Նարեկ Գասպարյան

*** ես միալար քամիների թևով հրած արտաքայլն եմ, հյուսվում եմ պատուհանագոգից հայելու շողքով, ներծծվում անցուդարձի հոսքին ու անվթար եմ, երբ երեսով բախվում եմ ուսիդ,…

*** Որերորդ օրն է, ինչ չի թափում անտուն քաղաքի ողնույցի, ծխնելույզի, երթևեկելու գոտու վրա, ու սպառվում քեզ մոտ, ու արթնանում քեզ մոտ, երբ դեռ…

*** պետք է՝ դասավորել պատշգամբը, այրել այն, սառչել ուրիշի հայացքում, քարանալ գիտակցության մեջ լուծվելուց, կրակել փամփուշտը, նետը նետել դեն, մի կողմի վրա, ճագարներին որսալ,…

Հիմա, օվկիանոսիդ հոսանքին հակառակ պտտվող արտ-խաուսի ժամն է, ու նավերդ հատակ են անցնելու անորոշ «X»-երի ծանրությունից: Թող ժամացույցի սլաքները կարողանան սիրել միմյանց, երազել, ստել,…