրանք, ովքեր փոփոխվում են, գործել կցանկանան, ես նրանց կճնշեմ անուն չունեցող հասարակ կեցութչան օգնությամբ։ Անուն չունեցողը՝ հասարակ կեցությունը, իր համար ոչինչ չի ցանկանում։ Ցանկությունների բացակայությունը բերում է հանգիստ, և կարգն այգ ժամանակ երկրում հաստատվում է ինքն իրեն։
38
Բարձր Դէ ունեցողը չի ձգտում բարի գործերի, դրա համար էլ նա բարեգործ է, ցածր Դէ ունեցողը ձգտում է բարի գործերի, դրա համար էլ նա բարեգործ չէ, բարձր Դէ ունեցողը անգործունյա է, նա իրագործում է անգործությունը, ցածր Դէ ունեցողը գործունյա է, նրա գործերը դիտավորյալ են, բարձր մարդասիրություն ունեցողը իրագործում է անգործությունը, բարձր արդարություն ունեցող մարդը գործունյա է, նրա գործերը դիտավորյալ են, ծեսերը լրիվ պահպանող մարդը գործում է (հուսալով փոխադարձը)։ Երբ նա չի ստանում փոխադարձը, դիմում է պատիժների։ Ահա թե ինչու ԴԷՆ հայտնվում է միայն կորստից հետո, մարդասիրությունը՝ ԴԷԻ կորստից հետո, արդարությունը մարդասիրության կորստից հետո, ծեսը՝ արդարության կորստից հետո։ Ծեսը նշանն է վստահության և նվիրվածության բացակայության։ (Ծեսի) մեջ — սկիզբն է պղտորության։
Արտաքին տեսքը ԴԱՈՅԻ ծաղիկն է, տգիտության սկիզբը։ Այդ պատճառով (մեծ մարդը) վերցնում է էականը և թողնում չնչինը։ նա վերցնում է պտուղը և նետում ծաղիկը։ Նա գերադասում է առաջինը և հրաժարվում երկրորդից։
39
Ահա հին ժամանակներից միասնության մեջ գտնվողները։ Միասնության շնորհիվ երկինքը պարզ է դարձել, երկիրը՝ անսասան, ոգին՝ զգայուն, հովիտը՝ ծաղկած, և ծնվել են բոլոր կենդանի էակները։ Միասնության շնորհիվ ազնվականությունը և միապետերը օրինակելի են դարձել աշխարհում։ Ահա ինչ է ստեղծում միասնությունը։
Երբ երկինքը մաքուր չէ՝ կործանվում է, երբ երկիրը երերուն է՝ ճեղքվում է, երբ ոգին զգայուն չէ՝ անհետանում է, երբ հովիտը չի ծաղկում՝ դառնում է անապատ, երթ իրերը չեն ծնվում՝ անհետանում են, երբ ազնվականներն ու միապետները բարեշնորհության օրինակ չեն դառնում՝ տապալվում են։
Ոչ ազնվական մարդիկ հանդիսանում են հիմքը ազնվականների, իսկ ցածրը՝ հիմքը բարձրի։ Այդ պատճառով ազնվականներն ու միապետները իրենց անվանում են «միայնակ», «որբ», «դժբախտ»։ Դա նրանից է, որ նրանք ոչ ազնվական մարդկանց չեն դիտում իբրև իրենց հիմքը։ Դա կեղծ ուղի է։ Եթե քանդեն կառքը՝ նրանից ոչինչ չի մնա։ Չի կարելի ինքն իրեն անվանել «թանկարժեք», ինչպես հասպիս, այլ պետք է լինել հասարակ, ինչպես քարն է։
40
Կերպարանափոխությունը հակադրության՝ ԴԱՈՅԻ գործողությունն է, թուլությունը հատկանիշն է ԴԱՈՅԻ։ Աշխարհում բոլոր իրերը ծնվում են գոյի մեջ, իսկ գոյը ծնվում է չգոյության մեջ։
41
Մեծ միտք ունեցողը ԴԱՈՅԻ մասին լսելով՝ ձգտում է նրա իրագործմանը։ Միջին միտք ունեցողը ԴԱՈՅԻ մասին լսելով մերթ պահպանում է այն, մերթ խախտում։ Ցածր միտք ունեցողը ԴԱՈՅԻ մասին լսելով՝ ծաղրում է այն։ Եթե նա ծաղրի չենթարկվեր՝ ուրեմն ն ԴԱՈ չէր լինի։ Գոյությոլն ունի մի ասույթ. ով ճանաչում է ԴԱՈՆ՝ նման է խավարին, ով թափանցում է ԴԱՈՅԻ մեջ՝ նման է նահանջողին, ով ԴԱՈՅԻ բարձունքին է՝ նման է մոլորվածին, բարձր բարության մարդը նման է հասարակին, մեծ լուսավորվածը՝ արհամարհվածին, անսահման բարությունը նման է նրա պակասությանը, բարության տարածումը նման է նրա հափշտակությանը, իսկական ճշմարտությունը նման է նրա բացակայությանը։
Մեծ քառակուսին չունի անկյուններ, մեծ անոթը երկար է պատրաստվում, բարձր հնչյունը անհնար է լսել, մեծ պատկերը ձև չունի։ ԴԱՈն թաքնված է (մեզանից) և չունի անուն։ Բայց միայն նա է ի վիճակի օգնել (բոլոր էակներին) և տանել նրանց կատարելության։
Թարգմանությունը՝ Հենրիկ Էդոյանի
