ԹՈՒՄՈ ստեղծարար տեխնոլոգիաների կենտրոնը 2019-ի հուլիսին ձեռնարկել էր «Ուրիշ հուլիս» հատուկ աշխատարանների շարք, որոնցից մեկի` գրող Աննա Դավթյանի վարած «Պոեզիա առանց հանգի» աշխատարանի արդյունքում ստեղծված բանաստեղծությունները սիրով ներկայացնում ենք մեր ընթերցողներին:
Մուշեղ Էլոյանը ծնվել է 2002-ին Արարատի մարզի Այգեպատ գյուղում: Սովորում է Երեւանի մշակույթի պետական քոլեջում` ռեժիսուրա բաժնում: Մինչեւ դասընթացը կարծում էր, որ ժամանակակից գրականությունը փորձում է նմանակել հնին, իսկ հիմա հասկացել է, որ հնից տարբերվելը լավ է: Սիրում է շոկոլադ, տապակած կարտոֆիլ, լոգանք ընդունել:
***
Արթնացնում է մայրս վաղ առավոտյան`
Նայելով պատուհանի կիսամութին,
Մի քանի անգամ նստում եմ անկողնում
Ու նորից պառկում,
Նորից նույն ձայնը, ու վեր եմ կենում,
Լվացվում եմ, բայց չեմ թարմանում,
Պահարանից գտնում ու հագնում եմ
Ամենահին ու մաշված շորերը:
Նստում եմ մեքենան
Ու երազում սեփական մեքենայի մասին:
Հասնելով դաշտ` դատարկում եմ մեքենան`
Նույն արկղերը ու նույն հոտը:
Ծիրան ենք քաղում:
Ես տեղափոխում եմ լցված դույլերը`
Նեռվայնանալով ոտքիս տակի
Չոր, փշոտ խոտերից
Ու ճնջռթիկ արեւից:
Երազում եմ քայլել գազոնի վրայով, հով ծառերի
տակով: Ոտքիս մեջ է ընկնում սպիտակ խխունջը
Ու խրթալով ճզմվում:
Դույլը դատարկում եմ.
Նորից նույն բողոքները շարողների կողմից.
«Ծիրանը հասած է, վնասված է»,
Նեռվայնանում եմ
Ու երազում հայտնվել բեմում,
Լսել գովեստի խոսքեր:
Հեռվից կանչում են ինձ,
Նորից անցնում եմ նույն ճանապարհով…
Երեկոյան հասնում եմ տուն
Ու երազել եմ ուզում:
Ափսոս, որ հոգնած եմ…
***
Կիեւյանի զույգ մայթով քայլելիս,
Ամեն անգամ հասնելով փողոցի մեջտեղը`
Ձախ ա թեքվում գլուխս մեխանիկորեն,
Հիշում ա ուղեղս խանութը հայելիների:
Հիմա կանցնեմ, կնայեմ հայելիներին բոլոր,
Որ շարված են մայթին զույգ,
Վերջին հայելին` նախշերով,
Ես էդքան էլ չեմ սիրում:
Թեքվեցի,
Բայց ո՞ւր են հայելիները,
Ինձ չեմ տեսնում:
Նայում եմ, դռան վրա գրած ա`
«ՀԱՅԵԼԻՆԵՐ»:
Փաստորեն աշխատում ա մեխանիկան:
Խանութն էր փակ`
Առաջին անգամ:
***
Արտաշատի կեղտոտ մայթերով
Քայլում էինք` ես, մամաս, քույրս,
Փոքր էի էդ ժամանակ` չորս-հինգ տարեկան,
Տնից դուրս գալիս մաման ասեց.
– Հանկարծ դրսում բան չուզես:
Ու քայլում էինք մայթերով Արտաշատի կեղտոտ,
ես դիմեցի մորս սրտաճմլիկ մի ձայնով.
– Մամ, որ մեծանամ, գոնե մի հատիկ ռետին կառնե՞ս:
Ձգտում էի մի ռետինի,
Որի վրա փիղ էր նկարած,
Հիմա ունեմ հավաքածու ռետինների`
Ավելի քան երկու հարյուրը,
Ու մենակ փիղ չկա,
Անբնական ու բնական ամեն բան:
***
«Բնապահպանը չի՞ սատկացնում
Ականջի տակ տզզացող մոծակին»,-
Մտածում եմ ու քորում:
«Ճանճի փեդը չի՞ ջարդում
Էդ զզվելի սեւի գլխին»:
Մտածում եմ ու բարձրացնում ձեռքս:
«Երբ քայլում է փողոցով,
Իջնում ու ներողությո՞ւն է խնդրում
Մրջյունի դիակից»:
Մտածում եմ ու ճզմում հերթական մրջյունին:
***
ծիծեռնակները հագած
դասական կոստյումներ
օդում պտույտ են անում
ամեն շրջանին իջնում են ներքեւ
մոտ մեկ մետրով
ցանկանում են հասնել
լողավազանի ջրին
ծարավ են…
մի քանի շրջանից դանդաղում են ու
կտուցները կպցնում քլորոտ
զանգվածի հանդարտ մակերեսին
ջրի վրա ծնվում են օղակներ
որ մեծանում են վայրկյան-վայրկյան
կերծես քարտեզի վրա նշում են
երկրաշարժի էպիկենտրոնը
