Պատկերացնե՞նք․
Կարմիր լույս է, կանգնած ենք։ Դու իմ դիմացի մայթին ես, ես՝ քո։ Կանաչ լույս․ բոլորս անցնում ենք փողոցը։ Ես արևային ակնոցով եմ ու դու չես տեսնում, որ մի քանի վայրկյան նայում եմ քեզ, բայց ես հայացքդ նկատում եմ ու չնայած դրան մենք անցնում ենք անտարբեր՝ ոնց բոլորն էս քաղաքում։
Ես մրգեր եմ ընտրում, դու մասնակցում ես գործնական հանդիպումների․ ես դեղձի փափուկն եմ վերցնում, իսկ դու թղթերը դասավորում ես չափազանց ուղիղ․ ես ապրում եմ, դու աշխատում։
Պատկերացնե՞նք․
Դու նստած ես Սարյան փողոցում (իհակե որևէ տեղ, ուր կարելի է գինի խմել), հայտնվում եմ ես կտորե պայուսակով, որոնց մեջ դրել եմ մրգերը, նստում եմ իմ սիրելի սեղանի մոտ ու պատվիրում ամենասիրելի գինին։ Դու որոշում ես մոտենալ
— Աթոռն ազա՞տ է։
— Ըհը, վերցրեք։
— Կարո՞ղ եմ նստել։
— Եթե կարող եք՝ նստեք։
Դու երևի կմտածես, որ սա մի սովորական երես առած աղջիկ է, որը կյանքում ոչ մի անելիք չունի, բայց ես նույնիսկ չեմ հասկանա պահը, որովհետև ես շպրտում եմ բառերն ու մոռանում։ Կնստես, կասես, որ ծանր օր ես ունեցել ու կորոշես, որ կյանքդ կարելի է պատմել առաջին պատահածին, իսկ ես, չլինելով առաջին պատահած, կլսեմ, կպահեմ ամենն իմ մեջ ու կմեռնեմ էդ պատմություններով։
— Ու երբ ես վերադարձա,- ասում ես,- տանը ոչ ոք չկար։
— Էդպես ա լինում միշտ՝ կինը ամեն ինչ մոռանում ա, ուշադրություն չի դարձնում, մեկ էլ մի օր, ամենափոքր բանից մեռնում ա ու գնում։
— Բոլո՞ր կանայք։
— Դե՜, եթե բոլոր տղամարդիկ՝ ուրեմն բոլոր կանայք։
— Չհասկացա,- թեթև ժպտում ես։
— Մի օր կհասկանաս։
Պատկերացնե՞նք․
Արդեն քայլում ենք ու ամառը որոշում է հետներս խաղալ՝ անձրև է սկսվում։ Վազում ու տանիքի տակ ենք մտնում, որն էնքան նեղ է՝ կպնում ենք պատին։
— Կարողա՞ ուզես տուն գնաս,- հարցնում եմ։
— Ըըը, չէ, ինչի՞։
— Դե քո տարիքի տղամարդիկ վախենում են անձրևի տակ մնալուց։
— Չէ,- ծիծաղում ես,- ինչ լինում ա՝ լինի։ Թոքաբորբ հաստատ չեմ լինի ամառվա անձրևից։ Համ էլ երեսունչորսը վատ տարիք չի։
— Վայ, լավ ա, թե չէ ես էլ մտածում էի՝ պիտի մեղավոր զգամ ինձ, գամ քեզ հյութ ու միրգ բերեմ․․
Ու հիշում եմ, որ միրգ ունեմ։ Հանում եմ երկու խնձոր ու մի դեղձ։ Լվանում եմ տանիքից իջնող անձրևաջրով, ուսերս թափ եմ տալիս, թե բա՝ ի՞նչ անենք, կպատահի․ ուտում ենք խնձորը։ Վերցնում ես դեղձն ու ձեռքով մեջտեղից բացում․ ու միայն էդ պահին էմ նկատում, որ ձեռքերդ բավականին գեղեցիկ են։ Նկատում ես մի քանի վայրկյան ձեռքերիդ նայելը․ կախում գլուխդ ու ժպտում․
— Ի՞նչ (դեռ ժպտում ես)։
— Ուղղակի ձեռքերդ շա՜տ սիրուն են (ես միշտ ասում եմ, ինչ մտածում եմ)։
— Չէին ասել երբեք (ձայնդ ավելի լրջանում է)։
— Կասկածում եմ (մի տեսակ դեմք եմ ընդունում)։
— Վերցրա (պարզում ես ձեռքդ)։
Կծում եմ դեղձը, որի հյութը կաթում է բերանիս կողքերից․ նույնն էլ քեզ հետ է լինում ու ինչ որ մտերմիկ ծիծաղ է սկսվում։
Պատկերացնե՞նք․
Անցել է երկու օր։ Հեռախոսիս անծանոթ համարից զանգ է գալիս․
— Ալո՞։
— Բարի օր։
— Ողջո՞ւյն։
— Ես եմ։
— Որտեղի՞ց համարս։
— Դե էն օրը որ ճանապարհեցի, հասցեով գտա։
— Երանի հավեսիդ։
— Հա, իրոք։ Կուզե՞ս քայլես։
— Կուզեմ։
Արդեն արևը չէր վառում ամեն ինչ, ու Փարպեցին իր քամին գրկած սպասում էր մեզ։ Դու ինձ համար դաշտային ծաղիկներ ես բերել․ փնջից հանում ես մի կակաչ ու դնում մազերիս մեջ։Ուրիշ ոչինչ կարևոր չէր․ էդ պահն էր, դու, ես ու կակաչը, մեկ էլ ինչ-որ լուռ ժպիտ, որը բավական երկար տևեց։
— Նստենք,- ասում ես։
— Ի՞նչ խմենք։
— Համով գարեջուր կա ստեղ։
— Ընտիր ա՜։
Պատկերացնե՞նք․
Արդեն խոսել ենք մանկությունից, վատ սովորություններից, հին Երևանի ավիրվելուց, հայկական արվեստի փչանալուց ու քայլում ենք դեպի կասկադ՝ բոլոր աստիճանները բարձրանալու։ Հասանք տեղ։
— Լսի․․կարո՞ղ ա չբարձրանանք։
— Տես,- ասում եմ,- եթե չբարձրանանք, ուրեմն ոտքով ենք տուն գնալու։
— Ինչի՞։
— Դե կյանքը տենց ա, չէ՞․ մի բան որ չես անում, գոնե մյուսը անես։
— Կյանքը նաև նենց ա, որ կարաս ամեն ինչ թողես ու գնաս։
— Գնա։
— Էդ նկատի չունեի։
— Դե բարձրացանք։
Հասնում ենք ամենավերևը։ Արդեն ամբողջությամբ մութ էր ու բոլորը վառել էին իրենց տան լույսերը։ Անգամ մեքենաների լույսիկները գեղեցիկ էին։ Պայուսակիցս հանում եմ գինին։
— Պա՜հո՜։
— Դե ես հայտնի ալկաշն եմ։
Ծիծաղում ես, գրկում։
— Նոր նկատեցի՝ կակաչը էլ մազերիդ մեջ չի։
— Կարելի ա ուղղել էդ սխալը։
— Ստեղ մի սխալ կա, որ պետք ա ուղղվի,- (ձեռքերդ մտցնում ես մազերիս մեջ, համբուրում)։
Քամին ուժեղանում է, փոշին բարձրանում վերև, միամիտ ոտքով շուռ ես տալիս գինու շիշը․
— Լավ ա՝ չէինք բացել դեռ։
Իհարկե արթնացա քո անկողնում։ Դու դեռ քնած էիր․․ շատ սիրուն էիր քնած․ որոշեցի, որ պիտի հիշեմ քեզ հենց էսպես։ Շատ դանդաղ ու զգույշ կանգնեցի անկողնու վրա ու լուսանկարեցի։ Ձայնից աչքերդ թեթև բացեցիր։ Եկա դեպի քեզ, գրկեցի ու շարունակեցիր քնել։
— Արթնացի։ Նայի ինչ եմ բերել։
— Բարի լույս,- ասում ես քնաթաթախ ձայնով, որը լսելու համար կարելի էր մի քանի տարի քիչ ապրել։
— Նարնջի հյութ եմ բերել, թեթև նախաճաշ։ Տես, ծաղիկ էլ եմ դրել մեջտեղում։
Աչքերդ փակ ժպտում ես, մի կերպ արթնանում։
Պատկերացնե՞նք․
Անցել է երկու տարի։
Ես ապրում եմ իմ կյանքը, դու՝ քո կյանքը։
Ես կյանքս ապրում եմ էնտեղ, ուր միասին էինք, իսկ դու հեռու ես էն քաղաքից ու երկրից, որում կատարվել ենք մենք։
Քամին աջ ու ձախ է անում մազերս․ նամակներս ստուգելուց չեմ նայում՝ քո անունը կա, թե ոչ։ Քամին գրկում է ինձ․ ես ժպտում եմ, երբ նայում եմ երկնքին։ Մեկ-մեկ հագնում եմ վերնաշապիկդ՝ կոշիկներիս հետ շատ գեղեցիկ է։ Օրվա մեջ հինգ վայրկյան անցնում ես մտքովս, բայց փորձում եմ գցել մեքենայի տակ․ չի ստացվում։
Սերը մնայուն ինչ-որ բան ունի, մի բան, որը ջնջվում է գրիչի նման՝ հետք թողնելով։ Ինչ-որ անծանոթի ես հանդիպում, որը որոշում է իր տառապանքները պատմել քեզ ու դառնում է քո տանջանքը։
Սերը չի քանդվում․ քանդում են։
Մայրամուտին նայելիս միայն մի միտք է պտտվում գլխումս՝ ինչքան սիրուն է ամենն անել մարդու հետ, ում սիրում ես։ Ինչքան սիրուն է նայել հիշողություններիդ ու ժպտալ։ Ինչ-որ ջերմ բան կա խելագարվելու նրա ձեռքերում, ով երբեք չի թողնի խելագարվես։
Քամին գրկում է, կյանքը հրում մեջքից ու ասում «Ապրի՜ր, սիրունս․ աշխարհը քոնն է»։
