***
Երբ մեռնեմ, ուզում եմ ձեռքերդ աչքերիս վրա լինեն.
ուզում եմ սիրելի ձեռքերիդ լույսն ու ցորենը.
թարմությունըդ կրկին անցնի իմ վրայով
զգալ քնքշությունը, որ փոխեց ճակատագիրս:
Ուզում եմ` ապրես, մինչ ես` քնած սպասում եմ քեզ,
ուզում եմ` ականջներդ շարունակ լսեն քամու ձայնը,
որ բուրես ծովի համով, որ երկուսս ենք սիրել
շարունակ տրորես միասին տրորած ավազը:
Ուզում եմ, որ այն, ինչ սիրում եմ, շարունակի ապրել
իսկ քեզ սիրել եմ և երգել շատ բաների մասին.
Հենց դրա համար, արդեն ծաղկած, շարունակիր ծաղկել
Որպեսզի ունենաս այն ամենը, ինչ ես եմ կարգադրում քեզ
Որպեսզի ստվերս զբոսնի մազերիդ վրայով,
Որպեսզի այդ կերպ ընդունեն կենդանի գոյությունս:
***
Մենք կորցրել ենք նույնիսկ այս մայրամուտը:
Մեզ ոչ ոք չտեսավ այն երեկո` միմյանց ձեռք բռնած,
Մինչ կապույտ գիշեր էր իջնում աշխարհի վրա:
Ես իմ պատուհանից տեսել եմ
Մայրամուտի տոնը զառիվայրերում:
Երբեմն, ինչպես մի մետաղադրամ
Որ արևի պես վառվում էր ձեռքիդ մեջ:
Հիշում էի քեզ` ճնշված հոգով այն տխրության,
Որով ճանաչում ես ինձ:
Այդ ժամանակ որտե՞ղ էիր դու
Ո՞ր մարդկանց մեջ
Ի՞նչ խոսքեր էիր ասում:
Ինչո՞ւ է այցելում ինձ աղմկոտ սերը,
Երբ ես տխուր եմ, իսկ դու ինձնից հեռու:
Ընկավ գիրքը, որ միշտ վերցնում են մայրամուտին
և ոտքերիս տակ պտտվող վիրավոր շան պես
դու միշտ հեռանում ես երեկոներին
Այնտեղ, ուր ջնջելով ստվերները, վազում է մայրամուտը:
Թարգմանությունը իսպաներենից՝ Ռուզաննա Պետրոսյանի
