Դինո Բուցցատտի

Կուզենայի, որ ձմեռային մի երեկո դու գայիր ինձ մոտ, ու մենք, պատուհանի ապակիների ետևից իրար գրկած նայելով սառած և մութ փողոցների միայնությանը,

Քողարկված նշաններից, ակնարկող կատակներից,զգուշավոր շրջասույթներից, անհասկանալի շշնջոցներից ես վերջապես հասկացա, որ այս քաղաքում, ուր ես արդեն երեք ամիս ապրում եմ, կա մի բառ,