Անի Հակոբյան

Մաս 1-ին Հուսալքություն Մոնին վատ էր: Թափթփված տեսքով, արագ, մոլորված քայլում էր: Յոթ օր չէր լողացել, մազերը յուղոտ էին, վերարկուն՝ ճմռթված, դեմքն՝ անշպար, ունքերն՝…

Դպրոցից տուն էի վերադառնում, երբ ինչ-որ մեկը ձայն տվեց. – Սպասիր, Դավիթ ջան: Շրջվեցի: Իմ առջև կանգնած էր մի ծերունի, ով նիհարությունից սաստիկ կորացել…