Ես պառկում եմ քնելու, երբ արդեն ժամը յոթն է։ Լուսացրինք։ Էս ի՜նչ ագռավներ են։ Ագռավները զարթնում են ծեգին։ Իսկ ագռավն էդ դեռ նստած է։ Nevermore.
Անգինս, հոգիս, բախտավոր իմ։ Ե՞րբ դադարեցիր լսել ինձ։ Փնտրածդ ի՞նչ է։ Ճշմարտություն։ Ազնվություն։ Բերա՞ն, որ չի ստում։ Անխա՞ռն հիացմունք։ Անփարատելի ցավ։ Դա առյուծավազքի մե՞ջ։ Դու փոքր ես դեռ։ Մոդա չէ այսու սերը։
Անգինս, հոգիս, դու այծիկ չես, որ դունչիկը ձգել է կործանման։ Դու այծիկ ես, որ թքած ունի մի վայրկյանում ինքնակործանման ջանքի վրա։ Լուսնանում է արդեն։ Արեւելքը հասել է սրտիս պես։ Դու, որ եղար ինձ կին եւ վրեժխնդրության ամենայն գեղեցիկ ձեւ՝ բեկված հայացքով՝ հայելու աջ անկյունում, ասա ինձ, ե՞րբ դադարեցիր լսել ինձ։
Ես պառկում եմ քնելու, երբ արդեն ժամը յոթն է։ Արտգործ նախարարության գլխին էդ ի՞նչ ագռավներ են։ Դու տպավորել ես։ Ավարտի։ Դու փառահեղ ես։ Ավարտի։ Դիմացի որձի աչքերի վավաշոտ փայլը քեզ ի՞նչ։ Քեզ քո մենակությունն է տեր։ Մենակությանդ հետ ուս ուսի։ Նրանցից ո՞ր մեկը ժպտաց, երբ ասացիր Դանիո արքայազնի պարզ ճառը՝ Ես քեզ անմոռուկներ կնվիրեի, բայց դրանք թառամեցին, երբ մեռավ հայրս։ Նրանցից ո՞վ անսաց, երբ ասացիր՝ եկեք առանց ստերի։ Հավայի բաներ ա խոսում,- լուռ պայթեց կլասիկ ապուշի շուրթերից, ով նախ իր պլանի ծուխն էր ընբոշխնում՝ որպես մահ՝ ըստ էության ատելության մոր կամ հոր, ապա քեզ լեզվով լիզել ուզող։ C’est la vie! Ո՞վ անսաց քեզ։ Լռության մեջ ոչինչ չպայթեց։ Եւ այդ ոչինչը ամբողջ դուն ես։ Նույքան փառահեղ, ինչքան քեզ խաչելիս, երբ քսում ես շրթներկդ՝ ու փորձում դառնալ նա, ով չկաս։
Լավ է լինել, քան թվալ։ Կարծեցյալ իմաստնությունդ թաքցրու կարծեցյալ գոյությանդ տակ։ Էստեղ չեն խաբում։ Քավարանում խաբողներ չկան։ Ճշմարտությունը երեսին է։ Ոչ զրույցների մեջ։ Տափակ ու նվաղած ու անկյանք։ Այծիկ ջան։ Սովորիր ապրել։ Տեր կանգնել կյանքիդ։ Արածդ ի՞նչ է։ Փախուստ ու կյանքից ու կացնից։ Փոքր էիր՝ կացնից, մեծ ես՝ կացնից։ Փրկօղակի հույսին՝ ռուսական ռուլետկա։ Բեռդ ծանր է։ Կանգ առ։ Հրաժեշտ տուր Սիրիուսին։ Հրաժեշտ տուր գառնուկներին։ Վերջապես թող լռեն։ Հոտի մեջ ես՝ գառ ես։ Թող դիվանագետի խաբուսիկ խարանը դիվանագետներին։ Հոտի մեջ դու աշխետ ես։ Հրակարմիր։ Ով սովոր է ստանալ համբույրը Հուդայի՝ տաք՝ ձախ ձեռքի դարձերեսին, երբ ինքն արդեն մատնել է համբուրողին ու սպասում է՝ երբ է սատկելու սիրահոժար դրածոն։ Ուլունքախաղը սկսում է այդտեղ։ Հիացական հայացների տակ։ Երբ հնազանդ են քեզ տղամարդ ու կին։ Շուն ու նապաստակ։ Շահածդ ի՞նչ է։ Կայսրությո՞ւն։ Մեռելների։ Դա արդեն ապրել ես։ Հիացմունքից վարդեր այսու չեն բացվում պիջակիդ ձախ գրպանում, եւ զայրույթից այսու չի ծնվում մոռացման հաբը։ Հաղորդակից անոթ չունես արդեն, հաշտվիր։ Ե՞րբ ես թողել զարդերակը։
Բա՞րդ ես համարում աշխարհում ապրելը։ Այս աշխարհում, որ կարված է իսկը քո հագով։ Սիրատոչոր դիակների կույտի վրայով քայլքդ ազնվական, որ միաժեքվում է բորդելի գներին, երբ ներսումդ լճանում է դատարկության թթվահամը, ունկերիդ՝ խոսքը մարդկային է, դե ապրում ենք էլի։ Է, դե ապրեք էլի, ով է ձեզ խոշտանգում ձեր թվացյալ եղելության, կարծեցյալ կյանքի եւ հաստատուն չգոյության մասին։ Ով է դատապարտեւմ ձեզ, որ թարսն ու շիտակը բռնած՝ ուրացել եք վեհն ու մեծը։ Արոտները շատ են, եւ կաբակներ, ջահելներին՝ փաբեր, առանձին մուտքով էժան պոռնիկից էժան հյուրատներ։ Վերջում հաշիվը։ Ու պըրծ։ Մոլորության վայելքը՝ սառած շուրթին, որ այդ սահմանագծից անզոր են տեսանելու բանը, որ ի սկզբանե էր՝ համաձայն շաղակրատանքի՝ հայտնի ոմանց։
Բեկված հայելու ձախ անկյունում նայիր միակ կենդանի կանաչ ոսպնյակին։ Գիշերն անույշ չէ։ Վարագույրը չի իջնում դանդաղ։ Փրկյա՛ զմեզ ի չարեն։ Ստախոսը՝ մահիճին։ Դիագնոզդ կասե՞ս։ Մոլի հավատացյալ առ մահ ցկյանս։ Ամեն։
Բախտավոր իմ, քնիր․․․ լուսանում է արդեն։ Ինչ որ կաս գրած, մեկ է, ես եմ գրել։ Մի բարբաջիր տողի միջից։ Ի՜նչ վաղուց է՝ ոչ մի աստված չի վախճանվել ձեր կողմերում։ Նե խնդրեց ինձ լինել իր եղբայրը, եւ ես եղա։ Ցախկեռասի հոտ։ Էդ քո ապրած դաշտերում ես վաղուց եմ որոճացել։ Ով ներքնիմաց։ Բաց կոպերդ։
Տեր կանգնիր իմացածիդ։ Դա միայն աչքերիդ՝ կանաչ ոսպնյակների կրելիքը չէ։ Բաց թող այն, ինչ դատապարտել ես բաց թողնելու՝ նախքան ազնիվ արցունքը կերկրորդի ուրացման բնազդը։ Հիշիր, մարդիկ տառապանքի ու ակնհայտի մասին լռել քո պես չեն սիրում։ Նրանք վազում են իրենց վրայով՝ հոշոտելով հասկացող ինքնաձաղկումը, որ գոյատեւեն, եւ սիրում են խոսել, որ ինքնաճանաչման մատաղացու լռությունը դառնա կարոտի արժանի ռուին, որի վրա կառուցյալ պիտի լիներ միջուկը մարդկային։
Հուսո դրախտի դռնապանը խնամի-ծանոթ-բարեկամ մի փորձիր դարձնել։ Փարչն ես թափ տալու վրան, ոչ ավելին։ Ավելին հիմար գրչակի օրագրից է։ Քեզ հույս պետք չէ։ Հույսը մեռավ, երբ առաջին անգամ քեզ ուրացար՝ հանուն կանացի սնապարծության։ Աստվածներն այդպես չեն վարվում։ Որովհետեւ սնապարծության երկու ձեւ կա։ Այն, որ աստվածներինն է եւ չունի ապացուցման կարիք։ Եւ մտացածինը, որ նման է անքուն գիշերից հետո լրացվել փորձող նինջի։ Տարտամ ու կլանող։
Քսաներեք ես դառնում, բախտավոր իմ։ Ափսոսանքդ դարձրու գիր-գրականություն, սովորածդ՝ կյանք։ Ավելցուկը՝ կյանքի ձեւերին հաշտվելու ցանկություն։ Շատ մի համարիր չեղածը։ Եղածը միշտ էլ շատ է։ Պարադոքս չկա։ Սխոլաստիկան՝ ի իմաստնություն քեզ՝ մեռյալ կատեգորիա։ Չիմացածիցդ հեռուն նայիր։ Ամայի ու բաց դաշտ է։ Հազար ու մի չապրած բաներ, որ արժանի են համտեսվելու։ Մեղքը վրադ վերցրած՝ կորկուզ մի քայլիր։ Գեղեցկությանդ վայել չէ։ Հարիր չէ նաեւ տեսնող աչքին քեզ այդքան ստահոդ ցուցադրելը։
Մի ցուցադրիր քեզ։ Ցուցադրելը ցույց տալը չէ։ Անթարթ աչքից ոչինչ երբեք չի վրիպում։ Մարդիկ տեսնել չեն ուզում եւ տեսնողը չեն։ Այստեղ ահա ավարտվում է ողբերգությունը եւ սկսում ճշմարիտ գոն՝ իմստնության փշուրներով։
Վախկոտի եւ հրաշագործի միջեւ մի մատնաչափ տարածք է՝ Աստվածաշունչ ըստ ներշնչանքի։ Քայլիր, չտխրես։ Բոլոր գեղեցիկ բաները գրվում են, շիտակ ասած, ոտքերով։ 23 ես դառնում։ Ջահել ես։ Հիմա էլ մոդա չէ սերը։ Դրաման ավարտվում է, երբ ավարտվում է սերը։ Խոստովանի ազնիվ։ Երբ ոչ թե ավարտվում, այլ պրծացնում ենք սերը։ Գիշերը լուսացրու։ Կդառնա թեթեւ։ Միշտ դժվարը սպանությունից հետո եկող գիշերն է։ Մեր ժամանակ սիրուց այդպես հեշտ ազատվողներ չկային։ Իսկ հիմա ուղղակի ձգիր մի գիշեր։ Սկսիր հավատալ ինքդ քեզ այծիկ, եւ չհավատալ այլոց։ Երբեք էլ չես հավատացել։ Դա դժբախտություն է։ Նայիր աչքերիդ մեջ շիտակ։ Փրկության մի գիշերները հաշվի մեջ չեն։ Դրանց հաջորդիվը դատարկության ամենակուլ զգացումն է։ Նայիր աչքերիդ մեջ շիտակ։ Մահը անժամանակ կլինի։ Ինչպես եւ կյանքը՝ քեզ վերագիր։ Բայց ճարըդ ի՞նչ։ Դու դեռ պիտի լռես ակնհայտի մասին եւ ձեւանաս լուռ, երբ զահլա չունես կյանքի ձեւերի։
Հիմա քնիր։ Ես կամ քոնը։ Եղածներից ամենալինելին ու ամենաքոնը։ 23 ես դառնում։ Այծիկ ջան։ Ներելի է։
