Այցելուն
Երկու ճանապարհորդների հաջողվեց ապաստան գտնել մի լքված հյուղակում այն բանից հետո, երբ ձյան մեջ մոլորված՝ թափառեցին երեք օր: Երեք օր անց էլ նրանցից մեկը մահացավ: Ողջ մնացածը փոս փորեց ձյան մեջ՝ հյուղակից մոտ հարյուր մետր հեռավորության վրա, և թաղեց մահացածի դին: Հաջորդ օրը, սակայն, իր խաղաղ քնից արթնանալուց հետո նրան նորից գտավ տան ներսում մեռած, սառցակալած, իր մահճակալի առջև նստած՝ պաշտոնական այցելուի պես: Նորից թաղեց դիակն, այս անգամ ավելի հեռավոր գերեզմանում, բայց երբ հաջորդ օրն արթնացավ, գտավ նորից նստած իր մահճակալի դիմաց: Խելագարվեց: Օրագրից, որ վարում էր, կարելի է իմանալ նրա պատմությունը: Բազմաթիվ բացատրությունների թվում, որոնք տրվել են որպես պատասխան այս հանելուկին, ամենաճշմարտանմանը հետևայլն է. կենդանի մնացածը իր մենակության մեջ այնքան ընկճված էր, որ ինքն էր քնած ժամանակ փորում հանում դիակը, իսկ հետո արթուն ժամանակ թաղում:
Վերջ
Մտածիր մեր մասին
Մահապատիժ իրականացնող ջոկատը մի ցուրտ լուսաբացի դուրս բերեց կալանավորին իր բանտախցից: Ստիպված էին ոտքով անցնել ձյունապատ դաշտը, որպեսզի հասնեն մահապատժի վայր: Քաղաքացիական թիկնազորը ցրտից պաշտպանված էր ձեռնոցներով, վերարկուներով, եռեզր գլխարկներով, բայց անգամ այդպես դողում էին սառցակալած անապատում: Խեղճ բանտարկյալը, որը հագին միայն մաշված բրդե բաճկոն ուներ, շփում էր ցրտից սառած ու քարացած մարմինը, բարձրաձայն տրտնջում էր մահացու ցրտից: Մի պահ դասակի հրամանատարը, նյարդայնացած նրա բողոքից, բղավեց.
-Գրո´ղը տանի, հերիք քեզ սուրբ նահատակ երևակայես էս սառնամանիքին: Մեր մասին մտածիր, որ դեռ պիտի ետ դառնանք:
Վերջ
Թարգմանությունն իսպաներենից՝ Աղավնի Գրիգորյանի
