«Քեփիթըլ» հյուրանոցում միայն հարուստ մարդիկ են կանգ առնում։ Նրանց համար գոյություն ունեն միայն լիվրեյներ[1] հագած դռնապաններ, ֆրակ հագած, իսպանական ակցենտով երկարոտն մատուցողներ, նրանց տրամադրության տակ են անձայն, ամբողջովին ապակեպատ վերելակները, դռան բրոնզե բռնակները՝ որևիցե մատնահետք պահպանելու իրավունք չունեցող, ինչի համար փոքրիկ հարասլավուհին օրական երկու անգամ փայլեցնում է դրանք, գորգերով ծածկված սանդուղքները, որոնք հյուրերն օգտագործում են այն ժամանակ, երբ վերելակում վրա է հասնում կլաուստրոֆոբիան․ նրանց տրամադրության տակ են մեծ բազմոցները, մզդակած ծածկոցները, նախաճաշը անկողնում, օդորակիչները, ճերմակ սրբիչները, օճառները, անուշաբույր շամպունները, զուգարանակոնքի կաղնե նստոցները, թարմ լրագրերը: Կեղտոտ սպիտակեղենի հարցերով զբաղվելու համար Աստված հատուկ նրանց համար ստեղծել էր Անջելոյին, իսկ Հատուկ պատվերների համար՝ Զապատային․ նրանց համար են միջանցքներով այս ու այն կողմ վազվզում սպիտակավարդագույն համազգեստներով աղախինները, և այդ աղախիններից մեկը ես եմ։ Բայց հավանաբար «ես»-ը չափից ավելի ուժեղ է ասված։ Ինձանից գրեթե ոչինչ չի մնում, երբ միջանցքի ամենավերջում գտնվող խորդանոցում հագնում եմ ֆիրմային զոլավոր խալաթը։ Չէ՞ որ ես ազատվում եմ իմ սեփական գույներից, անվնաս հոտերից, սիրելի ականջօղերից, համարձակ շպարից և բարձրակրունկ կոշիկներից։ Ինչպես նաև իմ արտասովոր լեզվից, տարօրինակ անունից, զավեշտապատումների իմ ըմբռնումից, միմիկական կնճիռներից, այս կողմերի համար անծանոթ, բայց իմ սիրելի ճաշատեսակներից, տարբեր մանր-մունր միջադեպերի մասին հիշողություններից․ ազատվում եմ՝ բոլորովին մերկ մնալով, թեև այդ սպիտակավարդագույն համազգեստը հագիս է, ասես ծովային ալիքների մեջ լինեմ։ Եվ այդ պահից սկսած Ինձ է պատկանում ամբողջ երրորդ հարկը։
Ամեն շաբաթ՝ հանգստյան օրերին, առավոտյան ութից այստեղ եմ գալիս։ Շտապելու կարիք չկա, քանի որ հարուստ մարդիկ առավոտյան ութին դեռ քնած են լինում։ Հյուրանոցը գուրգուրում, քնքշորեն օրորում է նրանց, ասես հսկայական խեցի լինի տիեզերքի կենտրոնում, իսկ նրանք՝ թանկարժեք մարգարիտներ։ Հեռվում՝ ինչ-որ տեղ, արթնանում են ավտոմեքենաները, իսկ գնացքի վագոնները թեթևակի ցնցում են խոտածածկի կատարները։ Հյուրանոցի բակը դեռևս պատված է զով ստվերով։
Հետնամուտքից եմ ներս մտնում և միանգամից զգում եմ ախտահանող միջոցների, լվացքի և անընդմեջ փոփոխվող կենվորների առատությունից քրտնած պատերի տարօրինակ, խառը հոտերը։ Վերելակը սիրալիր կերպով կանգ է առնում իմ դիմաց։ Սեղմում եմ հինգերորդ հարկի կոճակը և բարձրանում եմ տնօրենիս՝ տիկին Լանգի մոտ՝ հրահանգներ ստանալու։ Երրորդ և չորրորդ հարկերի միջև ամեն անգամ խուճապ հիշեցնող մի զգացում է համակում ինձ․ հենց հիմա վերելակը կանգ կառնի, և ես ճիշտ մանրէի նման ընդմիշտ կմնամ «Քեփիթըլ» հյուրանոցի որովայնում։ Իսկ երբ Հյուրանոցն արթնանա կսկսի անշտապ մարսել ինձ, կհասնի մտքերիս և կներծծի այն ամենը, ինչ դեռ մնացել է ինձանից, կկշտանա ինձանով, մինչև որ անձայն կանհետանամ։
Սակայն վերելակը գթասրտորեն դուրս է թողնում ինձ։
Տիկին Լանգը նստած է իր գրասեղանի մոտ՝ ակնոցը քթի ծայրին։ Հենց այդպիսի տեսք պետք է ունենա բոլոր աղախինների տիրակալը, ութ հարկերի նախագահը, հարյուրավոր սավանների և բարձի երեսների հանդերձապահուհին, գորգերի և վերելակների կառավարիչը, խոզանակների և փոշեկուլների ախոռապետը։ Ակնոցի վրայից նայում է վրաս և գտնում է միմիայն ինձ համար գծված թերթիկը, որի վրա ամբողջ երրորդ հարկի ախտորոշումն է՝ յուրաքանչյուր համարի վիճակը։ Տիկին Լանգը Հյուրանոցի կենվորներին չի նկատում։ Հնարավոր է ավելի բարձր անձնակազմի համար նրանք ինչ-որ նշանակություն ունեն, թեև դժվար է ավելի կարևոր և ներկայանալի մեկին պատկերացնել, քան տիկին Լանգն է։ Նրա համար Հյուրանոցը, ըստ երևույթին, անթերի կառույց է, կենդանի, թեև անշարժ արարած, որի մասին անհրաժեշտ է հոգ տանել։ Իհարկե, նրա վրայով թռնում, լողալով անցնում են մարդիկ, իրենց մարմինների ջերմությամբ տաքացնում են դրա մահճակալները, ջուր են խմում նրա բրոնզե պտուկներից։ Բայց երկար չեն մնում․ գալիս են և գնում։ Իսկ մենք և Հյուրանոցը մնում ենք։ Դրա համար էլ տիկին Լանգը մի խոսք անգամ չի ասում մարդկանց մասին․ խոսքը միայն համարների մասին է․ բնակեցված է, հավաքված չէ, ազատվել է, արդեն մի քանի օր է, ինչ դատարկ է։ Ընդ որում՝ անխրախուսելի հայացքով նայում է պատշաճ հագուստիս, հապճեպ արված շպարիս։ Եվ ահա ես, զինված տիկին Լ․-ի վիկտորյանական դարաշրջանի գեղեցիկ ձեռագրով գրոտած թերթիկով, գնում եմ միջանցքով՝ մարտավարություն մշակելով և ուժերս հաշվարկելով։
Գնում եմ և անկախ իմ կամքից՝ տնտեսական գոտուց անցում եմ կատարում Հյուրերի Գոտի։ Այդ մասին է վկայում յուրահատուկ բույրը․ պետք է խորը շունչ քաշես, որպեսզի զգաս այն։ Երբեմն ինձ հաջողվում է անել դա․ տղամարդու «Արմանիի» կամ «Լագերֆելդի» կամ էլ ծայրահեղ նրբաճաշակ «Բուշերոնի» հոտն եմ զգում։ Այդ հոտերը ծանոթ են ինձ «Վոգ» խանութի էժանագին օրինակներից, գիտեմ, թե ինչ տեսք ունեն օրինակների սրվակները։ Բացի այդ՝ դիմափոշու, կնճիռների դեմ քսուքի, մետաքսի, կոկորդիլոսի կաշվի, անկողնու վրա թափված «Կամպարիի[2]», նրբագեղ շագանակահերների համար նախատեսված «Կապրիզ» ծխախոտի հոտն է գալիս։ Ահա թե ինչպիսինն է երրորդ հարկի ինքնատիպ բույրը։ Կամ ավելի կոնկրետ երրորդ հարկի ինքնատիպ բույրի առաջին շերտը, որը միանգամից ճանաչում եմ, ինչպես հին ծանոթի, երբ գնում եմ դեպի իմ փոքրիկ խորդանոցը, որտեղ տեղի է ունենում Կերպարանափոխումը։
Հագնելով սպիտակավարդագույն համազգեստային խալաթը՝ արդեն այլ կերպ եմ նայում միջանցքին։ Չեմ փորձում հոտեր որսալ, չեմ փնտրում արտացոլանքս դռների բրոնզե կպչուկների մեջ, ականջ չեմ դնում սեփական քայլերիս։ Այժմ ինձ համար միջանցքի հեռանկարում են միայն դռների վրայի համարակալված ուղղանկյունիկները։ Այդ ութ ուղղանկյունիկներից յուրաքանչյուրի հետևում սենյակ է, քառակուսի ծախու տարածք, որը մի քանի օրը մեկ տրվում է մեկ ուրիշին։ Չորս համարների պատուհանները նայում են դեպի բակ, որտեղ միշտ կանգնած է շոտլանդական հագուստով մորուքավոր մի մարդ և պարկապզուկ է նվագում։ Ենթադրում եմ, որ կեղծ շոտլանդացի է։ Չափից ավելի խանդավառ է։ Դիմացը գլխարկ է՝ մեջը մանրադրամներ, որոնք պետք է այնքան գրավեն, որ ավելանան։
Դեպի բակ նայող պատուհաններով մյուս չորս սենյակներն այդքան լուսավոր չեն, այնտեղ կիսախավար է։ Բոլոր ութ սենյակները գլխումս են, թեև դեռ չեմ տեսնում դրանք։ Աչքերս միայն դռների բռնակներն են նկատում։ Դրանցից որոշների վրա կախված է «Don’t disturb» ցուցանակը։ Հրաշալի է․ ես ոչ ոքի չեմ ուզում անհանգստացնել՝ ո՛չ մարդկանց, ո՛չ նրանց սենյակներին, և լավ կլինի, որ նրանք էլ չխանգարեն ինձ երրորդ հարկի լիիրավ տիրուհին զգալուն։ Երբեմն կախված է լինում «The room is ready to be serviced» ցուցանակը։ Այդ գրվածքն ինձ նախապատրաստում է։ Կա նաև տեղեկատվության երրորդ տեսակ՝ դրա բացակայությունը։ Այս ամենն էներգիայով է լիցքավորում ինձ, մի փոքր հուզում և արթնացնում աղախնի՝ մինչև այս պահը քնած մասնագիտական ուշիմությունը։ Երբեմն, երբ սենյակից տարածվող լռությունը չափից ավելի արտահայտիչ է, ականջս հպում եմ դռանը և լարում լսողությունս, կամ էլ կողպեքի ծակից ներս եմ նայում։ Ավելի լավ է այդպես, քան մի գրկաչափ սրբիչներով ներխուժեմ սենյակ և հանկարծակի հանդիպեմ վախեցած, մերկությունը ծածկել փորձող կենվորին կամ ավելի վատ, այնպիսի խորը քուն մտած տեսնեմ հյուրին, որ ասես նույնիսկ գոյություն չունի։
Այդ պատճառով էլ հետևում եմ դռների վրայի ստվարաթղթերի հրահանգներին։ Դրանք ինձ համար վիզա են, որը ճանապարհ է բացում դեպի փոքրիկ աշխարհ՝ Համարների աշխարհ։
220 համարը դատարկ է։ Ճմռթված անկողին, ինչ-որ մեկի դառը շտապողականության, անհանգիստ քնի, իրերի տենդագին հավաքման հոտ։ Վաղ առավոտյան մեկնած մարդը հավանաբար օդանավակայան կամ գուցե կայարան էր շտապում։ Իմ նպատակը նրա ներկայության ոչնչացնումն է անկողնուց, գորգից, պահարաններից, մահճասեղաններից, լոգասենյակից, պաստառների վրայից, մոխրամաններից, օդից։ Այդ ամենն անելն ամենևին էլ հեշտ չէ։ Սովորական մաքրումը բավական չէ։ Մեկնած կենվորի կողմից թողնված դեմքի բեկորները պետք է դուրս մղել սեփական դիմազրկությամբ։ Դրա համար էլ անհրաժեշտ է Կերպարանափոխությունը։ Պետք է ոչ միայն հայելու միջից լաթով մաքրեմ այդ դեմքի արտացոլանքի մնացորդները, այլև հայելին լցնեմ իմ սպիտակավարդագույն անդիմությամբ։ Շտապելու կամ ցրվածության պատճառով թողնված հոտը պետք է խեղդեմ իմ անհոտությամբ։ Դրա համար եմ այստեղ անհրաժեշտ՝ իբրև պաշտոնական, բայց քիչ կարևոր անձ։ Այդ ամենով էլ զբաղվում եմ։ Կանանց դեպքում չարչարանքն ավելի շատ է։ Կանանցից հետո ավելի շատ հետքեր են մնում, բայց պատճառը միայն այն չէ, որ նրանք տարբեր մանր-մունր բաներ են մոռանում։ Նրանք բնազդաբար փորձում են սեփական տան սուռոգատի վերածել հյուրանոցային համարը։ Արմատներ են թողնում այնտեղ, որտեղ կարողանում են, ճիշտ քամու միջոցով ցրվող սերմերի նման։ Պահարաններում կախում են հոգին տանջող անհանգստությունները, լոգասենյակներում անամոթաբար թողնում են տարփանքն ու միայնությունը։ Բաժակների և ծխուկների վրա թեթևամտորեն թողնում են Իրենց շրթունքների հետքերը, լոգարանում՝ մազերը, հատակներին տալկ են թափում, որը նենգաբար մատնում է նրանց ոտնաթաթերի գաղտնիքները։ Ոմանք անկողին մտնելիս չեն մաքրում իրենց շպարը, և այդ ժամանակ բարձը, Վերոնիկայի այդ հյուրանոցային ծածկոցը, ցուցադրում է ինձ նրանց դեմքը։ Իսկ թեյավճարներ չեն թողնում։ Դրա համար տղամարդկային ինքնավստահություն է նրանց հարկավոր։ Չէ՞ որ տղամարդու համար աշխարհն ավելի շուտ շուկա է, քան թատրոն։ Նա նախընտրում է նախապես վճարել ամեն ինչի համար։ Տղամարդն ազատ է միայն այն ժամանակ, երբ վճարում է։
Հաջորդը 224 համարն է, որտեղ ճապոնացի ամուսիններ են ապրում։
Նրանք վաղուց են այստեղ, և նրանց համարում ես ինձ զգում եմ ինչպես իմ տանը։ Լուսադեմին են արթնանում, հավանաբար որպեսզի ավելի շատ թանգարաններ, պատկերասրահներ, խանութներ այցելեն, անվերջ նկարեն քաղաքը, կամացուկ թափառեն քաղաքի փողոցներով և տեղ զիջեն մետրոյում։
Նրանց զբաղեցրած համարը, որը երկուսի համար է նախատեսված, շատ նրբագեղ է։ Սակայն անբնակ է, բառիս բուն իմաստով։ Այստեղ՝ հայելու տակ, կոմոդի վրա, պատահական թողնված իրեր չկան։ Ճապոնացիները հեռուստացույց չեն նայում, ռադիո չեն լսում, կառավարման փայլուն վահանակի վրա մատնահետք անգամ չկա։ Լոգարանում ջուր չկա, հայելու վրա կաթիլներ չկան, գորգի վրա փշրանքներ չկան։ Բարձերի վրա չի մնում նրանց գլուխների դիրքը։ Սպիտակավարդագույն խալաթին չեն կպչում նրանց կորցրած սև մազերը։ Եվ չեն զգացվում նրանց հոտերը, ինչը փոքր-ինչ անհանգստացնում է։ Միայն «Քեփիթըլ» հյուրանոցի հոտն է գալիս։
Մահճակալի կողքին երկու զույգ մաքուր, հաճելի ոտնամաններ են՝ կողք-կողքի կանգնած, ասես ժամանակավոր ազատված լինեն ծառայությունից։ Մեկը մի փոքր մեծ է, իսկ մյուսը՝ ավելի փոքր։ Մահճասեղանին ուղեցույց է դրված՝ ցանկացած զբոսաշրջիկի սուրբ գիրքը․ լոգասենյակում կոկիկ դասավորված են անձնական օգտագործման պարագաները՝ գործառնական, աչքի չընկնող։ Այնպես որ ես միայն սպիտակեղենն եմ փոխում, ընդ որում՝ այնպիսի խառնաշփոթ եմ ստեղծում, որը նույնիսկ մեկ ամսվա ընթացքում նրանք չենք ստեղծի։
Այստեղ հավաքելով՝ ամեն անգամ հիանում և զարմանում եմ․ ինչպե՞ս կարելի է գոյություն ունենալ այնպես, ասես ամենևին էլ գոյություն չունես։ Նստելով մահճակալի ծայրին՝ տոգորվում եմ այդ անգոյությամբ։ Բացի այդ՝ հուզում է նաև այն, որ ճապոնացիները միշտ մի փոքր թեյավճար են թողնում․ երկու մետաղադրամ՝ դրված ուղիղ բարձի մեջտեղում, որոնք պետք է վերցնեմ։ Դա յուրատեսակ նամակ է, տեղեկատվություն։ Այդպիսի երկխոսության մեջ ենք․ նրանք թեյավճար են թողնում ինձ՝ ասես ներողություն խնդրելով, որ այդքան քիչ հոգս են պատճառում, որ չեն աղմկում, որ չեն հարմարվում շուրջը տիրող համընդհանուր քաոսին։ Մտավախություն ունեն, որ նման պահվածքը կարող է հիասթափեցնել, բարկացնել ինձ։
Համեստ թեյավճարները երախտիքի նշան են նրա համար, որ թույլ եմ տալիս նրանց գոյություն ունենալ այնպես, ինչպես նրանք են ուզում, ինչպես կարողանում են։ Ես փորձում եմ վարձահատույց լինել շփման նման եղանակի համար․ սիրով եմ փոխում սպիտակեղենը։ Թափ տալով՝ փոփոլացնում եմ բարձերը, շոյում եմ սավանները, որոնք նրանք ի վիճակի չեն ճմռթելու, ասես նրանց մարմինները պակաս նյութական են, քան մնացած բոլոր մարդկանց մարմինները։
Առանց շտապելու անում եմ այդ ամենը՝ ակնածանքով, շնորհ անող մարդու հրաշալի զգացմամբ։ Անէանում և մոռացության եմ մատնվում այդ զգացման մեջ։ Իմ սիրով եմ համակում սենյակը՝ քնքշորեն դիպչելով իրերին։ Իսկ ճապոնացիները հիմա մետրոյում հավանաբար կանխազգում են այդ ամենը՝ հերթական թանգարան կամ անծանոթ քաղաքի հետ հերթական ժամադրության ուղևորվելով։ Մի պահ նրանց աչքերում բոցավառվում է հյուրանոցային համարը (տագնապալից թախիծ, վերադառնալու հանկարծակի զգացում), բայց իմ ստվերն անգամ չկա այնտեղ։ Իմ սերը, որը նրանք հավանաբար կարեկցանք կանվանեին, ո՛չ դեմք ունի, ո՛չ էլ սպիտակավարդագույն համազգեստ հագած մարմին։ Այնպես որ թեյավճարները ոչ թե ինձ են թողնում, այլ սենյակին դրա՝ համաշխարհային տարածության մեջ անխոս գոյության և անբացատրելի անկայունության աշխարհում կայունության համար։ Բարձի վրա թողնված երկու մետաղադրամները կօգնեն պահպանել պատրանքը, ասես թե նման սենյակները գոյություն ունեն նույնիսկ այն ժամանակ, երբ հասու չեն աչքին։ Երկու մետաղադրամները ցրում են ամենասարսափելի վախը, թե աշխարհը գոյություն ունի միայն քո սեփական, դրան նայող աչքերում, և այլևս ոչ մի տեղ ոչինչ չկա։
Նստել և շնչում եմ այդ համարի սառնությունն ու դատարկությունը՝ հարգանքով լցված ճապոնացի ամուսինների հանդեպ, որոնց ճանաչում եմ միայն լքված ոտնամանների վրա մնացած ոչ նյութական ձևից։
Սակայն այդ փոքրիկ տաճարից հեռանալու ժամանակն է։ Եվ ես հեռանում եմ (այնքան կամացուկ, ասես ուղղակի շունչ եմ քաշում) ու կես հարկ ներքև եմ իջնում, քանի որ եկել է Նախաճաշելու ժամանակը։
Մյուս հարկերի սպիտակավարդագույն արքայադստրերն արդեն նստած են սանդուղքին և կրծոտում են ծորացող կարագով իրենց տոստերն ու սուրճ են խմում։ Կողքիս Մարիան է՝ հնդկուհու արտաքինով գեղեցկուհին, հետո Անջելոն է նստած՝ Կեղտոտ սպիտակեղենի գիտակը, և Պեդրոն՝ ըստ երևույթին, Մաքուր սպիտակեղենինը․ չափից ավելի պատկառելի տեսք ունի։ Տեղ-տեղ սպիտակած մորուքով և խիտ սև մազերով։ Քարոզիչ-քահանայի է նման, որը նստել է հանգստանալու՝ հոգեմաշ եղած իր խանդավառ ճանապարհորդությունից։ Պեդրոն «Ճանճերի տիրականլ»-ն է կարդում և որոշ արտահայտություններ ընդգծում է մատիտով, իսկ որոշները ուղղակի ընթերցում է՝ սուրճ խմելով։
-Պե՛դրո, ո՞րն է քո մայրենի լեզուն, – հարցնում եմ ես։
Նա գրքի վրայից բարձրացնում է գլուխը, մաքրում կոկորդը, ասես նոր է քնից արթնանում․ ըստ երևույթին, հարցս մտքում իր մայրենի լեզվով է թարգմանում, այլապես ինչպե՞ս բացատրել նրա կարճատև բացակայությունը։
Նրան ժամանակ է հարկավոր` ուշքի գալու, իր հիմնական ռիթմը որսալու, այն մի բառով անվանելու, այդ բառը թարգմանելու և բարձրաձայն արտաբերելու համար։
-Կաստիլերեն։
Հանկարծ անհարմար եմ զգում ինձ։
-Իսկ որտե՞ղ է Կաստիլյան, – հարցնում է Անան` իտալուհին։
-Կաստիլյա-Բաստիլյա, – փիլիսոփայաբար բարբառում է Վեսնան` սիրունիկ հարավսլավուհին։
Պեդրոն մատիտով ինչ-որ բան է ստվերագծում և բառերի դեմ առնելով` խորասուզվում է հեռավոր ժամանակների մեջ, երբ մարդիկ հսկայական տարածություններ էին նավարկելով անցնում, որոնք մենք այժմ Եվրոպա և Ասիա ենք անվանում։ Ճանապարհին միախառնվում էին, ինչ-որ տեղ բնակություն էին հաստատում, հետո նորից ճանապարհ էին ընկնում` իբրև դրոշակ տանելով իրենց սեփական լեզուները։ Հսկայական ընտանիքներ էին կազմում, թեև ամենևին էլ միմյանց չէին ճանաչում, և այդ ամենի մեջ միակ հաստատունը լեզուն էր։
Սկսում ենք ծխել, իսկ Պեդրոն այդ ընթացքում գրաֆիկներ է գծում, նմանություններ է փնտրում և բառերից արմատներ է դուրս բերում, ճիշտ բալի կորիզների նման։ Նրանք, ում համար այս դատողությունները հասկանալի են, աստիճանաբար գլխի են ընկնում, որ մենք բոլորս (բոլոր նրանք, ովքեր սանդուղքին նստած սուրճ են ֆռթացնում և տոստեր ծամում) ժամանակին մի լեզվով ենք խոսել։ Դե՜, հնարավոր է ոչ բոլորս։ Օրինակ` ես, չեմ համարձակվում իմ լեզվի մասին հարցնել, ինչպես որ Միռան է Նիգերիայից ձևացնում, թե չի հասկանում։ Բայց երբ Պեդրոն մեզ վրա է տարածում նախապատմության սև գզուզ ամպերը, բոլորս ուզում ենք դրա տակ կուչ գալ։
-Ա՜յ քեզ Բաբելոնյան աշտարակ, – ամփոփում է Անջելոն։
-Այո՛, կարելի է այդպես էլ ասել, – տխուր կերպով գլխով է անում կաստիլացի Պեդրոն։
Ահա և Մարգարեթը։ Ինչպես միշտ բոլորից ուշ է գալիս։ Միշտ ժամանակը չի հերիքում նրան, միշտ ուշանում է։ Մարգարեթը իմն է. մենք նրա հետ նույն լեզվով ենք խոսում, այդ պատճառով էլ ինձ հաճելի է տեսնել նրա ջինջ աչքերը, աշխատանքից շիկացած մտերիմ և հարազատ դեմքը։ Թեյ եմ լցնում նրա համար և տոստի վրա կարագ եմ քսում։
-Ողջո՛ւյն, – մեր լեզվով ասում է նա, և դա նշան է. զրույցը բաժանվում է մի քանի տարբեր բարբառների։
Եվ այո՛, բոլոր սպիտակավարդագույն աղջիկները իրենց լեզուներով են բլբլում․ բառերր, մանկական խորանարդների նման գռգռալով, սանդուղքով գլորվում են ներքև՝ խոհանոց, լվացքատուն, սպիտակեղենով լի խորդանոցներ։ Լսվում է, թե ինչպես է դրանցից դողդողում «Քեփիթըլ» հյուրանոցի հիմքը։
Ընդմիջումը, ցավոք, ավարտվում է․ պետք է վերադառնամ իմ հարկ, որտեղ ինձ են սպասում Մնացյալ համարները։
Ցրվում ենք՝ շարունակելով շաղակրատել, բայց երկար միջանցքները ստիպում են մեզ իսկույն լռել։ Այդպես էլ շարունակվելու է։ Լռությունը աշխարհի բոլոր հյուրանոցների աղախինների առաքինությունն է։
Համար 226-ն ասես նոր է բնակեցված։ Ճամպրուկները բացված չեն, լրագիրը ձեռք տված չէ։ Տղամարդ է (լոգասենյակում տղամարդու կոսմետիկ պարագաներ են), հավանաբար արաբ (արաբական հյուսագրերով պիտակ է ճամպրուկի վրա, արաբական գիրք)։ Բայց ես միանգամից հիշեցնում եմ ինձ, որ իմ գործը չէ, թե ծնունդով որտեղից է Հյուրանոցի հերթական հյուրը, և ինչով է նա այստեղ զբաղվում։ Ես նրա իրերի հետ գործ ունեմ։ Մարդն այդ իրերի՝ այստեղ հայտնվելու պատճառն է ընդամենը, առարկաները ժամանակի և տարածության միջով տեղափոխող մարմինը։ Ըստ էության՝ մենք բոլորս հագուստի նման մանր և «Քեփիթըլ» հյուրանոցի նման խոշոր բաների ժամանակավոր սեփականատերերն ենք։ Ե՛վ այդ արաբը, և՛ ճապոնացինեևրը, և՛ ես, և նո՛ւյնիսկ տիկին Լանգը։ Ոչինչ չի փոխվել այն ժամանակներից, որոնց մասին պատմում էր Պեդրոն։ Այժմ այլ տեսքն ունեն հյուրանոցներն ու ուղեբեռները, սակայն ճանապարհորդությունները շարունակվում են։
Համարում քիչ անելիք կա։ Կենվորը, ըստ երևույթին, ուշ գիշերին է ժամանել և նույնիսկ մահճակալին չի պառկել։ Հիմա հավանաբար գործերով քաղաք է մեկնել, իսկ իրերը կդասավորի այն ժամանակ, երբ վերադառնա։ Կամ կշարունակի ճանապարհորդել ամբողջ աշխարհով՝ տարված անդադար ավելացող իրերով։ Լոգասենյակում գոհունակությամբ տեսնում եմ, որ նա չի լվացվել, իսկ զուգարանի թղթի փոխարեն կոսմետիկ անձեռոցիկներ է օգտագործել։
Հավանաբար նյարդայնանում էր կամ իրար հաջորդող որոշակի իրադարձոությւոնների մասին իր սեփական մտքերով էր տարված։ Հավանաբար երբ տաքսին օդանավակայանից Հյուրանոց էր բերել նրան, հանկարծակի վատ էր զգացել իրեն։ Նման դեպքերում սեքսով զբաղվելու ցանկություն է առաջանում։ Ոչինչ այնքան լավ չի օգնում հարմարվել շրջակա միջավայրին, որքան սեքսը։ Հավանաբար շտապել էր փնտրելու կանացի կամ տղամարդու մարմին, այդ խարխուլ մակույկները, որոնք անցավ կերպով անցկացնում են ցանկացած վախերի և ցանկացած հուզումների միջով։
227 համարը 226-ի նմանակն է։ Նույնպես միտեղանի է։ Ուղղակի այստեղ հյուրը վաղուցվանից է ապրում։ Նույնիսկ չէի հիշի, եթե չլիներ հոտը, անկարգության, ալկոհոլի և ծխախոտի ճիշտ նույն հոտը։ Եվ ճիշտ նույն խառնաշփոթը, որն ուղղակի սարսափեցնում է։ Ամենուրեք կիսատ խմած ալկոհոլով բաժակներ են, ծխախոտի մոխիր, թափված հյութ, աղբամանը լեփ-լեցուն է օղու, տոնիկի, կոնյակի դատարկ շշերով։ Փակ շրջանի և հուսահատության հոտ։ Բացում եմ պատուհանը, միացնում օդորակիչը, սակայն դրանից հուսահատության հոտն ավելի է սաստկանում․ բացահայտ երևում է առողջ-թարմի և տկար-նեխահոտի հակադրությունը։ Այդ տիպը (երկու դյուժինից ոչ պակաս փողկապներ, որոնք կախված են պահարանի դռան վրա) տարբերվում է մյուս կենվորներից։ Պատճառը միայն այն չէ, որ հարբում և կեղտոտում է, այլև այն, որ քաղաքավարության տարրական կանոնները չի պահպանում։ Իրերի միջոցով անցնում է ինքնաարտահայտման բոլոր սահմանները։ Թքած ունի, թե ինչ կմտածեն նրա մասին։ Դուրս է թափում իր ներքին ողջ խառնաշփոթը՝ վստահելով այդ ամենը մի այնպիսի անձնավորության, ինչպիսին ես եմ։ Այստեղ ես ինձ գթասրտության քույր եմ զգում, և դա ինձ նույնիսկ դուր է գալիս։ Վիրակապում եմ անքուն գիշերվանից հետո վիրավորված մահճակալը, սրբում եմ արյան լճակները՝ սեղանին թափված հյութը, սենյակի մարմնից քաշում դուրս եմ հանում փշեր հիշեցնող շշերը։ Նույնիսկ փոշեկուլի կարիքն եմ զգում վերքերի լվացման համար։ Հետո զգուշությամբ բազկաթոռին եմ շարում հավանաբար նախօրեին գնված նոր, թանկարժեք խաղալիքները՝ մեղքի ճնշող զգացման թավշյա վկայությունները։ Հավանաբար այդ տիպը երկար կանգնել էր հայելու դիմաց՝ փորձելով փողկապները։ Գուցե փոխել էր նաև կոստյումները, սակայն զզվանք էր ապրել ամեն նոր պատկերից։ Հետո գնացել էր լոգասենյակ, լվացարանի վրա էր մնացել կիսով չափ խմած բաժակը։ Այդ մարդը անշնորհք և անօգնական է․ թափել էր շամպունն ու փորձել սպիտակ սրբիչով մաքրել։ Ներում եմ նրան դրա համար։ Վերացնում եմ նրա վրիպակների հետքերը։ Կարգի եմ բերում նրա կոսմետիկան։ Գիտեմ՝ վախենում է ծերանալուց։ Ահա կնճիռների դեմ քսուքը, դիմափոշին և լավագույն ապրանքանիշի հարդարաջուրը։ Կան նաև կարմրաներկ և աչքի մատիտ։ Ամեն առավոտ վախեցած սեփական դեմքի օտարությունից՝ հավանաբար երկար կանգնում է հայելու դիմաց՝ դողացող ձեռքերով փորձելով հին ժամանակների դիմագծերը վերադարձնել արտացոլանքին։ Արտացոլանքը աղոտ է դառնում, և նա ավելի է մոտենում, օրորվելով կառչում է հայելուց՝ մատներով կեղտոտելով այն։ Թափում է շամպունը, հայհոյանքներ են պոռթկում, սկսում է սրբել հատակը, իսկ հետո անգլերեն, ֆրանսերեն, կամ գերմաներեն ասում է․ «Թքա՛ծ ունեմ»։ Եվ աստվածային դառնալով արդեն պատրաստվում է մարդամեջ դուրս գալ այնպիսին, ինչպիսին կա, բայց մեծ հայելու մեջ ինքն իրեն տեսնելով՝ անձնատուր է լինում, վերադառնում է լոգասենյակ և ավարտին հասցնում շպարը։ Քսուք-դիմափոշիով կոծկում է բերանի անկյունների հիասթափության կնճիռները, աչքերի տակի կապտուկները՝ անքուն գիշերվա հետքերը, և կզակի վրայի կապտուկները՝ դեղերի ընդունման հետքերը։ Մատիտով ընդգծում է աչքերը, որպեսզի կոպերի կարմրածությունն այդչափ նկատելի չլինի։ Վերջապես որոշում է դուրս գալ․ երբ վերադառնա, ոչինչ պետք է չհիշեցնի, թե որքան էր ցածրացել։ Եվ ես նրա մեղքերին թողություն տալու համար եմ այստեղ։ Ինչ-որ պահի երկտող թողնելու ցանկություն է առաջանում մոտս՝ հետևյալ գրությունով․ «Ներում եմ քեզ»։ Թող կարծի, թե ինքնին Մարգարեությունն է գրել այդ խոսքերը, և գնա այնտեղ, ուր երեխաներն անհամբեր սպասում են այս թավշյա խաղալիքներին, ուր փողկապներն իրենց տեղն ունեն պահարանում, ուր նախօրեին չափից ավելի խմելու պատճառով այտուցված դեմքով և բաժակը ձեռքին կարելի է դուրս գալ պատշգամբ և բարձր բղավել․ «Թքա՛ծ ունեմ քո վրա, գրո՛ղը տանի»։
Բայց Մարգարեությունն իրականությունն է, և եթե կատարվում է այն, ինչ կատարվում է, ըստ ամենայնի՝ ինչ-որ խորիմաստ բան կա այդ ամենի մեջ։ Թողնում եմ սենյակը՝ պատրաստ ընդունելու իր ինչպես միշտ ժամանակավոր բնակչին։
Շարունակելի․․․
Թարգմանությունը ռուսերենից՝ Էլիզա Ստեփանյանի
[1] Բարապանների շրջազգեստ։
[2] Կարմիր գույնի դառը լիկյոր։
