Հիմա,
օվկիանոսիդ հոսանքին հակառակ
պտտվող արտ-խաուսի ժամն է,
ու նավերդ հատակ են անցնելու
անորոշ «X»-երի ծանրությունից:
Թող ժամացույցի սլաքները
կարողանան սիրել միմյանց, երազել, ստել,
գոռալ, լռել, սիրածդ երգը տկտկացնել,
ռիթմից դուրս գալ, վազել, կանգ առնել,
էլի վազել, քաղցել, քրտնել,
նրանք ծարավ են, ջու՛ր բեր․․․
բայց դու հերթական քաղաքացին ես,
ում ձեռքերով պարիսպներ կառուցեցին
(ազատության համար):
Թևերը կանոններով կապված ծիտ,
որը կպայթի դատարկության մեջ,
ստորակետից հետո շունչ կառնի,
ու կավարտի բառախաղը։
***
Այս անոթում բավական մութ է,
և աշխարհը բավական թաց է
երևում նրա պատուհաններից։
Գիշերային տարածությունները
իրականում դատարկ են, իսկ
երկխոսությունների տերը
ծերացած երևակայությունն է,
իսկ ես իրականություններդ
իրարից բաժանող պարկուճն եմ՝
ինքնաստեղծ, ու ինքնասպան,
բառերից խեղդված, ու հայելու
մեջ այլանդակված`
բանաստեղծությունը, ում
լրաբերն առավոտ է խոստացել։
***
երբ Լաո Ցզին լույս տեսավ,
ու արթնացրեց գոյդ պատրանքից,
ես էսսեագրեցի քեզ մայրաքաղաքի
պատերի, թղթադրամի, խաղաթղթի
վրա, որի անսթափ վրիպումը
«բլեֆ» անվանեցիր,
ու չխղճաց ժամանակը․․․
***
Գրպանումդ պահեցիր երազդ,
անցորդներից թաքուն նրան
«Մարս» անվանեցիր,
ասում են, թե «Մարս»-ի
նկարիչը
ալկոհոլի ու քո հանդեպ
հակում չունեցող ուրվական է,
ու թե նրա պոեզիան
եռագույնի սիրախաղ է,
բայց, «Մարս»-ը անգույն է,
«Մարս»-ը անձև է,
«Մարս»-ը լուծված է աբսուրդում,
Ու քեզ «տեր» է կոչում։
