Մհեր Արշակյան | Փքված օտարում

Գնացիր: Գնաց: Պատերազմն այս երկար
կմնա այս տեսքով՝
սեղմվող փողոցներ, որտեղ դեռ սեր կա
ու՝ ոչ մի կես խոսք:

էլ չի գալու ոչնչի ժամանակը, տես,
պոեզիան պոկվում է մեղեդուց,
ոչ ոք չի մեռնում, կյանքը՝ ոչ մի բանի կրկես՝
անընդհատ ներս ու դուրս:

Եվ քաղաքն այս, ուր ինձ իրերի նման
անունով կոչեցին,
և քաղաքն այս, ուր ես եղել եմ, կմնամ,
ամեն օր չլինելով ժամը 6-ից,

և քաղաքում այս, ուր ևս մեկին
ուզում ես փրկել հենց քո սիրուց,
հեշտ չէ լինել այր, կամ էլ՝ կին,
ցանկացած պահի՝ կույս…

Կողմնորոշիչներն ինձ այստեղ անծանոթ են,
իսկ ես նրանց՝ ոչ,
այստեղ ես միայն իմ սրտում եմ շարել Another
Brick in the Wall:

Քայքայվող սիրո պահանջներն այստեղ մեծանում են,
իսկ ես նույնն եմ էլի՝
հեռացված, բայց կրկին հեռացող, ինչպես անունն է
քեզ չասված բառերի:

Ինձ չի սիրել ոչ ոք ու էլի մեկը՝ կին,
մի կերպ ես դիմացա,
չորս արևելք նայեցի ես, չորս արևմուտք, երկինք,
ու երբեք՝ դիմացս:

Անակունք իմ ձայնը դուրս չեկավ իր հունից,
լսողն ո՞վ էր այստեղ,
ես զուր տեղը միայն տվեցի անունն իմ
իմ օրերին աստեղց:

Ես վրեժը դարձա իմաստունի, լռության,
ես խոսեցի աբսուրդ,
ես հալոցքը եղա քարի մենության ու ձյան,
ու սառն եղա ներսում:

Իմ աղոթքը՝ Աստված ունենալու թթխմոր,
բայց ինձ պետք էր ստիխ,
կար մեկը, չսիրեց զեղումներս այդ՝ c’mon,
նույնիսկ ես եմ գալիս ստից:

Փողոցները, որոնք ամեն օր լքել եմ՝
քարացած, սևեռուն,
ինձ օձի պես են նայում՝ որպես ամենակուլ քեն,
որպես չգնացող հեռու:

Ես արդեն հիսուն եմ. արդեն վերջապես եմ ինքս,
հասու նաև մեռածներին,
խրտնում է ինձնից հուշը չեղածի, այսինքն,
վերջինը գնացած սերն իմ:

Ի՜նչ առողջարար է հիշողությունը նախորդ ցավերի
քո հաջորդ բացակայությամբ,
և ի՜նչ հաճույք՝ մարգարեից առաջ գրել ավերիչ
օրերի մասին ու ձյան:

Գնացիր: Մնաց պատերազմն այս երկար՝
անընդհատ վերև ու ներքև,
և ու՞մ պիտի ասեմ, որ Տիեզերքը, երբ կար,
ես եմ կարմիր ներկել:

Եվ ու՞մ համար լինել այսքան չհունական հերոս՝
մինչև հաջորդ պատերազմ՝
և ինչպե՞ս տարբերվենք մեր հեռացումներով՝
ձեռք ձեռքի տված:

Մհեր Արշակյան