***
Ով է տեսել`
քաղաքն ինչպես է
ամեն երեկո
6 անց յոթ մեռնում.
տեսել եք մարդիկ
ինչպես են
ուղիղ ոտքերով
ծուռ քայլում,
թաքուն ժպտում,
թաքուն լացում,
և խոսում անգամ
թաքուն…
Տանիքների վրա
իջնող
ձյունը
հազիվ է զսպում
որ չհեծկլտա
ու չվերածվի
անձրևի:
Ով է տեսել
էթնիկ
մարդիկ,
էթնիկ լեռներ,
էթնիկ քարեր
ու էթնիկ սեր…
Երևի այդպես են
ապրում
խիստ անհետացող
երգերը.
կամ էլ
ոչ ոք չի տեսել
քաղաքն ինչպես է
ամեն երեկո
6 անց յոթ մեռնում:
***
Միայն
դու կարող էիր
իմը լինել:
***
Մշուշից հետո
ամպերը
քեզ նման են:
***
Վախենալու բան է
սերը,
երբ
նրա պատճառով
սկսում ես
սիրահարվել:
***
Երբեք
չեմ նկատել,
որ
քաղաքում
մարդիկ են ապրում.
…քո մեջ
ինչ – որ
աննման բան կա:
***
Մեռնելու
տեղ լինի,
ապրելը
ոչինչ…
***
Գիշերը
միշտ
նույն բանի
մասին է խոսում:
***
Ամպերը
հետո
կպատմեն,
թե ինչու
մնացին
երկնքում:
***
Հետո
կսկսենք
ավելի խիստ
կարոտել.
և հուշերը
կամաց-կամաց
կվերածվեն
նոր ու չավարտվող
պատերազմի …
( Մենք հողի տակ ծովից-ծով հայրենիք ունենք):
***
Երգեր կան,
որոնք
կիսատ են
երգվում:
Ձիերը
նրանց փոխարեն են
հայտնվում
ճանապարհներին…
ԵՎ որքան կուզեք
աղավնիներ
բաց թողեք.
միևնույն է
խաղաղությունը
բերում են
արծիվները:
( …ճախրանքի բոլոր զենքերը
հակիրճ կենսագրություն են դառնում, երբ ընդհատվում են վերադարձի արահետներին
խաչվող առավոտները):
Առավոտները
Արցախում
վաղուց
անծայրածիր են…
***
Կարո՞ղ եմ
քեզ հիշել,
երբ
համբուրելու
ցանկություն
ունենամ․․․
․․․սերը բացառում ենք իհարկե։
***
Ձանձրալի է
նայել
պատուհանին
առանց քեզ։
***
Իհարկե
վաղը
նույնպես
կարելի է հանդիպել,
բայց
վաղը
այսօրվա
չափ իմը և քոնը
չի լինելու․․․
***
Տերևները
ամեն անգամ
քո մասին
ինչ -որ բան
ասում են
միայն
քամուն․
․․․ես սիրահարվել եմ քամուն։
***
Լռության մեջ
անտանելի է
հիշել քեզ․
***
Մի քիչ
հետո երեկոն
կսպառի
ինքն իրեն․
հետո
բոլորը կմեղադրեն
կամ ինձ,
կամ քեզ։
