(1974-2001)
⃰ ⃰ ⃰
Հեռավոր, մենավոր թաղերից մեկում,
ուր առավոտները դատարկ ու գորշ են,
ուր ծիծաղելի, խղճուկ տեսք ունեն
յասամաններն ու ծաղիկները մյուս,
կա տասնվեց հարկանի մի շենք,
շենքի տակ անպետք ու անուժ
կանգնած է թխկի կամ բարդի գուցե
սլացքի մեջ առ դատարկ երկինք․
բարդու տակ կա մի նստարան,
վրան, ճակատն ափի մեջ առած,
քնել ու ծով է տեսնում երազում
Դիմա Ռյաբոկոնը, գրող։
Նա վերջը դրեց ամենի,
օղի խմեց ու ռադ եղավ տնից․
ուզում էր ծովը տեսնել,
բայց կայարան չհասավ իսկի։
Ծով էր ուզում նա հասնել.
ծովն է սահմանը տառապանքների։
Հայհոյեց, արտասվեց մի քիչ,
ու խռմփացրեց նստարանին հենց։
Ու ծովը՝ կապույտ երանգ,
ինքը մոտեցավ նրան՝
հարազատ այնքան, վաղորդյան,
խայտում էր, ժպտում Դիմային։
Եվ Դիման էլ ծովին ժպտաց։
Ու թեպետ պառկած էր անշարժ՝
լղար, ճաղատ, անատամ,
ուղիղ դեպի ծովը նետվեց։
Վազում ու տեսնում է մեկին
ծովի ոսկեշող եզերքին․
էդ մեկն էլ ես եմ, որ կամ,
որ ինքս անձամբ ոչ մի կերպ
չեմ կարող հասնել ծովին․
քնել եմ ճոճանակին ճոճվելիս,
թփեր են շուրջս ինչ-որ։
Հեռավոր, մենավոր թաղերից մեկում,
ուր առավոտները
դատարկ են ու գորշ։
⃰⃰⃰ ⃰ ⃰
Ինձ ոչինչ էլ պետք չէ, անգամ երջանկություն
լինել սիրված, ջերմ սրտակցություն նույնիսկ,
պատուհանից խնձորենի։
Ո՛չ կանացի թախիծ,
ո՛չ թախիծ, ո՛չ դառնություն, ամոթ։
Քիթմռութով ցեխի մեջ ու էնպես,
որ բարձրացնել չլինի,
խմածիս չհասցնեք էլ անկողնու մոտ։
Ահավասիկ իմ տողը․
նավարկեք առանց ինձ,
հերիքուբոլ եղավ՝
ամպուզամպ ու երկինք։
Իսկ դուք, ինքներդ թող,
ինչքան սիրտներդ տա,
տրտջացե՛ք ու զղջացե՛ք, կարդացե՛ք՝
ջերմանալով կրակի մոտ։
Կարդացե՛ք բարձր ձայնով,
խնդացե՛ք, լացե՛ք։
Առանց ինձ մենակ թե։
Իսկ ինձ իրոք հարկավոր չէ ոչինչ։
Թեկուզ ինչ էլ լինի՝
ո՛չ ուրիշի խնձորի այգի,
ո՛չ սեր ուրիշի,
որ մեզ պահում է քնքուշ՝
վար գցելու վախով։
Հազար անգամ լավ է վախեցած,
հազար անգամ լավ է առանց հույս,
հազար անգամ լավ է քիթռեխով ցեխի մեջ։
⃰ ⃰ ⃰
Շենքերից, շենքերից, շենքերից վեր
կախված են երկնագույն ամպեր․
հենց դրանք էլ կմնան մեզ հետ
առհավետ, առհավետ, առհավետ։
Գոլորշի լոկ, ճերմակ կապույտի մեջ
քարե սալերի զանգվածից վեր․․․
ոչ մի տեղ էլ չենք անէանա մենք․
կարծր ենք ու կակուղ գրանիտից էլ։
Քայքայվեն թող կեղեւները մեր,
երկրաչափությունը երկրավոր գոյի․
շուրջդ տես, համբուրիր շուրթերս,
ձեռքդ տուր ու մնա ինձ հետ։
Իսկ երբ կլքենք իրար մենք,
թևերի վրա դու քո տար
գոլորշի լոկ, ճերմակ կապույտի մեջ,
երկնագույն ու ճերմակ կա…
⃰ ⃰ ⃰
Հիշո՞ւմ ես անձրևը, փողոցը՝ Տիտով,
անձրևն այն, որ թափվեց քիչ անց
արցունքից, ասված խոսքերից հետո։
Մոռացել ես արդեն անձրևն այն։
Չե՞ս հիշում մրսած թփերի տակ
ժամի չափ կանգնել էինք դու և ես,
ու տրամվայները աչքերով քնատ
չուզելով-ակամա նայում էին մեզ։
Շուրջն էին նայում տրամվայները քնկոտ,
ու ջուրը հորդում էր նրանց մռութից։
Թե էլ ինչ, Իրինուշկա, չգիտեմ,
ու մեկ էլ երևի թե մեղեդի։
Նվագն անտես ջութակի, թե այլ բան,
սակայն հազիվ թե, զի եթե ամայի
ալեյում սիրահար գեթ մի զույգ կա,
չի կարող չլինել և մեղեդի։
Մի քիչ էլ ոտքս կախ գցեմ շեմին,
ու հետո թողնեմ-գնամ առհավետ
առանց մեղեդի, ճանապարհով նույն,
որով մենք եկանք այստեղ իրար հետ։
Ու քանի որ սիրտս չի մոռացել դեռ
հայացքդ, չպիտի մոռանամ ես էլ
շնորհակալ լինել եղածի համար,
քանզի ներելու ոչ մի ճար չունեմ։
⃰ ⃰ ⃰
Ռուսաստանում բաժանվում են մեկընդմիշտ,
Ռուսաստանում հեռու են էնքան
քաղաքները իրարից,
որ ցնցվում եմ «մնաս բարով» ասելիս։
Ձեռքս պատահաբար
դիպչում է ձեռքին։
Կյանքի չափ երկար է ուզածդ ճամփան։
Ասեք ինձ, ի՞նչ ասել է ռուսի Աստված,
«Դե իհարկե, կվերադառնամ ես անպայման»։
Չեմ վերառնա երբեք։
Ռուսաստանում բաժանվում են հավիտյան։
«Հոգի՛ս, ես կգամ»։
Կվերադառնամ մի հարյուր տարուց։
Ի՜նչ աննշան բան, ի՜նչ անտեղի թախիծ․
հրաժեշտ ենք տալիս մեկս մեկու հավիտյան:
«Տուր էդ կաթիլը սրբեմ»:
Ու էլ ի՞նչ հետ գամ:
Ավելի շուտ կմեռնեմ, քան։
Ռուսաստանում հրաժեշտ են տալիս մեկընդմիշտ:
Սառը ոտանավորին
մի կտոր սառույց էլ դիր:
․․․Թե գնացքներն են հեռանում անդարձ,
․․․Թե ինքնաթիռներն են հասնում աստղածիր՝
այրվելով մեջը աստղանց։
⃰ ⃰ ⃰
Սակվոյաժի գլխին՝ սև կամարի ներքո
սաքսոֆոն էր նվագում մեկը ողջ գիշեր։
Պարկում՝ նստարանի վրա, մի հարբեցող
քուն էր մտել տակը լրագրի թերթ փռած։
Երաժիշտ կդառնամ ես էլ,
հաստա՛տ, թե չմեռնեմ հանկարծ․
վերնաշապկով ճերմակ, սև բանտ կապած՝
գիշերով կնվագեմ հետը քամիների։
Որ հարբածը ցմրուր խմված
երկնքի տակ ժպտալով քնի։
Քնի՛ր անհոգ, ոչինչ չկա
երաժշտությունից բացի։
Թարգմանությունը ռուսերենից՝ Հրաչ Սարիբեկյանի
