լավ, լավ, արի չխոսենք կյանքի իմաստ կամ էլ նման ինչ-որ բանի մասին,
ավելի լավ է այն մասին, թե ինչպես է նկուղային բառի առաստաղին կախված լուսալամպի տակ
բուրում կպչուն շամբուկով ու ծխախոտով
ուրբաթ օրերին մարդկանցով միշտ լեփ-լեցուն
եւ գեղեցիկները, արբածները ու ոչ մենք վազում են ծխելու՝ նա կոշիկներով, նե ոտքի մատների վրա, բոբիկ
ներա ձեռքին բոկոտնիկ է՝ կոտրված կրունկով,
նա ծիծաղում է այնպես, որ քիչ է մնում շունչը կտրվի
գրողի ծոցը նրանք, աշխարհի կարգն էլ հետները․ այս ամենն անուժ ու փտած բան է
պատմիր ինձ այն մասին, ինչպես են գեղեցիկներն ու ոչ մենք ժամանում հարավ, վարձում տուն,
ինչպես են ծեր կանայք նրան ափսեով մրգեր տալիս ներա համար,
եւ թե ինչպիսի անխիղճ խաբեբաներ են տաքսիստները,
եւ թե ինչպես է իրենց բակի մի կին պարանից հավաքում ծռմռված սպիտակեղենը
օսլայից փայտացած,
որքան քիչ բան է նրանց պետք, թանկագինս
որքան քիչ
պատմիր ինձ այն մասին, թե ինչպես է կարևորն ըմբռնածը միայնակ,
թե ինչպես են արևառների ծիծաղները սխտորի պես ճերմակ,
եւ այն մասին, թե ոնց է տապալում առաջին ծխախոտը,
եթե ծխես այն սոված փորին,
խոսիր հետս բաների մասին հասարակ
ինչպես են սիրահարներին կերակրում թանձր առկայծող նյութով,
եւ ոնց են ծերունիներն ուզում մի փոքր շունչ քաշել մենակության մեջ,
ինչպես են ավտոբուսի եղյամապատ ապակին,
թևքերով սրբելով,
խոսում մահացածի մասին, ինչպես ողջի
ինչպես են գեղեցիկներն ու ոչ մենք առաջին անգամ համբուրում միմյանց ականջաբլթակները՝ երկչոտ, վախվխորած,
ինչպես են ձայնակցում ռադիոյին՝ խցանումների մեջ մնացած,
ինչպես են կոշիկի տուփի մեջ տանում թաղելու կատվին՝
հին շորում փաթաթած՝ սառը տիկնիկի պես,
ինչպես են հարավում զանգում հեռախոսները, իսկ նրանք չեն վերցնում,
որպեսզի ծանր շնչելով չասեն․ «մամ, ամեն բան կարգին է»,
ինչպես են նրանք ապագա տղաներին ամեն տեսակ հիմար անուններով կոչում․
չափազանց հրաշալի ու հասարակ են՝
մենք լինելու համար։
պատմիր ինձ, սեր իմ, թե ինչպես է նե հենց կոշիկներով բարձրանում նրա մոտ՝ անկողնուն
եւ կարդում է «թերեսա բատիստին՝ պատերազմից հոգնած»,
եւ ոլորում է աչքերը, որպեսզի բարձր չարտասվի
եւ ինչպես են մարդիկ սիրում ինքնասպան լինել տարբեր ձևերով,
որպեսզի չմեռնեն
պատմիր այն մասին՝ ինչպես է նա ակնոց կրում առանց ոսպնյակների, որ տարիքով ավելի մեծ թվա,
որ դուր գա հսկիչ տիկնոջը,
պահակ կնոջը,
քարտուղարուհուն հայրիկի,
բայց երբ նստում է ընթրելու ընկերների հետ ու տրվում բամբասանքին,
հանում է այն՝ դառնալով հազիվ տասնյոթ տարեկան
պատմիր ինձ այն մասին, թե ինչպես են ամառային հրավառությունները ծովի վրա բռնկվում ճարճատելով,
ինչու է հենց այն լուսանկարը, որտեղ միասին եք, միշտ աղոտ,
ինչպես է մի հաղորդագրությունը վերածվում
երկար տարիների ստորացման բնաբանի, եւ ինչպես են ծնոտները սեղմվում չարությունից ասես մանրահատիկ փոշու վերածելիս լինեն ադամանդները,
ինչու ենք մենք միշտ պարտվում հրեշավոր կերպով,
երբ մնացած բոլորին պետք է երջանիկ թվայինք,
այլևս չսիրող
ինչու են մեզ մեր տեղը ցույց տվողների մատները միշտ թքի ու ճարպի մեջ կորած,
ինչու նրանց հետ կարելի է խոսել բոլոր թեմաներից,
բացի ամենակենսական բաներից,
ինչու ոչ մի ցավ երբեք չի արդարացնում այն բանով,
որ մենք այդքան ճիշտ նրա մասին գրել ենք ինչ-որ պահի
պատմիր ինձ, ինչպես են նրանք, որոնք ասելու բան չունեն, սիրում խնջույքները,
ուր շատ լրագրողներ կան,
բոլոր այդ դերասանուհիները,
սիրուհիները,
սրտակերները
բողոքում սթրեսներից,
հարցեր լուծելուց,
հետևում նրան, ինչպես են իրենց կուռքերը հող ու փոշի դառնում,
պատմիր ինձ ինչպես հոգուն՝
ինչու մի ժամանակ գեղեցիկ մեզ վրա արհամարհական ծամածռություն աճեց,
ինչու ենք մենք քնատ չար մսի կտորներ,
կամ ավելի լավ է նրանց մասին պատմիր՝ հրվանդանի մոտ
ահա նրանք նստած են ծովափին միմյանց գրկում,
դաստակնեը խրած ավազում,
եւ որոշում են՝ ով պիտի գնա, լվա ձեռքերը և ներքև իջնի՝
դանակ խնդրելու ձկնորսներից, որպեսզի դդում ու անանաս կտրի,
նրանք անգամ բուրում են մեխակի պես կամ անիսոնի,
բացարձակ ոչ մեզ նման,
զգալիորեն լավ մեզնից։
Թարգմանությունը ռուսերենից՝ Անահիտ Ղազախեցյանի
