էդգար Փոթիկյան

Պաշտպանագիծ հանդիսացող խրամուղին թողնելուց հետ կամազով անցան «Քամիների ձորն» ու թաղվելով ցեխի մեջ՝ մնացած ճանապարհը շարունակեցին ոտքով։ Գիշերն անքուն լուսացրածի շշմած դեմքերով հրատարափ կարկտի…

Ես բավականին ուշ նկատեցի այն՝ ինչը վաղուց արդեն ակնհայտ էր։ Տանը կատարվող իրադարձություններն ինձ այնքան համակերպվող էին դարձրել, որ մորս անսպասելի մահն անգամ, սովորական…

Այնքան ազգանուն, անուն ու տարեթիվ, որքան ստիպված եղավ կարդալ Կարապետ Մնեյանը այդ առավոտ, ավելի շատ շփոթեցրեց նրան, քան օգնեց որևէ ելք գտնել անելանելի վիճակից…

«Ավաղ, ժամանակը չի անցնում, անցնում ենք մենք»: Ռոնսար Հիշողության թափահարվող թևերի տակ ծերունին հաճախ այնքան էր հեռանում իրականությունից, որ անցյալի ու ներկայի միջև ընկած…

Ամեն օրվա պես այսօրն էլ ընթանում էր այնքան սովորական, որ ոչ մի կասկած չէր թողնում. չտարբերվող երեկոն անցնելու էր անցած օրերի հերթականության պես: Աշխատանքից…