Սիրանուշ Փարսադանյան

Գիշերը Ռադին ինձ մոտ էր: Նա խարտյաշ էր առաջվա պես, իսկ նուրբ ու կլորավուն դեմքին ժպիտ էր խաղում: Աչքերն էլ առաջվանն էին՝ փոքր-ինչ երկչոտ…

Ես շարունակ այդ գրողի տարած կարմիր կատվի մասին եմ մտածում և չգիտեմ՝ արդյոք ճիշտ է այն, ինչ արել եմ: Ամեն ինչ սկսվեց այսպես. ես…

– Ահա՛,- ասաց հայրս և ինձ մի փոքրիկ ոսկրե սրինգ տվեց,- վերցրո՛ւ սա և երբեք չմոռանաս քո ծեր հորը, երբ օտար երկրներում այս գործիքի…