Նվիրում եմ գործընկերուհուս՝
Նարինե Միքայելյանի վառ հիշատակին
-Բարև՛ ձեզ, բժի՛շկ, խնդրում եմ ինձ էլ գրանցեք։
-Որպե՞ս…
-Ազնիվ կովիդական։
Բժիշկն աչքերն արագ-արագ թարթելով (թվաց՝ տեսնում եմ)՝ զարմացած հարցնում է.
-Կովիդակա՞ն, այսի՞նքն։
-Իր շնչառությունն ինձ մոտիկ եմ զգում, ինքն է, որ կա։
-Նրա շնչառությունը դեռ գիտնականներն անգամ չեն կարողանում լիարժեք պարզել, ուր մնաց դո՞ւ, այն էլ՝ միանգամի՞ց։
-Ախտանիշները կարծես թե նույն են, բժի՛շկ, կոնտակտը՝ մոտիկ։
-Գրանցի՛ր այցելության օրը, ժամը, բուժզննման համար նախատեսված մեկուսացման սենյակի հարկն ու համարը։ Մինչ վաղը։
-Մինչ վաղը, բժի՛շկ։
Քայլում եմ։ Արևը նստել է ուսիս, հետը լեզու չեմ թրջում։ Փորձում է ինձ տեսքի բերել, թափթփված մազերս է ուղղում, առաջ ու ետ տանում։ Դրանից ավելի եմ զայրանում ու նյարդայնանում։ Դե արի բացատրի ու ասա, որ արդեն թքած ունես, որ քո համար ամեն ինչ մեկ է ու որ… արդեն՝ միևնույն։
Արևն այտիս է նստում, փորձում հնար գտնել շուրթերս համբուրելու։ Համառորեն դիմակս չեմ իջեցնում։ Սիրտս տեղը չէ, էլի լուռ եմ։ Արտասվում եմ, դիմակի ծայրով չորացնում եմ աչքերիս խոնավությունը, քանի որ թաշկինակ չունեմ ու, ընդհանրապես, այսօրվանից արդեն ես ոչինչ չունեմ։
Մոտենում եմ բուժկենտրոնին։ Դիմակն աղբն եմ գցում։ Վրան նստած կովիդի մի ճուտ աչքերը չռած ինձ է նայում, դեմքը խառնում է, վրաս մատ թափ տալիս։
Շուռ եմ գալիս, ուզում եմ դրան ոտքերիս տակ առնեմ, տրորեմ, գրողի ծոցն ուղարկեմ, թե ասա, էդ ե՞րբ էդքան մեծ դարձաք, ա՛յ սատանայի լույս տված արարածներ։
Արևը ձեռքիցս քաշում է, պայմանավորվածությանս ժամը հիշեցնում։
Պայուսակս տակնուվրա եմ անում, նոր դիմակը գրողի ծոցն է կորել։ Արևը բռնացնում է անպարիսպ շուրթերս ու համբուրում անդադար, ես էլ եմ համբուրում։ Գրկում եմ իրեն, սեղմում կրծքիս՝ ավելի ամուր, ավելի ջերմ, ավելի… չեմ այրվում, բայց արցունքներս էլի իջնում են, իսկ ես թաշկինակ չունեմ։
-Թթվածինը տեղն է, քիթ-կոկորդ, աչք, թոքեր… ամեն ինչ լավ է։
Ռենտգենի երկարավիզ գրպանիկի մեջ եմ տեղավորվում, շունչս չեմ կարողանում պահել, բժիշկը բարկանում է վրաս, նորից եմ փորձում, էլի չի ստացվում, նորից՝ շունչ, նորից… Փղձկում եմ։ Արցունքներս իջնում են, այս անգամ կուլ տալ չեմ կարողանում, բոլոը նկատում են, բոլորը…
Բժիշկի աչքերը սկսում են փայլել. փաստորեն թթվածինը լող է տալիս թոքերումս, լավ է։
Դեղատուն եմ մտնում։ Կարդալով դեղատոմսը՝ վաճառողուհին էլ է ժպտում։
Աչքս թղթին եմ գցում, մի քանի անուն վիտամիններից, երկու-երեք պաշտպանիչ հաբից հետո բժշկի ագուցած տառերն իրար կպցնելով՝ կարդում եմ՝ դու կհաղթես։
Օրացույցը սկսում է հետս ապրել. տասնչորսը հեռու է թվում։ Իմ չարաչար ծանրությունից մահճակալս սկսում է նվնվալ։ Ոչ մի ձևով իրեն հանգիստ չեմ տալիս, անգամ՝ մեկ ժամով։ Գնալով օրերը դառնանում ու ծանրանում են, աչքերս՝ նույնպես։ Սենյակում խեղդող շոգ է, բայց ես մրսում եմ։ Ես արևին եմ ուզում։
Հուսալքությունս կորցնում է սահմանը։ Բժիշկ եղբորս եմ նույնը պատմում։ Նա էլ է բացատրում, որ ամեն ինչ նորմալ է, որ բժիշկը ոչինչ բաց չի թողել, որ սպասել ու ժամանակ է պետք։
Բժշկիցս այց եմ խնդրում՝ տեղեկացնելով, որ լավ չեմ, որ արդեն ծանր եմ, որ մեռնում եմ, որ…
Բժիշկն իր համբերատար հոգատարությամբ սկսում է հարցերի տեղատարափը.
-Շնչահեղձությու՞ն։
-Չունեմ։
-Կոկո՞րդդ։
-Չեմ բողոքում։
-Թիկունքում ցա՞վ։
-Երբևիցե չեմ ունեցել։
-Ջերմությու՞ն։
-Երեկվանից կարգավորվել է։
-Հիմա լսեք. պահում եք մեկ րոպե և հաշվում ձեր արտաշնչումների քանակը։ Հաշվելուց հետո թիվն ինձ կասեք։
-Այդ անել չեմ կարող, բժի՛շկ։
-Ինչու՞։
-Ես հաշվել չգիտեմ։
Բժիշկը ծիծաղում է, արցունքներիս միջից մի քիչ՝ ես էլ։
-Մեկ րոպեից ստուգեք ձեր էլեկտրոնային փոստը,- հեռախոսային զրույցը շարունակում է բժիշկը,- դեղատոմսն այնտեղ եմ ուղարկել։
Անհաբերությամբ բացում եմ, զարմացած կարդում.
«Գրե՛լ Վահան Տերյանի և Սերգեյ Եսենինի բանաստեղծական արվեստի նմանությունները»։
-Մի՞թե սա է դեղատոմսը, բժի՛շկ,- զարմացած հարցնում եմ։
-Հիվանդությունը կաղ է մնում, երբ դեղատոմսն անտեսվում է։ Աշխատե՛ք։ Կուղարկեք նույն հասցեով։
Ժպտում եմ։ Հոգին բուժող դեղատոմս երբեք չէի կարդացել, այն էլ բժշկի ձեռամբ, այն էլ՝ ժահրի օրերին։
Կովիդի հետ հաշիվներս փակելով՝ հանգիստ խղճով աշխատանքի եմ գնում։ Վերելակի դռներն ինձ առաջնորդում են միջանցքի անսովոր լռության խորքերը։ Գործընկերներիս շխատասենյակների դռները գոցված են։ Ներսից միայն համակարգչի ստեղների նվվացող կտկտոցն է լսվում։ Միջանցքն ամայացած է։
Քիթ ու բերանը չադրայած մաքրուհին կամացուկ ու հուշիկ քայլերով դռնից դուռ է անցնում՝ ախտահանող լաթը այս ու այն կողմ քսելով։ Սուր ու ծակող հոտից բռնակների շունչը կտրվում է, կարծես թե՝ իմն էլ։
Աջ եմ նայում։ Դռներից մեկը բաց է։ Անհամբերությամբ ներս եմ մտնում։
Սեղանի վրա արտասվող սպիտակ, երկարավիզ մոմը շփոթմունքից կորցրել է հունը՝ լուսանկարիդ առջև փոքրիկ լճակներ գոյացնելով։
Դու նորից ժպտում ես, ժպտում քո անեղծ ու անկեղծ ժպիտով, ժպտում, բայց այս անգամ աշխատասեղանիդ վրա դրված լուսանկարչի ձևած փոքրիկ քառակուսու միջից։
Կողքդ վարդեր են՝ տեսակ-տեսակ, մեծ ու փարթամ գլխիկներով, չեն բուրում, տխուր է։
Ոտքերս սկսում են դողալ։ Օդի բաղադրության մեջ վիշտ է ավելանում, ցավ ու մորմոք՝ այն էլ մեծ չափաբաժնով։
Բանալին աջ ու ձախ տանելով՝ մի կերպ ինձ աթոռիս եմ գցում, թերթում ու գտնում օրեր առաջ գրված մեր նամակագրության էջը (մեջ եմ բերում բառացի).
-Նա՛ր, ո՞նց ես։
-Էդքան լավ չեմ։ Դու ո՞նց ես։
-Ես լավ եմ, թոքաբորբ չունեի, կովիդին պարտքս բարեհաջող տվեցի։
-Իմը երկկողմանի է։
-Նեղվել չկա, լսու՞մ ես, բուժումներդ կանես, կանցնի-կգնա։
-Ու՞ր ա որ, տեսնենք։
-Նա՛ր, սիրում եմ քեզ։
-Փոխադարձ, Նա՛ռ ջան։
Փշաքաղվում է մարմինս, տեսնես ինչու՞, ի՞նչ էր անցել մտքովս, ի՞նչը թելադրեց ինձ, որ այդ պահին խոսեմ իր նկատմամբ իմ սիրո մասին։
Ընդմիջում է։ Նվվացող դռները սկսում են հերթով բացվել։ Ես էլ եմ դուրս գալիս։ Բոլորը լուռ են կամ խոսում արդեն վերհուշ դարձած կարոտի մասին։ Բոլորն արտասվում են, ես էլ եմ լացում, հունը կորցրած արցունքները գլորվում, բայց չեն թափվում, սառում ու մնում են այտերիս վրա, որովհետև ես թաշկինակ չունեմ։
