Լեոնիդ Անդրեև | Պատը

I
Ես ու մյուս բորոտը՝ մենք, զգուշորեն սողացինք ընդհուպ մինչեւ պատը եւ նայեցինք պատն ի վեր: Գլուխը չէր երեւում պատի. բարձրանում էր՝ ուղիղ ու հարթ, եւ երկինքը կես էր անում կարծես: Եվ երկնքի մեր կեսը թունդ սեւ էր, իսկ հորիզոնին մոտ՝ մուգ կապույտ, այնպես որ կարելի չէր հասկանալ, թե սեւ երկիրը որտեղ է վերջանում եւ սկսվում երկինքը: Երկնքի ու երկրի արանքում սեղմված՝ շնչահեղձ էր լինում սեւ գիշերը, եւ խուլ ու ծանր տնքալով՝ ամեն շնչի հետ ընդերքից ծակող ու այրող ավազ էր դուրս թքում, ինչից մեր խոցերը տանջալի այրվում էին:
– Փորձենք մագլցել ու անցնել վրայով, – ասաց ինձ բորոտը, եւ նրա ձայնն իմի պես ռնգային էր, ու ժանտահոտ՝ իմի պես:
Եվ նա դեմ արեց թիկունքը, իսկ ես կանգնեցի մեջքին, բայց պատը, միեւնույն է, բարձր էր: Հաստ, կուշտ օձի նման պառկած՝ կիսում էր երկիրը՝ երկնքի պես. իջնում էր անդունդի մեջ, բարձրանում սարերը, իսկ գլուխն ու պոչը պահում էր հորիզոնից անդին:
– Դե, ուրեմն՝ քանդենք, – առաջարկեց բորոտը:
– Քանդենք, – համաձայնվեցի ես:
Մենք կրծքով խփվում էինք պատին, եւ պատը ներկվեց մեր վերքերի արյունով, բայց մնաց խուլ ու անշարժ: Եվ մենք վհատվեցինք:
– Սպանե՛ք մեզ: Սպանե՛ք մեզ,- հառաչում էինք մենք ու սողում, բայց ամենքը դեմքերը զզվանքով շրջում էին մեզնից, եւ մենք տեսնում էինք միայն նրանց խոր նողկանքից սարսռող թիկունքները:
Այդպես սողալով հասանք սովյալին: Նստել էր՝ քարին հենված, եւ թվում էր, թե գրանիտն իսկ ցավ է զգում նրա սուր, ծակող թիակներից: Վրան հեչ միս չկար, եւ շարժվելիս ոսկորները թխկթխկում էին, եւ չոր մաշկն էր խշխշում: Ծնոտը կախ էր ընկել, եւ բերանի մութ բացվածքից դուրս եկող ձայնը չոր էր ու բեկբեկուն.
– Սո-ված եմ:
Մենք խնդացինք ու սողացինք ավելի արագ, մինչեւ որ դեմ առանք պարող քառյակի, որոնք ի մի էին գալիս ու բաժանվում, մեկմեկու գրկում էին ու պտտվում, եւ նրանց դեմքերը դժգույն էին, տանջահար ու անժպիտ: Մեկը լաց եղավ, որովհետեւ հոգնեց անվերջ պարելուց, եւ խնդրեց դադար առնել, բայց մյուսը լուռ խտտեց նրան ու պտտեց, եւ նորից նա սկսեց մոտենալ ու հեռանալ, եւ նրա ամեն քայլի հետ կաթում էր խոշոր պղտոր արտասուքը:
– Պարել եմ ուզում, – քրթմնջաց ընկերս, բայց ես նրան քաշելով տարա առաջ:
Մեր դիմաց նորից պատն էր, իսկ պատի տակ երկու հոգի՝ պպզած: Մեկը մի որոշ միջոցում ճակատը խփում էր պատին եւ ուշքը կորցրած վայր ընկնում, իսկ մյուսը լուրջ նայում էր նրան, ձեռքով շոշափում էր գլուխը, հետո՝ պատը, եւ երբ նա ուշքի էր գալիս, ասում էր.
– Մեկ էլ. հիմա արդեն քիչ է մնացել:
Եվ բորոտը ծիծաղեց:
– Սրանք տխմար են, – ասաց նա՝ թշերն ուրախ ուռցնելով: – Սրանք տխմար են. կարծում են, թե պատից այն կողմ լուսավոր է: Բայց այնտեղ էլ է մութ, այնտեղ էլ են բորոտներ սողում ու խնդրում, որ իրենց սպանեն:
– Իսկ ծերունի՞ն, – հարցրի ես:
– Դե, ծերուկն՝ ի՞նչ, – առարկեց բորոտը: – Ծերուկը դմբո է, կույր, եւ ոչինչ չի լսում: Ո՞վ է տեսել նրա՝ պատի մեջ ծակած անցքը, դո՞ւ, ե՞ս:
Եվ ես բարկացա ու ցավոտ բամփեցի ընկերոջս գանգի բորբոքված բշտիկներին, եւ գոռացի.
– Իսկ ինքդ ինչո՞ւ էիր մագլցում:
Նա լաց եղավ, եւ մենք՝ երկուսս էլ լաց եղանք եւ շարունակեցինք սողալ ու խնդրել.
– Սպանե՛ք մեզ: Սպանե՛ք մեզ:
Բայց սարսռալով՝ մեզ թիկունք էին դարձնում, եւ ոչ ոք չէր ուզում մեզ սպանել: Սիրուններին եւ ուժեղներին սպանում էին, իսկ մեզ վախենում էին ձեռք տալ: Այ այդքան ստոր էին:

II
Մեզ համար ժամանակ գոյություն չուներ. ո՛չ երեկ կար, ո՛չ այսօր, ո՛չ էգուց: Գիշերը երբեք չէր ավարտվում, եւ չէր կորչում սարերի ետեւում, որպեսզի վերադառնա առողջ, հստակ-սեւ ու խաղաղ: Դրանից էլ միշտ այդպես հոգնած էր, շնչահեղձ ու մռայլ: Նաեւ՝ չար: Մեր խոցերը, մեր վիշտն ու չարությունը դարձել էին անտանելի եւ պատահեց, որ մեր նվնվոց-հառաչանքին գիշերը էլ չդիմացավ, եւ այդժամ նրա սեւ, խուլ բանող կուրծքը եռում էր մոլեգին: Գիտակցությունը մթագնած գերյալ գազանի պես մռնչում էր մեզ վրա, եւ ցասկոտ թարթում հրեղեն սոսկալի աչքերը, որոնք լուսավորում էին սեւ, անտակ անդունդները, մռայլ, հպարտ-անխռով պատն ու մի բուռ խղճուկ մարդկանց, որոնք պատին սեղմված, ինչպես կսեղմվեին ընկերոջը, խնդրում էին պաշտպանել իրենց, իսկ պատը միշտ մեր թշնամին էր, միշտ: Եվ մեր փոքրոգության ու վախկոտության վրա վրդովվում էր գիշերը, եւ գորշ բծավոր բոխախը ճոճելով՝ քրքջում էր ահեղ, եւ դիվային այդ քրքիջն արձագանքում էր հնամենի լերկ սարերում, իսկ զվարթացած մռայլ պատը սարերի թնդյունին երկրորդելով՝ մեզ վրա քարեր էր թափում չարաճճի, որոնք ծեծում էին մեր գլուխներն ու ջնջխում մարմինները մեր: Ահա այդպես էին զվարճանում այդ հսկաները, եւ ձայնածելով՝ քամին նրանց համար վայրագ մեղեդի էր սուլում, իսկ մենք, երեսնիվար պառկած, ահուդողով ականջ էինք դնում, թե ինչպես է վիթխարի մի բան ազատության տենչով երկրի ընդերքում շուռ ու մուռ գալիս եւ խուլ գռմռում: Այդժամ մենք աղերսում էինք.
– Սպանե՛ք մեզ:
Բայց ամեն վայրկյան մեռնելով՝ մենք անմահ էինք հանց աստվածներ:
Խելագար մոլուցքի ու զվարճանքի պոռթկումն անցնում էր, եւ գիշերը զղջումի արցունք էր թափում ու ծանր հառաչում՝ հիվանդի պես մեզ վրա խոնավ ավազ խխելով: Մենք ուրախությամբ ներում էինք նրան, խնդում նրա վրա՝ հյուծված ու թույլ, եւ երեխու պես զվարճանում: Սովածի կաղկանձը մեզ անուշ երգ էր թվում, եւ ուրախ նախանձով էինք նայում այն չորսին, որոնք ի մի էին գալիս, բաժանվում եւ անվերջ պարի մեջ սահուն պտտվում:
Եվ մենք էլ զույգերով սկսում էինք պտտվել, եւ ես՝ բորոտս, ժամանակավոր պարընկերուհի էի ձեռք գցում: Դա այնքան զվարճալի էր, այնքան հաճելի: Ես նրան գրկում էի, իսկ նա ծիծաղում էր, եւ նրա ատամները ճերմակ էին, իսկ թշերը՝ վարդագո՜ւյն-վարդագո՜ւյն: Այնքա՜ն հաճելի էր:
Բայց հետո կատարվածը կարելի չէ հասկանալ. ժպտացող ատամները մեկեն սկսում էին կռճտել, համբույրները լեղի էին դառնում, եւ դեռ զվարճանքի շունչը պահպանած կաղկանձով սկսում էինք իրար կոկորդ կրծել ու սպանել մեկմեկու: Եվ նա՝ ճերմակատամն էլ էր ինձ հարվածում՝ իմ հիվանդ թույլ գլխին, եւ սուր եղունգները խրում էր կուրծքս՝ հասնելով ընդհուպ սրտիս. ծեծում էր ինձ՝ բորոտիս, խղճուկ խեղճիս: Եվ դա ավելի ահավոր էր, քան գիշերվա ցասումն ու պատի անհոգի քրքիջը: Իսկ ես՝ բորոտս, վախից լալիս ու դողում էի, եւ կամաց-կամաց, բոլորից թաքուն համբուրում էի պատի զազրելի ոտքերը եւ խնդրում էի, որ ինձ, միմիայն ինձ բաց թողնի այն աշխարհ, ուր իրար սպանող խեւեր չկան: Բայց ստոր պատը բաց չէր թողնում ինձ, եւ այդժամ թքում էի նրա վրա, բռունցքահարում էի ու ճչում.
– Տեսեք, այս մարդասպանը մեզ ձեռ է առնում:
Բայց ձայնս ռնգային էր եւ շնչառությունս՝ գարշահոտ, եւ ոչ ոք չէր ուզում լսել ինձ՝ բորոտիս:

III
Եվ նորից սողում էինք՝ ես ու մյուս բորոտը, եւ շուրջբոլորը ժխոր էր նորից, եւ պարող քառյակն էր նորեն անխոս պտտվում՝ թափ տալով զգեստների փոշին ու լիզելով արյունամած վերքերն իրենց: Բայց մենք հոգնել էինք՝ ես ու մյուս բորոտը, մենք ցավ էինք զգում, եւ կյանքը ծանր բեռ էր մեզ համար: Ուղեկիցս նստեց եւ ուռած ձեռքով հողին համաչափ հարվածելով՝ շուտասելուկի պես քրթմնջում էր.
– Սպանե՛ք մեզ, սպանե՛ք մեզ:
Մենք կտրուկ ոտքի ցատկեցինք ու նետվեցինք ամբոխի մեջ, բայց ամբոխը մի կողմ քաշվեց, եւ մենք լոկ թիկունքներ տեսանք: Եվ մենք այդ թիկունքներին գլուխ էինք տալիս ու խնդրում.
– Սպանե՛ք մեզ:
Սակայն այդ թիկունքներն էլ պատի պես անշարժ էին ու խուլ: Այնքա՜ն ահավոր էր, երբ տեսնում ես մարդկանց միայն անշարժ ու խուլ թիկունքները, իսկ դեմքերը՝ ոչ:
Բայց ահա ուղեկիցս լքեց ինձ: Նա դեմք էր տեսել, առաջին դեմքը, որ հարեւնման էր իր խոցապատ սոսկալի դեմքին: Դա կնոջ դեմք էր: Եվ նա՝ ծուռվիզ, գարշելի հոտ տարածելով սկսեց ժպտալ ու կնոջ շուրջը պտտվել, եւ կինն էլ փոս ընկած բերանով նրան էր ժպտում՝ անթարթիչ աչքերը գետնին հառած:
Եվ նրանք ամուսնանում էին: Բոլոր դեմքերը մի պահ շրջվեցին, եւ նրանց առողջ մարմիններն անկաշկանդ, որոտալից քրքիջից սկսեցին ցնցվել՝ այնքան որ մեկմեկու հաճոյախոսող այդ երկուսը ծիծաղելի էին: Ես՝ բորոտս, նույնպես ծիծաղում էի. ախր, երբ այդքան տգեղ ես ու հիվանդ, ամուսնանալը հիմարություն է:
– Տխմա՛ր, – ասացի ես ծաղրելով: – Ինչի՞դ է պետք:
Բորոտը ճոռոմ ժպտաց ու ասաց.
– Մենք պատից թափվող քարերի առեւտուր կանենք:
– Իսկ երեխանե՞րը:
– Իսկ երեխաններին կսպանենք:
Ի՜նչ հիմար բան է սպանելու համար երեխաներ ծնելը: Իսկ այդ կինը շուտով կդավաճանի նրան. աչքերը շա՜տ նենգ էին նրա:

IV
Նրանք ավարտեցին իրենց աշխատանքը՝ նա, որ ճակատը խփում էր պատին, եւ մյուսը՝ նրան օգնողը, եւ երբ ես մոտ սողացի, մեկը կախված էր պատին գամված կեռից, եւ դեռ տաք էր, իսկ մյուսն ուրախ երգ էր երգում:
– Գնա՛ սովածին կանչի, – հրամայեցի ես, եւ նա հնազանդ՝ երգելով գնաց:
Եվ ես տեսնում էի. սովածը շեշտակի պոկվեց իր քարից, եւ օրորվելով, ընկնելով, սուր արմունկներով բոլորին դիպչելով՝ մերթ չորեքթաթ, մերթ սողալով առաջանում էր դեպի պատը, որտեղ կախվածն էր ճոճվում, եւ ատամները կռճտում ու երեխու պես ուրախ ծիծաղում էր, իսկ ուզածն էլ՝ կախվածի ոտքից սոսկ մի կտոր: Բայց ուշացավ, եւ մյուսները՝ ուժեղները, առաջ անցան: Իրար հրմշտելով, ճանկռտելով, կծոտելով՝ շուրջկալեցին կախվածի դին ու կրծում էին ոտքերը, եւ ոսկրերը կրծոտելիս՝ ախորժալի ճպճպացնում ու ճռթացնում էին: Իսկ սովածին մոտ չթողեցին: Նա պպզած նայում էր այդ խրախճանքին, եւ ճաքճքած լեզվով շրթունքներն էր լիզում, իսկ մեծ դատարկ բերանից երկարուձիգ ոռնոց էր գալիս.
– Սո-ված եմ:
Այ թե ծիծաղալու բան էր. նա մեռավ սովածի համար, մինչդեռ սովածին նրա ոտքից մի կտոր անգամ չհասավ: Եվ ես ծիծաղում էի, եւ մյուս բորոտն էր ծիծաղում, եւ նրա կողքին կանգնած կինն էլ ծաղրալի բացում-փակում էր նենգ աչքերը. կկոցել չէր կարող, քանի որ թարթիչներ չուներ:
Իսկ սովածի ոռնոցը գնալով դառնում էր ավելի կատաղի ու ավելի բարձր.
– Սո-ված եմ:
Եվ նրա ձայնի խռխռոցը չքացավ, եւ զուտ մետաղի ձայնը՝ շամփրող ու հստակ, բարձրանում, խփվում էր պատին, եւ պատից հետ մղվելով՝ թռչում էր մթին վիհերի ու սարերի ճերմակ գագաթների վրայով:
Եվ շուտով ոռնացին բոլորը՝ պատի տակ եղածները, իսկ նրանք շատ էին, ինչպես մորեխը, եւ ագահ ու սոված՝ մորեխի պես, եւ թվում էր, որ անդիմադրելի տանջանքից հենց երկիրն է քարե երախը լայն բացած կաղկանձում: Ասես մրրիկից մի կողմ թեքված չորացած ծառերի անտառ՝ ջղաձգորեն շտկված ձեռքերը խոյանում ու կարկառվում էին պատն ի վեր, եւ այդ վտիտ, խղճուկ աղերսող ձեռքերի մեջ այնքան լքում կար, որ քարերը ցնցվում էին, իսկ ճերմակ-կապույտ ամպերը՝ վախվորած փախչում: Եվ անշարժ ու բարձր էր պատը, որն անտարբեր ետ էր մղում շերտատող ու ժանտահոտ խիտ օդը թափանցող ոռնոցը:
Եվ բոլոր աչքերն ուղղվեցին պատի կողմը, եւ հրեղեն ցոլքեր էին սփռում դրանք: Նրանք հավատում ու սպասում էին, որ պատն ուր որ է կփլվի ու նոր աշխարհ կբացվի, եւ հավատով կուրացած՝ արդեն տեսնում էին, թե քարերն ինչպես են խախտվում, թե արյունով ու մարդկային ուղեղներով բտված քարե օձն ինչպես է վարից վեր դողում: Այդ՝ արցունքներն էին գուցե մեր աչքերում դողում, իսկ մենք կարծում էինք՝ պատն է, եւ մեր կաղկանձը դարձավ ավելի շամփրող, որի մեջ հնչեցին մոտալուտ հաղթանակի ցասումն ու ցնծությունը:

V
Եվ այնժամ ահա թե ինչ տեղի ունեցավ: Քարին բարձրացավ վտիտ, կախ ընկած չորուկ այտերով ու սոված պառավ գայլի ճերմակ բաշի նման գզուզ մազերով մի ծեր կին: Ճղճղված շորը մերկացրել էր նրա դեղին, ոսկրոտ ուսերն ու ցամաք, կախ ընկած ծծերը, որ շատերին էին կյանք տվել ու մայրությունից մաշվել: Նա ձեռքերը կարկառեց դեպի պատը, եւ բոլոր հայացքները հետեւեցին դրանց. սկսեց խոսել, եւ նրա ձայնի մեջ այնքան ցավ կար, որ սովածի հուսակտուր ոռնոցն ամոթխած լռեց:
– Ե՛տ տուր երեխուս, – ասաց կինը:
Եվ բոլորս լռել ու անզուսպ ժպտում էինք, եւ սպասում, թե պատն ինչ կպատասխանի: Պատին աչքի զարնվող արնագույն-գորշ բիծը ուղեղն էր նրա, ում այդ կինը կոչում էր «երեխաս», եւ մենք անհամբեր, ահարկու սպասում էինք, թե ինչ կպատասխանի ստոր մարդասպանը: Եվ լռությունն այնքան խորն էր, որ մենք լսում էինք մեր գլխավերում շարժվող ամպերի շրշյունը, եւ անգամ սեւ գիշերն էր դադարել տնքալ եւ սոսկ թեթեւ սուլոցով իր ընդերքից դուրս էր թքում մեր վերքերը ներսից կրծող այրող մանր ավազը: Եվ նորից հնչեց անողոք ու դառը պահանջը.
– Դաժան, ե՛տ տուր երեխուս:
Գնալով մեր ժպիտն ավելի ահեղ ու կատաղի էր դառնում, բայց ստոր պատը լռում էր: Եվ այդ ժամանակ լռած ամբոխից դուրս եկավ մի ազնիվ ու խստադեմ ծերունի եւ կանգնեց կնոջ կողքին:
– Ե՛տ տուր որդուս, – ասաց նա:
Այնպե՜ս ահավոր էր ու այնքա՜ն զվարճալի: Մեջքս ցրտից կուչ էր եկել, եւ մկաններս անհայտ ու ահեղ ուժի հորդումից կծկվում էին, իսկ ուղեկիցս բոթում էր կողս, կռճտացնում ատամները, եւ նեխող բերանից թշշոցով ալիք-ալիք տարածվում էր նրա գարշահոտ շունչը:
Եվ ահա ամբոխի միջից մի մարդ էլ դուրս եկավ ու ասաց.
– Ե՛տ տուր եղբորս:
Եվ էլի մեկը դուրս եկավ ու ասաց.
– Ե՛տ տուր աղջկաս:
Եվ ահա սկսեցին առաջ գալ տղամարդիկ ու կանայք՝ ահել ու ջահել, եւ կարկառում էին իրենց ձեռքերը, եւ անդրդվելի հնչում էր նրանց դառը պահանջը.
– Ե՛տ տուր երեխուս:
Այդժամ ես՝ բորոտս, իմ մեջ ուժ զգացի, սրտապնդվեցի, եւ առաջանալով՝ գոռացի բարձր ու ահեղ.
– Մարդասպա՛ն: Ե՛տ տուր իմ ես-ը.
Իսկ նա, – նա լռում էր: Նենգորեն ու ստորաբար ձեւացնում էր, թե չի լսում, եւ քինոտ ծիծաղը ցնցեց խոցոտ այտերս, եւ մեր հիվանդ, տառապանքից հալումաշ եղած սրտերը լցվում էին խեւ ցասումով: Իսկ պատը դեռ լռում էր՝ անտարբեր ու բութ, եւ այդժամ կինը, վտիտ, դեղին ձեռքերը մոլեգնած թափահարելով, անհողդողդ, նետեց.
– Անիծվա՛ծ լինես, դո՛ւ, որ սպանեցիր երեխուս:
Ազնիվ, խստադեմ ծերունին կրկնեց.
– Անիծվե՛ս դու:
Եվ երկիրն ինքը զիլ հազարաձայն հառաչանքով կրկնեց.
– Անե՛ծք, անե՛ծք, անե՛ծք:

VI
Եվ խոր շունչ քաշեց սեւ գիշերը, եւ փոթորկված ու մռնչացող ծանր զանգվածով ժայռի վրա նետված ծովի պես, ալեկոծվեց տեսանելի ողջ աշխարհը եւ հազարավոր լարված ու ցասումնալի կրծքեր խփվեցին պատին: Արյունոտ փրփուրը ցայտելով ներկեց բարձրում ծանրորեն շարժվող ամպերը, եւ դրանք դարձան հրեղեն ու ահավոր, եւ կարմիր լույս ձգեցին ցած, ուր ինչ-որ մանր, բայց բյուրավոր, սեւ ու վայրագ բան էր թնդում, շառաչում ու ոռնում: Եվ անպատմելի ցավով լի մարող տնքոցով ետ թավալվեց զանգվածն այդ, իսկ պատը մնաց անհողդողդ ու համր, բայց ոչ երկչոտ, եւ ոչ ամոթխած. անձեւ աչքերի հայացքը նրա մռայլ էր ու ահեղ-անխռով, եւ հպարտ թագուհու պես ուսերից վար էր բերում արագ ցած հոսաղ արյան ծիրանագույն թիկնոցը, որի եզրերը կորչում էին խեղված դիակների մեջ:
Բայց ամեն վայրկյան մեռնելով՝ մենք անմահ էինք որպես աստվածներ: Եվ նորից մռնչաց մարդկային մարմինների հզոր հոսանքը եւ ամբողջ ուժով հարվածեց պատին: Եվ նորից ետ թափվեց, եւ այդպես՝ բազմիցս, մինչեւ որ վրա հասավ հոգնությունը, եւ խոր քունը, եւ լռությունը: Իսկ ես՝ բորոտս, հենց պատի տակ էի եւ տեսա, որ պատը՝ հպարտ թագուհին, երերում է, եւ անկման սարսափն էր սարսռած վազում պատի երկայնքով:
– Նա ընկնում է, – գոռացի ես: – Եղբայրք, նա ընկնում է:
– Սխալվում ես, բորոտ, – պատասխանեցին ինձ: Այդժամ ես սկսեցի խնդրել.
– Թո՛ղ որ կանգուն է, բայց յուրաքանչյուր դիակը մի՞թե դեպի գագաթ տանող աստիճան չէ: Մենք շատվոր ենք, իսկ մեր կյանքը՝ ծանր բեռ: Ծածկենք երկիրը դիակներով. դիակների վրա նորերը կգցենք եւ այդպիսով կհասնենք գագաթին: Եվ եթե մեզնից մնա միայն մեկը, գեթ նա կտեսնի նոր աշխարհը:
Եվ ուրախ հույսվ շուրջս նայեցի. եւ միայն թիկունքներ տեսա՝ անտարբեր, յուղոտ, հոգնած: Անվերջ պարի մեջ պտտվում էին այն չորսը, ի մի էին գալիս ու բաժանվում, սեւ գիշերը հիվանդի պես խոնավ ավազ էր թքում, իսկ պատը կանգնած էր անբեկանելի զանգվածով:
– Եղբա՛յրք, – խնդրում էի ես: – Եղբա՛յրք:
Բայց ձայնս ռնգային էր եւ շնչառությունս գարշահոտ, եւ ոչ ոք չէր ուզում լսել ինձ՝ բորոտիս:
Վի՛շտ… Վի՛շտ… Վի՛շտ…

Ռուսերենից թարգմանեց Լեռնիկ Դալլաքյանը