Անահիտ Ղազարյան

Իմ լեզուն շուշաթուղթ Լիզում ա բառեր քո քրտնած ճակատից Քարի փոշի, մեղկություն, Սոված իմաստներ, կիսատ նախատինք: Իմ լեզուն շուշաթուղթ Լողում ա դեպի Քո լինելը…

Ձեռքդ դիր անծանոթ պատի փայտե դռնակին։ Եվ մինչ փականը բացելը, ասա «կարելի՞ է», անցիր ներս, ոտքդ դիր ճանապարհին։ Մետաղյա կարմիր թզուկը կախ է տված…

Գարուն Գարնանը ես երազանքներ եմ ցանում ու ապրելու ժամանակ եմ խնդրում գործերից հետո, որ վայելեմ արևը ու փոխվելը օրերի որ աչքս տեսնի հողի ուռչելը…