Աիդա Հարությունյան | Գրություններ պատերին

Պատերազմից հետո, խրամատում

Առաջին ձյունը եկավ,
քայլում էինք դաշտերով՝ իրար հետևից,
մարդահասակ հեռավորության վրա,
հետո ուղղահայաց գծով խրվեցինք ձյան մեջ,
պառկել ու նայում էինք վերև,
պառկել ու հիշում էինք ու մոռանում,
որովհետև երկինքը թռչնի սիրած գույնն էր,
իսկ մարմիններիս երկայնքով կանաչներ դուրս եկան,
զգույշ բարձրացանք. հողը ալյուրի պես թեթև լցվեց
բարակ եզրագծերով, մարդանման փոսերի մեջ:
Քայլում էինք իրար հետևից, մեկ-մեկ,
յուրաքանչյուրի առջևում՝ թիկունքին,
զինվորական կոշկատակերի նախշեր…

Դասընկերոջս՝ Արային
Երբ ուսուցչի անունն իմանալը մի կարևոր երևույթ էր,
երբ քո դասասեղանն ամենաանփոփոխ տեղերից էր,
քայլելու ու հասնելու ճանապարհը՝ ամենակարճը,
իսկ դաս պատմելը՝ գիտական զեկույցի պես մի բան:
Անձնական փոքր պատմությունների սկիզբն էր էստեղ,
առաջին ձյունը դպրոցի բակում,
առարկան բնութագրող դասասենյակներն ու պաստառներն անվերջ,
դահլիճը, որ աշխարհում ամենամեծն էր թվում,
մեր բարձր ձեռքերը ու դու:
Հիշողություն անկառավարելի.
քո ալերգիան փոշուց,
ուսուցիչների՝ գրատախտակը մաքրելու խնդրանքին հաջորդող մերժումները,
որ բացատրությունով էին ուղեկցվում,
ու դասասենյակից դուրս գալու պատասխան խնդրանքը.
իսկ սահմանին շատ փոշի չկար, չէ՞,
իսկ դուրս գալու տե՞ղ,
երևի գրատախտակն էդտեղ ավելի մեծ էր,
իսկ մաքրվող փոշին՝ անտանելի.
պատերազմի ու խաղաղության արանքում եղած տարբերությունը՝
փոշու մի հատիկ:
Մաթեմատիկական խնդիրը քեզ համար
սեղանի շուրջն աթոռ շարելու պես մի բան էր,
էս խնդիրն ի՞նչ էր, որ չլուծեիր:
Ժամանակ առ ժամանակ լսում եմ
բառից առաջ վերցրածդ շունչը,
հետո՝ ինչ-որ բան պատմելուն հաջորդող հոգոցը՝
կարդալ-վերջացնելուց հետո գրքի կազմը վրա բերելու պես,
արագությունը խոսքիդ,
տեսնում եմ մատներդ կոտրատելու շարժումները,
որից միշտ սարսռում էի,
իսկ ուսուցիչներն ասում էին, որ երբ մեծանաս,
դրանից մատներդ ժամանակից շուտ կսկսեն դողալ:
Մանրամասն կորուստներ, որոնք գտնում ենք,
տան մեջ տուն մտար, Արա՛:
Բառերս՝ որպես գրություններ պատերին՝
երբեք չջնջվող,
ես էստեղ ու հիմա կվերջացնեմ գրել քո մասին,
անհնար-անհնար մի բան.
վերջացնել գրել անվերջի մասին…