ԿԱՐԵՆ ԱՆՏԱՇՅԱՆ | Էա

Լուսանկարը՝ Զորիկ Գալստյանի

Մինչ
ապրանից հրաշալի լուսաբացը,
խուսափուկ,
վաղորդյան հալվող աստղածաղիկներից
դու կաթեցիր,
ցողի՜կ,
մինչ

բազմաթիվ կանանց և տղամարդկանց միջև
հեշտ սկսվող ու հա՛ չավարտվող
խառը պատմությունների հետկեսօրը
նարինջ դեղձենիների տակով
դու դողդոջուն անցար՝
վերջին անգամ քեզնով
կամ կյանքա-սերա-լույսախառը
լցնելով նախապապիս փորփրած
առվափոսերը,
խունջիկ-մունջիկ անելով քարե վիշապիկների հետ,
նրանց ողորկ կողերին քսմսվելով,
լկստվելով,
ինքնամոռաց,
ալեծփիկ,
գալարվեցիր…

Մի օր էլ
հանկարծ
ալիքվեցիր
ինչ-որ տեղ Հնդկական օվկիանոսում՝
հեռավոր, անհուն, անանուն:
Ու մինչ քառորդ հավերժություն
խմորվում էր տիեզերքում դեռ անուն չունեցող
կարոտը,
ես խեցեղենից հինգ պարույր
հասակ առա քո խորքերում,
իսկ դու
չդիմացար, չսպասեցիր,
արևայրուքներից
ավանդեցիր հոգիդ արևաստծուն,
գալարվեցիր նրա հետ երկնային սավանների վրա,
խելակորույս թավալվեցիր նրա հետ՝
կյանքոտելով դեռևս անաստված
տարածություն ու ժամանակ,
Էա՛,
դու՝ ճերմակ առագաստանավ,
աղջիկ, կետադելֆին, ճայ,
երբևէ բառերի մեջ չառնված երգի կանխազգացում
Էա՛ –
ամպի՜կ,
կենսոլորտի սահմանները պարագծող
թաց քնքշություն…

Աղջկական նազանքներով,
ինքդ քեզ շոյելով
ծուլորեն,
մշուշված ու քնատ
սահեցիր, սառեցիր,
գգվեցիր, գրկեցիր,
ննջեցիր,
հյուսիսային սուրբ լեռան գագաթին
իմ ծնունդից անհնարին շատ տարիներ առաջ,
սառցե ճերմակավոր ջրափոշի
Էա՛ –
ձյունի՜կ:

Ես հիշում եմ քո այն երազը,
որի անունը ջրաշուշան դրեցինք,
և դեռ երկնագույն էին այդ ժամանակ
ինձ պես ծովագռավները:

Հետո քո մենության
և իմ տունդարձի
ժամանիվը
գլորվե՜ց,
գլորվե՜ց…
Մինչ իմ սերմերը թրև էին գալիս անապատներով,
մինչ իմ սերմերը պարում էին թեթևսոլիկ քամիների հետ՝
անդրաշխարհի մթնում մոլորվելով
հետ չէին վերադառնում
կամ գալիս էին իբրև բարբարոս խառնածիններ՝
դու սուրբ լեռան գագաթից
կամացուկ,
կաթեկաթ,
շշուկով,
հորդեցիր
ինձ փնտրելու՝
քեզ խցկելով ամեն քարի ու դարի տակ՝
շոշափելով, հոտոտելով, լիզելով,
աշխարհում իմ գոյության աղակալած հետքերը,
իմ ժայռափոր մտքերը
ու դեռ չգտած իսկ արդեն, սպասումի դողից
քառսուն պտկունքդ նռնաճաքուկ ծորում էին
կաթնասուն սիրո կենսահյութը,
Էա՛ –
անձրև՜: