«Տիգրանակերտ»-ը Կավաֆիսի անավարտ բանաստեղծություններից է։ Այն քաղաքական բնույթ ունի, որը մեզ տանում է դեպի Տիգրան Մեծի հիմնադրած նոր մայրաքաղաքը (մ.թ.ա. 140-55): Բանաստեղծությունը ցինիկ ու պատեհապաշտ դերասանի մենախոսությունն է։
*******************
Խոստովանում եմ, պարտական եմ ես
հայրենակցուհուս ու ազգականիս
(հավանական հորս կողմից նա ինձ հորաքույր է գալիս)
պառավ միջնորդ Կերկոյին, ով ինձ կանչեց այստեղ`
նորագույն քաղաք Տիգրանակերտ,
շքեղագույն, երանելի մի տեղ:
Թատրոնը միջոց է, որ ես ճանաչվեմ
դերասանի տեղ շատ էլ լավ անցնում եմ։
Սա Ալեքսանդրիան չէ, Աթենքը չէ։
Սոֆոկլեսի «Հեմոյին» խաղացի ոնց պատահի։
նույն կերպ էլ Եվրիպիդեսի Հիպպոլիտոսին խաղացի:
Իսկ հանդիսականներն ասացին,
թե իրենց քաղաքում տեսած չկան
ավելի դուրեկան դերասան, կամ պարման:
Մի հարուստ քաղաքացի` արտակարգ շռայլող,
հատուկ ուշադրություն է դարձրել ինձ վրա:
Այդ հարցերի մասին փորձառու Կերկոն կհոգա
(կեսն էլ իրեն կվերցնի կեղտոտը` որպես միջնորդչեք):
Ա՜հ, Տիգրանակերտը արտակարգ տեղ է։ –
ուզում եմ ասել` քանի դեռ կանգուն է,
որովհետեւ պարզ Է, վերջ ի վերջո,
հռոմեացիները կկործանեն այն։
Տիգրան թագավորը երազանքների մեջ է:
Բայց ինձ ինչ: Ես շատ-շատ
մեկ-երկու ամիս կմնամ էստեղ, հետո կծլկեմ։
Ու ինձ չի հետաքրքրում բոլորովին, թե հռոմեացիք կկործանեն
Տիգրանակերտն ու Կերկոյին։
Թարգմնությունը հունարենից` Շամրիկ Խաչատրյանի
